Ο Σωτήρης Κοντιζάς μοιράστηκε τη δική του εμπειρία συμπλήρωσης του μηχανογραφικού και πρέπει να τη δεις

Όσοι έχουν προετοιμαστεί, διαβάσει, περάσει, βιώσει Πανελλήνιες εξετάσεις, γνωρίζουν καλά το συναίσθημα: Άγχος και μια σχετική εφίδρωση, κάποια σύγχυση, ένας μικρός ή μεγάλος φόβος για το “μετά”, όλα τους συνοδευόμενα από μια κάποια έλλειψη εμπειρίας και γνώσης για το πώς λειτουργεί το σύστημα εκπαίδευσης, τι σημαίνει τριτοβάθμια, τι σημαίνει “περνάω σε μια σχολή”.

Η πολυαναμενόμενη μέρα των εξετάσεων έρχεται, όμως, και με μεγαλύτερη η μικρότερη αγωνία τελικά κάπως παλεύεται. Όσοι είναι διαβασμένοι, όσοι έχουν ουσιαστική εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, αλλά και στον χρόνο που έχουν επενδύσει διαβάζοντας, ξέρουν πως θα τα πάνε καλά και πως, όπως και να ‘χει, στο τέλος της μέρας αυτό που μετράει -όσο κλισέ κι αν ακούγεται- είναι όντως η τίμια προσπάθεια. Τα πάμε – δεν τα πάμε καλά στις Πανελλήνιες, ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει και να δύει κανονικά, ο κόσμος δε θα χαθεί.

Οι εξετάσεις φεύγουν, ωστόσο, κάποια στιγμή. Τα δώσαμε τα μαθήματα. Τα περάσαμε και τα μαθήματα ειδικότητας. Βγήκαμε και το βράδυ του τελευταίου μαθήματος, τα ήπιαμε, εκτονωθήκαμε με τους υπόλοιπους παθόντες και παθούσες, περιμέναμε καιρό αυτή τη μέρα, που θα αρχίσει να “αδειάζει” σιγά σιγά ο εγκέφαλος από τους κουβάδες της ύλης, των SOS και των ΑΝΤΙ-SOS.

Και έρχεται η ώρα, λοιπόν, να συμπληρώσουμε το μηχανογραφικό μας. Να βάλουμε με σειρά προτεραιότητας τις Σχολές και τα Πανεπιστήμια, στα οποία θέλουμε και ευελπιστούμε να περάσουμε, ουσιαστικά βάζουμε σε τυπική και άτυπη τάξη τις προτιμήσεις και τα γνωστικά μας ενδιαφέροντα.

Μια επίσημη φόρμα που λέγεται μηχανογραφικό έρχεται τώρα να “φιλοξενήσει” τα όνειρα και τους στόχους μας.

Με αφορμή, λοιπόν, το μετα-εξεταστικό κλίμα των ημερών, ο Σωτήρης Κοντιζάς μοιράστηκε τη δική του εμπειρία συμπλήρωσης του μηχανογραφικού μετά τις Πανελλήνιες του 2000, μέσω μιας ανάρτησης που έκανε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, προτρέποντας τους υποψήφιους και τις υποψηφίους των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων να διαλέξουν σχολή με βάση τις προτιμήσεις και τα όνειρά τους.

Περιττές οι συστάσεις για τον πρωταγωνιστή του άρθρου, απλώς δείτε το σχετικό post που έκανε στα social media:

Θυμάμαι πολύ καλά την ημέρα που πήγα να καταθέσω το μηχανογραφικό μου. Ήταν το 2000, η πρώτη χρονιά με το σύστημα των κατευθύνσεων, πρέπει να είχαμε εξεταστεί σε κοντά 15 μαθήματα. Και μέσα σε αυτά έπρεπε να κατανοήσω και τι είναι και πώς συμπληρώνεται ένα μηχανογραφικό. Κατέληξα σύντομα πως το μηχανογραφικό μου θα πρέπει να είναι ο «καθρέφτης» των προτιμήσεών μου: οι σχολές που πραγματικά με ενδιαφέρουν με τη σειρά που πραγματικά προτιμώ. Φτάνω λοιπόν σε ένα σχολείο στη Νέα Ιωνία και δίνω το συμπληρωμένο μου μηχανογραφικό στον «ειδικό». «Φίλε μου, είναι λάθος», μου λέει. «Τσέκαρέ το πάλι και έλα ξανά». Δεν καταλάβαινα πώς μπορεί να ήταν λάθος οι προτιμήσεις μου. Εγώ αυτά ήθελα με αυτήν ακριβώς τη σειρά. «Μα έχεις βάλει πρώτη μια σχολή με χαμηλότερη βάση από τη δεύτερη». «Με αυτή τη σειρά τις θέλω». «Ναι, αλλά έτσι καις τη σχολή της δεύτερης θέσης, βάλ’ τες ανάποδα! Ή μη βάλεις καθόλου τη δεύτερη, αν περάσεις κάπου θα περάσεις στην πρώτη.» «Και πού το ξέρετε;» «Μα σύμφωνα με τις περυσινές βάσεις…»

Αυτές οι περυσινές βάσεις. Το ότι κοιτάμε τις περυσινές βάσεις είναι η αρχή του κακού. Τι σχέση έχουν οι περυσινές βάσεις με το τι πραγματικά θέλω εγώ ή ο καθένας μας να σπουδάσει; Αν κάποια στιγμή μια γενιά παιδιών δήλωνε τις πραγματικές της προτιμήσεις στο μηχανογραφικό, χωρίς να υπολογίσει τις περυσινές βάσεις, χωρίς να επηρεαστεί από γονείς και απωθημένα, χωρίς να τη νοιάζει η ανεργία στον τομέα, το πιασάρικο άκουσμα του τίτλου της σχολής, τότε μπορεί οι βάσεις εκείνη τη χρονιά να μην είχαν καμία μα καμία σχέση με τις «περυσινές». Αν αυτό συμβεί και την επόμενη χρονιά και τη μεθεπόμενη, τότε δε θα έχουμε πια περυσινές βάσεις, θα έχουμε τις βάσεις ως στατιστικά και ιστορικά δεδομένα. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.

Αν περισσότερα άτομα ασκούν το επάγγελμα που πραγματικά θέλουν τότε θα έχουμε περισσότερους επιτυχημένους επαγγελματίες. Περισσότερους χαρούμενους ανθρώπους. Θα ζούμε σε μια καλύτερη κοινωνία. Τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν σε έναν καλύτερο κόσμο. Μπορεί να κάνω και λάθος. Μπορεί και όχι. Τροφή για σκέψη λίγες ώρες πριν συμπληρώσετε εσείς ή τα παιδιά σας το μηχανογραφικό. Καλή τύχη.

(το μηχανογραφικό μου φυσικά δεν το έχω, στη φωτογραφία το απολυτήριο λυκείου με φωτογραφία μου στα 17 και εμφανές το γένος suzuki λες και πάω γυρεύοντας για τρολάρισμα.) 

Δείτε ακόμα: Θυμάσαι τον μαθητή που έκραζε τις Πανελλήνιες το 1997; Δες πώς είναι σήμερα!