Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι;

Δεν ξέρω αν είσαστε τίποτα εξωγήινοι εσείς που διαβάζετε αυτή τη στιγμή το άρθρο μου κι αυτή την περίοδο είστε “στα καλύτερά σας”. Πάντως αν κρίνω απ’ τους ανθρώπους που συνανστρέφομαι και συζητώ καθημερινά, κάτι συμβαίνει αυτήν την περίοδο.

Όλοι κουβαλάμε πάνω μας μια μιζέρια, μια γκρίνια, ένα γαμώτο αν θες (κι αν δε θες)… Αυτή η κατάσταση με έχει προβληματίσει πολύ κι έχω σπαταλήσει πολύ χρόνο προσπαθώντας να καταλήξω τι είναι αυτό που μας φταίει.

Μην είναι ανάδρομος ο Ερμής; Μη μας ψεκάζουν; Μη μας ελέγχουν τον εγκέφαλο τίποτα φθονεροί πράκτορες της CIA; Όλα τα σκέφτηκα…

Όμως τελικά η ρίζα του κακού είναι βαθύτερη!

Ξεχάσαμε να δίνουμε σημασία στα σημαντικά και χάσαμε τον στόχο μας. Αποφασίσαμε σαν βλάκες να έρθουμε και να μαζευτούμε κατά χιλιάδες σε ένα μέρος (είτε λέγεται Αθήνα, είτε οποιοδήποτε άλλο αστικό κέντρο), αποκομμένοι από τη φύση, μέσα σε σπίτια- τρύπες, χωρίς να ξέρουμε τον διπλανό μας και χωρίς να μας νοιάζει να τον γνωρίσουμε. Κι αν τον γνωρίσουμε… καλό κουμάσι είναι κι αυτός…

Σαν να μην έφτανε αυτό, βαλθήκαμε όλοι να γίνουμε εκατομμυριούχοι. Νομίζουμε πως θα καταξιωθούμε, πως θα είμαστε ανώτεροι αν διαπρέπεψουμε στην δουλειά μας. Και που καταλήξαμε; Να ζούμε για να δουλεύουμε αντί να δουλεύουμε για να ζούμε. Περνάει πια για δεδομένο πως τις καθημερινές δεν έχουμε ζωή, αλλά ξημεροβραδιαζόμαστε σε ένα γραφείο. Και μετά; Φεύγουμε σαν κοπάδι από μέλλισες από το μέρος που είχαμε απλωμένη την κωλάρα μας (συγγνώμη κιόλας) για κάνα 10ωρο -ναι δε στα πα; τόσους αγώνες για το 8ωρο, τους ρίξαμε στη λεκάνη και τραβήξαμε και το καζανάκι- με τα αυτοκίνητά μας. Για να ακινητοποιηθούμε άλλα 400 χρόνια στην κίνηση, βάλε και λίγο ακόμα για το παρκάρισμα και μετά, άνθρωπος είσαι, πού θα ξεσπάσεις; Στους δικούς σου…

Άρα ρίξε και τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα στο μίξερ, να γίνουν κι αυτές πουρές μαζί με τα υπόλοιπα.

Γιατί μη μου πεις ότι δεν τις έχουμε καταστρέψει κι αυτές. Με τη μισή μας οικογένεια δε μιλιόμαστε, γιατί κάποιος μας πούλησε το χαϊλίκι της μοναξιάς. Για σχέση μη μιλήσω καν. Πού καιρός για τέτοια; Άντε κάνα τσατάρισμα και κάνα σκόρπιο like.

Για να μην πιάσω το θέμα του πλανήτη. Που νομίζουμε ότι υπάρχει και κανένας άλλος εκεί στο διάστημα που θα μετοικίσουμε όταν πάει καλιά του αυτός που τώρα μας φιλοξενεί. Άλλωστε πάντα κάποιος άλλος πρέπει να σώσει το τομάρι μας, ποτέ η αφεντιά μας. Εμείς ξέρουμε μονάχα να κράζουμε ανώνυμα σε κάποια δημοσίευση, εξαπολύοντας δριμύ κατηγορώ κατά παντός υπευθύνου. Ντροπή της επανάστασης.

Έχουμε εκπαιδευτεί πλέον να τα θέλουμε όλα. Να νομίζουμε ότι τα αξίζουμε όλα. Ότι κάποιος μας τα χρωστάει. Κι έτσι ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ για ότι έχουμε.

Για το άνθρωπό μας που θα μας φέρει ένα μυξομάντηλο κι ένα τσάι, όταν θα ψηνόμαστε στον πυρετό. Για τους φίλους που ανέχονται τις παραξενιές μας και μας αφήνουν να τσακωθούμε μαζί τους όταν έχουμε νεύρα. Για τους γονείς μας που ότι και να γίνει θα ψάξουν να βρουν λύση στα προβλήματά μας, ακόμα κι αν δεν είναι η σωστή. Για τον συνάδελφο που θα μας καλύψει στο αφεντικό όταν κάνουμε μαλακία. Για το ότι μπορείς να βγεις για καφέ στη λιακάδα και να αφήσεις απέξω για δυο ώρες όλες τις ανησυχίες…

Είναι πολλά τα πράγματα που μπορούν να σε κάνουν χαρούμενο. Κι ακόμα περισσότερα.

Σταμάτα να κυνηγάς τα όνειρα των άλλων. Αυτά που νομίζεις ότι είναι δικά σου. Ψάξε βαθιά μέσα σου και δες τι είναι αυτό που εσύ, ειλικρινά, θέλεις… Διεκδίκησέ το!

Δες κι αυτό: Περί Χούντας και άλλων δαιμονίων