Γιατί επιμένουμε να κάνουμε συγκρίσεις;

Το τελευταίο λοιπόν ταξίδι μου ήταν στη Βιέννη, για δουλειά. Μπόρεσα να κάνω όμως και κάποιες τουριστικές βολτίτσες, είδα πολλά πράγματα και μία ερώτηση μου έρχεται αυτήν τη στιγμή στο μυαλό: Γιατί επιμένουμε να κάνουμε συγκρίσεις; Αυτό κολλάει και γενικά, στα πάντα όλα, αλλά τώρα το αναφέρω για τις συγκρίσεις που κάνουμε στις πόλεις, στις χώρες.

Έχουμε μια τάση να είμαστε γκρινιάρηδες σαν άνθρωποι, όπου και αν είμαστε. Και δεν έχει να κάνει με την εθνικότητα ή τη χώρα στην οποία ζούμε, πάντα θα βρίσκουμε κάτι που δεν μας αρέσει στην πόλη μας, στη γειτονιά μας ή στην πολυκατοικία μας. Ποτέ δεν είμαστε τέλεια και ποιος ο λόγος να είμαστε άραγε;

Η Βιέννη που βγαίνει στις πρώτες χώρες που οι πολίτες της είναι ευχαριστημένοι από το επίπεδο ζωής τους, για έναν Έλληνα θα είχε πολλά αρνητικά: όπως για παράδειγμα ότι στις 7 η ώρα δε βρίσκεις ένα μαγαζί ανοιχτό να ψωνίσεις κάτι. Ή ότι το νερό το εμφιαλωμένο είναι πολύ ακριβό. Έχει όμως και πολλά καλά, εννοείται. Όπως το ότι έχει ησυχία, δεν έχει αυτόν τον χαμό που έχουμε στην Αθήνα με φασαρίες και κόρνες. Ότι είναι καθαρή. Η λίστα αυτή θα μπορούσε να είναι μακριά και να περιλαμβάνει πράγματα από τα πιο απλά στα πιο περίπλοκα. Αλλά και πάλι, κανείς δε θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένος. Πάντα κάτι θα θέλαμε να αλλάξει, ο καθένας ανάλογα με τον χαρακτήρα του και κάτι διαφορετικό.

Κι εδώ έρχεται και κολλάει η ερώτησή μου. Θα μου πείτε οι συγκρίσεις μας ωθούν να γίνουμε καλύτεροι. Το κάνουν όντως όμως; Ή είναι τελείως άσκοπες αφού συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα σε ανόμοια πλαίσια; Και αυτά τα πλαίσια ακριβώς είναι τα πιο σημαντικά. Γιατί ας πούμε τι σημασία έχει αν είναι το νερό πολύ ακριβό, αν ο μισθός είναι μεγαλύτερος;

Μήπως τελικά αυτές οι συγκρίσεις μας βάζουν στο τρυπάκι να προσπαθούμε και να προσπαθούμε για κάτι που ποτέ δε θα είναι το ίδιο αν εφαρμοστεί στην Ελλάδα; Για παράδειγμα η συνηθισμένη επιχειρηματολογία για το εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας κοκ και να το “κουμπώσουμε” στο ελληνικό σύστημα. Απορώ ποιος σκέφτεται ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ταιριάξει και να αποδώσει με τον ίδιο τρόπο σε εμάς εδώ.

Φυσικά δεν είναι και λύση να μένουμε στάσιμοι ή να διατηρούμε τα κακώς κείμενα. Απλά να είμαστε λίγο προσεκτικοί και φειδωλοί στις συγκρίσεις για να μην απογοητευόμαστε μετά όταν δεν καταφέρνουμε να φτάσουμε τους στόχους μας. Κι αυτό ισχύει από τους προσωπικούς και επαγγελματικούς στόχους (και συγκρίσεις) μέχρι τους στόχους για την πόλη, τη χώρα και τον κόσμο γενικότερα.

Αφήστε που η τελειότητα είναι εξαιρετικά βαρετή! Με τι θα γελούσαμε μετά; ☺