Ο Χριστός αναστήθηκε. Εσείς;

Δευτέρα σήμερις, και σαν να βλέπω τις σόδες να περνούν από χέρι σε χέρι και τα φραπεδάκια να λιάζονται σε παραλίες.

Το περάσαμε και αυτό το Πάσχα, πήγαμε στα βαφτιστήρια μας, κάναμε τα δώρα μας, κάποιοι νήστεψαν, κάποιοι πήγαν στην εκκλησία, κάποιοι έκαναν σταυρούς και μετάνοιες, καλά ήταν, παράπονο δεν υπάρχει! Απλά, να, είναι και κάτι περίεργοι σαν και μένα που κάτι τέτοιες μέρες εκνευρίζονται περισσότερο. Σας το ορκίζομαι, πιστεύω ότι περνάω πρώιμη και συνεχόμενη κλιμακτήριο, δεν εξηγείται τόση γκρίνια!

Αυτή η δηθενιά κάτι τέτοιες μέρες είναι απίστευτη. Τα Χριστούγεννα δεν μου φαίνεται τόσο, είναι και πιο γκλαμουράτη γιορτή είναι η αλήθεια. Αλλά πώς απολαμβάνω τώρα «πρωτευουσιάνους» που δεν θέλουν ούτε να μυρίσουν κοψίδια γιατί είναι σε δίαιτα βίγκαν ή δεν θέλουν καν να ακούσουν κλαρίνα γιατί μεγάλωσαν με Μπετόβεν, να πηγαίνουν στα χωριά τους και να τα κάνουν όλα αυτά μετά δόξης και τιμής. Δεν συζητώ για τις κυριούλες που πάνε να περάσουν κάτω από τον Επιτάφιο με κατάνυξη και δάκρυ στο μάτι για το δράμα του Χριστού και μετά βγαίνουν έξω και σχολιάζουν τί φόρεσε και τί έκανε η άλλη…

Τα παραδείγματα ατελείωτα και όπως κάθε φορά, κάποια υπερβολικά, κάποια περισσότερο λογικά. Σημασία έχει ότι άλλη μία τέτοια μέρα πέρασε και τί έγινε; Πέρασε απλά μια μέρα. Αυτό θα ήταν και το λογικό αν δεν είχαμε φαγωθεί να δώσουμε μια ιδιαίτερη σημασία εκεί που ούτε οι ίδιοι δεν την πιστεύουμε. Και αν δεν το πιστεύουμε, γιατί το κάνουμε;

Πολύ περίπλοκα παιδιά τα έχουμε κάνει όλα. Γιατί πρέπει σε κάθε τι που κάνουμε να υπάρχει και ένα βαθύτερο νόημα; Τί μας προσφέρει αυτό, πέρα από απογοήτευση και ψεύτικη «ικανοποίηση»;

Αυτό δεν είναι μόνο θέμα θρησκείας, ίσως παίζει και τον μικρότερο ρόλο στην παρούσα φάση. Είναι όμως αυτή η ανάγκη να φαίνεται ότι κάνουμε κάτι, ότι είμαστε διαφορετικοί, ότι ξεχωρίζουμε. Πάντα πρέπει να έχουμε κέφι, πάντα πρέπει να ντυθούμε στην πένα για να βγούμε 5 λεπτά έξω να πάμε για την Ανάσταση και να επιστρέψουμε. Και ποιος κερδίζει κάτι από αυτό; Κανείς απολύτως.

Άλλη μια χρονιά λοιπόν πέρασε έτσι, χωρίς καμία προσωπική Ανάσταση. Χωρίς να κάνει ο καθένας ό,τι πιστεύει και ό,τι νιώθει. Χωρίς να νιώθει την άνεση να μην κάνει απολύτως τίποτα. Αυτή θα ήταν ωραία φάση.

Αυτό και να μπορούσα να πλακωθώ με όλους αυτούς που σκάνε τις γουρούνες το βράδυ της Ανάστασης και όλη την Κυριακή του Πάσχα. Θα πιάσω όμως κάποια στιγμή έναν, δεν θα τον πιάσω; Τότε να δεις πόσο ενοχλητική μπορώ να γίνω και εγώ.

Άντε, και του χρόνου παιδιά! Με λιγότερη γκρίνια (πάω να φάω, θα μου περάσει) και περισσότερες πραγματικά ευχάριστες στιγμές!