Ο σωστός τρόπος διεκδίκησης

Προφανώς, δεν υπάρχει μία απάντηση που να ταιριάζει σε όλες τις περιπτώσεις, αυτό θα ήταν πραγματικά πολύ εύκολο. Αλλά αν έχουμε μάτια και αυτιά ανοιχτά (όπως λέω πάντα σε όλους μου τους φοιτητές), τότε μπορούμε να καταλάβουμε ποια είναι η κατάλληλη προσέγγιση ανά περίπτωση.

Αν σε κάτι κατέληξα όμως, με τη βοήθεια αυτών των συζητήσεων, είναι ότι τα άκρα δεν είναι ποτέ επιθυμητά. Και δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα, που λανθασμένα έχουμε την εντύπωση ότι αν «επαναστατήσουμε» ή αν προκαλέσουμε τους άλλους, θα έχουμε το αποτέλεσμα που επιθυμούμε. Αντίστοιχα, λάθος έχουμε την εντύπωση ότι αν λέμε σε όλα ναι και είμαστε πάντα συνεργάσιμοι και συγκαταβατικοί θα μπορέσουμε να τους έχουμε όλους ευχαριστημένους και με το μέρος μας.

Το πρώτο παράδειγμα είναι από τον χώρο του ακτιβισμού, που περνάει στην πολιτική. Ιδιαίτερη περίπτωση, για κάποιους συμπαθής, για άλλους όχι, αλλά όλοι παραδέχονται ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον. Των άκρων όμως. Και προκλητικά. Κι ενώ ανήκει σε ηλικιακό group νέων, οι νέοι δε δείχνουν να συμφωνούν με αυτήν την προσέγγιση. Το “too much” είναι ξεπερασμένο μου λένε. Όλη αυτή η πρόκληση και η σύγκρουση κουράζει και γίνεται γραφική. Το target group της ηλικίας του παραδείγματος αυτού, το θεωρεί υπερβολικό και «φασαριόζικο». Και πιστεύει κιόλας ότι δεν πετυχαίνει και τίποτα.

Το δεύτερο παράδειγμα πάει στο άλλο άκρο, στο μη συγκρουσιακό μέχρι βλακείας. Ναι σε όλα, με την ελπίδα ότι θα κυλήσουν όλα ήρεμα και θα μπορέσουμε να κάνουμε τη δουλίτσα μας χωρίς πολλές πολλές φανφάρες και δυσκολίες. Αμ δε! Ποτέ δεν πετυχαίνει αυτός ο τρόπος καθώς πάντα περνάει το «θέλω» των άλλων, αφού εσύ δε διεκδικείς. Κι όταν μετά από κάποιον καιρό πας να ορθώσεις ανάστημα, όχι για επανάσταση αλλά για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους, σε κοιτούν και με μισό μάτι γιατί δεν πιστεύουν ότι έχεις φωνή ή ότι έχεις αντίληψη να διαπιστώσεις αν κάτι γίνεται σωστά ή όχι.

Συνειδητοποιώ τώρα ότι αρκετά από τα άρθρα μου «προτρέπουν» να αποφεύγουμε τα άκρα. Κι έχει μια λογική όλο αυτό, δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα, όπως λέω συχνά. Θα μου πει όμως κάποιος, πρέπει να είμαστε πάντα διπλωμάτες, στη μέση, ή ακόμα και μέτριοι για να επιζήσουμε; Δε θα πρέπει να ξεχωρίζουμε με κανέναν τρόπο; Δε θα πρέπει να δοκιμάζουμε τις αντοχές μας, τα άκρα μας, για να προχωρήσουμε μπροστά;

Η απάντηση που σκέφτομαι τώρα είναι ναι σε όλα. Και στη μέση, και στη διπλωματία και στα άκρα, αλλά εκεί που ταιριάζει και για όσο μας ταιριάζει. Η μέση δεν είναι μετριότητα, δεν πρέπει να το βλέπουμε με αυτόν τον τρόπο. Η μέση είναι το ιδανικό σημείο για να παρακολουθούμε ώστε να αρπάξουμε την ευκαιρία και να πάμε σε κάποιο από τα δύο άκρα. Η ευελιξία είναι μεγάλο προτέρημα στην εποχή μας άλλωστε. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα και ικανοί να τα αντιμετωπίσουμε ώστε να διεκδικήσουμε αυτό που επιθυμούμε.