Άνθρωποι….τα πιο ανθεκτικά όντα…

Είναι να απορείς μερικές φορές πόσο ανθεκτικοί είμαστε σαν άνθρωποι. Όχι μόνο σαν οργανισμοί, αλλά σαν προσωπικότητες, σαν ικανότητες και σαν υπομονή.

Να είναι η λογική σκέψη που (υποτίθεται) ότι έχουμε; Να είναι η εξέλιξη της φύσης; Γιατί μπορεί οι (πολύ) παλιότεροι γι’αυτό να εξαφανίστηκαν. Να είναι η ικανότητά μας να προσαρμοζόμαστε; Δεν ξέρω, λοιπόν, τι είναι, αλλά δε σταματά να με αφήνει άφωνη κάθε φορά.

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όσες δυσκολίες και αν έρχονται, όσες αναποδιές -μικρές ή μεγαλύτερες- προκύπτουν. Και προκύπτουν και πολλές ρε γαμώτο. Είναι μάλιστα κάτι οικογένειες, ρε παιδιά, που απορείς πώς μπορούν και λειτουργούν με τόσα εμπόδια που τους προκύπτουν στον δρόμο τους, πώς μπορούν και συνεχίζουν να υπάρχουν και να προχωράνε μπροστά.

Δεν λέω, κι εμείς σαν οικογένεια και σαν άνθρωποι μεμονωμένα έχουμε περάσει τα βασανάκια μας, τις δυσκολίες μας και το μερτικό από τα εμπόδια που μας αναλογούν. Αλλά βρήκαμε τη δύναμη μέσα μας και ο ένας στον άλλον και στους φίλους μας να προχωρήσουμε και να πάμε μπροστά. Και αυτό πολύ με ικανοποιεί. Αλλά έχω και κάποια παραδείγματα, ρε παιδιά, που ο κόσμος έρχεται τούμπα, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Και μετά το χάος. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι μέσα στο χάος και κυρίως μετά από αυτό (γιατί κάποια στιγμή έρχεται αυτή η σιωπή που είναι εκκωφαντική) συνεχίζουν, όχι μόνο να λειτουργούν, αλλά να τα πηγαίνουν και καλύτερα από πριν.

Σαν να εκτίμησαν κάποια πράγματα…; Σαν να συνειδητοποίησαν ότι τίποτα τελικά δεν είναι σίγουρο και πρέπει να παλεύουμε για όλα; Δεν ξέρω ακριβώς και δεν ξέρω και αν θα μάθω ποτέ, αλλά δεν παύει να είναι κάτι που με εκπλήσσει. Σημασία έχει ότι αυτό είναι μέσα μας. Την έχουμε αυτήν την ικανότητα και πρέπει να τη χρησιμοποιούμε.

Προφανώς και όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού κανείς δεν ξέρει τι γίνεται, αλλά νομίζω ότι, πέρα από πολύ ειδικές περιπτώσεις, δεν γίνεται έξω να λειτουργείς 100% και μέσα να είσαι στο 10%. Κάπου στο ενδιάμεσο θα είναι η κατάσταση κι αυτό δείχνει ότι την ισορροπία μας προσπαθούμε να τη βρίσκουμε, είναι η φυσιολογική μας τάση. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το φυλάμε με νύχια και με δόντια.

Είναι σημαντικό να μπορούμε να κοιτάμε μπροστά. Είναι κρίσιμο να μη μας παίρνουν από κάτω τα γεγονότα, όσο κι αν αυτό είναι κλισέ και χιλιοειπωμένο. Και δεν είναι ανάγκη να το λέμε δυνατά, αρκεί να το πιστεύουμε μέσα μας.

Δε θα πεθάνουμε (έστω και μεταφορικά…) ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη.