Κι όμως! Ο Μόγλης ήταν πραγματικό πρόσωπο!

Το “Βιβλίο της Ζούγκλας” που οι περισσότεροι γνωρίσαμε μέσω της Disney, που όλα τα κάνει όμορφα, περιγράφει την ιστορία ενός αγοριού που μεγάλωσε από μία αγέλη λύκων. Είχε για φίλους έναν πάνθηρα κι έναν αρκούδο, εχθρό ένα φίδι κι μία τίγρη και στο τέλος έφυγε από τη ζούγκλα για να ζήσει με τους ανθρώπους.

Η ιστορία που φαίνεται να ενέπνευσε το παραμύθι, δεν ήταν τόσο ευχάριστη, ούτε είχε τόσο καλό τέλος.

Ο Μόγλης, το παιδί που μεγάλωσε σαν ζώο της ζούγκλας, υπήρξε στην πραγματικότητα στη ζούγκλα του Ούταρ Πραντές στην Ινδία το 1867.

Μία ομάδα κυνηγών που βρισκόταν εκεί αναζητώντας για θηράματα, είδαν μία αγέλη λύκων λίγα μέτρα μακριά τους. Ανάμεσα στους λύκους όμως, πρόσεξαν κάτι που τους έκανε να μείνουν άναυδοι. Ένα μικρό αγόρι, που περπατούσε στα τέσσερα σαν να είναι και το ίδιο ένα από τα άγρια ζώα.

Οι κυνηγοί πήραν το αγόρι και το μετέφεραν στο ορφανοτροφείο της πόλης, όπου διαπιστώθηκε ότι είχε περάσει τα 6 χρόνια της ζωής του στη ζούγκλα, σαν μέλος της αγέλης των λύκων και η συμπεριφορά του δε διέφερε από αυτά. Φυσικά δε μιλούσε, παρά μόνο έβγαζε κραυγές. Περπατούσε στα τέσσερα και δεν μπορούσε να αναγνωρίσει αντιδράσεις όπως το χαμόγελο, το γέλιο ή το κλάμα, στο πρόσωπο των ανθρώπων. Του έδωσαν το όνομα Ντίνα Σανιτσάρ.

Όπως είναι λογικό, οι άνθρωποι που ανέλαβαν τη φροντίδα του, δεν ήξεραν πώς να τον αντιμετωπίσουν. Προσπάθησαν να τον μάθουν να τρώει μαγειρεμένο φαγητό από πιάτο και να ντύνεται. Μεγάλες αλλαγές για τον Ντίνα που μέχρι τότε τρεφόταν με ωμό κρέας και κυκλοφορούσε -όπως είναι λογικό- χωρίς ρούχα.

Οι προσπάθειες τους απέβησαν αρχικά άκαρπες, αφού το αγόρι δεν ήθελε την ανθρώπινη επαφή, αλλά να βρίσκεται ανάμεσα σε ζώα. Μονάχα ένα άλλο αγόρι, που είχε κι αυτό μεγαλώσει στη ζούγκλα, μπόρεσε να τον πλησιάσει και σταδιακά να του μάθει να πίνει νερό από ποτήρι.

Ωστόσο, ο Ντίνα δεν κατάφερε να μάθει ποτέ να μιλά και να αλληλεπιδρά με άλλους ανθρώπους, αφού σύμφωνα με ειδικούς που μελέτησαν την περίπτωσή του η ικανότητα αφομοίωσης ενός γλωσσικού κώδικα επικοινωνίας αναπτύσσεται κατά τα πρώτα στάδια της ζωής ενός ατόμου. Και ο κώδικας που είχε αφομοιώσει το παιδί περιοριζόταν στα ουρλιαχτά και στα γρυλίσματα.

Μετά από χρόνια και πολυάριθμες προσπάθειες, κατάφερε να στέκεται στα δύο πόδια και να κάνει μικρά βήματα. Επίσης δεχόταν το φαγητό του να είναι σε πιάτο, παρόλο που συνέχισε να το μυρίζει πριν το καταναλώσει, όπως θα έκανε ένα ζώο της “αγέλης” του.

Και η ιστορία του είχε και δυσάρεστο τέλος… Μην μπορώντας να ενταχθεί στην κοινωνία, παρέμεινε για όλη τη -σύντομη- ζωή του στο ορφανοτροφείο προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει. Πέθανε όταν ήταν μόλις 34 ετών, αφού προσβλήθηκε από φυματίωση.

Δες κι αυτό: Σατανικές γυναίκες της Ιστορίας και οι συναρπαστικές ιστορίες τους