Η απίστευτη ομορφιά του να βγαίνεις έξω μόνος

Στην Ελλάδα, δεν είναι συχνό φαινόμενο οι άνθρωποι να βγαίνουν ακόμα και να ταξιδεύουν μόνοι. Στη χώρα μας ειδικά, είθισται οι άνθρωποι που βγαίνουν μόνοι τους ή που δρουν περισσότερο μοναχικά, να αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερο αρνητισμό, να χαρακτηρίζονται ακόμα και απρόσιτοι.

Κατά τη γνώμη μου, μεγάλο λάθος που οι άνθρωποι δε θέλουν ποτέ να βγαίνουν μόνοι τους, να έχουν μία όμορφη εσωτερική συνομιλία με τον εαυτό τους, να “αδειάζουν”
εσωτερικά.

Το να βγαίνουμε μόνοι, σημαίνει πως δίνουμε μία ευκαιρία σε εμάς να έρθουμε σε επαφή με το βαθύτερο εγώ μας, μας δίνει τη δυνατότητα να είμαστε ο εαυτός μας, σε αντίθεση με την υποχρέωση για συνομιλία που κρύβει η ομαδική έξοδος. Έχουμε την ευκαιρία να κλείσουμε τα μάτια και να ηρεμήσουμε ανεμπόδιστοι, σκεπτόμενοι μόνοι μας οτιδήποτε μας συμβαίνει, δίχως τις -μερικές φορές – διαρκείς φωνές και ομιλίες των άλλων.

Όταν ταξιδεύουμε μόνοι, πηγαίνουμε εκεί που θέλουμε και έχουμε όλο το χρόνο να εξερευνήσουμε τα άγνωστα μέρη που συναντάμε, δίχως να καταπιέζουμε διαρκώς την επιθυμία μας για τα σχέδια των άλλων. Γινόμαστε εμείς οι συνοδοιπόροι του εαυτού μας, ανακαλύπτουμε τα όριά μας και το πόσο καλοί φίλοι μπορούμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας.

Με φοβίζουν οι άνθρωποι που δεν αντέχουν να μείνουν μόνοι, έστω για λίγο. Και τρέχουν να χαθούν σε σχέσεις πρόσκαιρες, σε φιλίες φθαρτές, μέσα στη βουή και τα λόγια του κόσμου.

Είναι μεγάλης σπουδαιότητας κατόρθωμα να περνάμε όμορφο χρόνο και μόνοι μας, να χτίζουμε μία σχέση μαζί του, στην οποία θα τον θεωρούμε το καλύτερο φίλο και σύντροφο που θα έχουμε ποτέ –γιατί μόνο αυτός είναι πάντοτε μαζί μας, η αλήθεια είναι.

Μαρία Σκαμπαρδώνη