Ανάστημα

Με την τσάντα της τη σχολική, όπως κι εγώ, ακόμα παιδί με «στολή» μεγάλου. Ήταν λίγο πιο γεματούλα, εγώ θα την έλεγα κανονική, με τα αθλητικά της, σαν και μένα. Από απέναντί μας ερχόταν μια παρέα με 3 κορίτσια, πιο κυριλέ ντυμένες, πιο βαμμένες, γενικά πιο… Και την κοίταξαν ομολογώ περίεργα. Το κοριτσάκι, κατέβασε τα μάτια. Μετά κοίταξαν εμένα περίεργα, που ήμουν το ίδιο στυλάκι αλλά μεγαλύτερο σε ηλικία, κι εγώ διακριτικά χαμογέλασα αυτό το χαμόγελο που λέει «άντε γαμήσου» και κοίταξαν αλλού.

Προχωρώντας, έφυγε το κορίτσι αυτό από μπροστά μου, έστριψε σε ένα στενό. Εγώ έμεινα να σκέφτομαι όμως πώς αυτό το κορίτσι κατέβασε τα μάτια σε αυτό το «ελαφρύ» bullying. Δε θέλω καν να φαντάζομαι αν έχει υποστεί κάτι χειρότερο. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και μόνο που το σκέφτομαι.

Δύο πράγματα μου ήρθαν στο μυαλό. Από τη μία πώς οι γονείς μπορούν και κοιμούνται τα βράδια. Ειλικρινά, αν το παιδί σου δεν είναι φωτομοντέλο και πανέξυπνο (λέμε τώρα), πώς μπορείς να το προετοιμάσεις να αντιμετωπίσει όλους τους τσαμπουκάδες που θα του κάνουν, όλον τον εκφοβισμό που θα φάει. Γιατί ακόμα και αυτό το υποτιμητικό βλέμμα στον δρόμο μπορεί να κάνει πολύ κακό. Από την άλλη δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μυαλό μου από το πώς νιώθει αυτό το κοριτσάκι και το κάθε κοριτσάκι. Τι σκέφτεται; Πώς αντιδρά; Πώς το αντιμετωπίζει;

Φοράς γυαλιά; Έχεις λίγα παραπάνω κιλά ή είσαι πολύ αδύνατος; Ντρέπεσαι; Έχεις σπυράκια; Σου αρέσουν τα βιβλία και όχι να παίζεις ποδόσφαιρο; Είσαι πολύ ψηλός ή πολύ κοντός; Είσαι στόχος. Αλλά τι λέω; Αρκεί κάποιος να ξυπνήσει στραβά ένα πρωί και να είσαι ο πρώτος που θα δει. Πάλι στόχος γίνεσαι. Αν δεν είσαι δυνατός να τους κοιτάξεις στα ίσα, να έχεις λίγο θράσος, τότε είσαι χαμένος. Και δε θα πω ψέματα, πολύ τα σκέφτομαι τα παιδιά αυτά που δεν μπορούν να ορθώσουν ανάστημα.

Και δεν είναι μόνο στα παιδιά. Είναι παντού. Είναι στο πανεπιστήμιο, είναι στη δουλειά, είναι στην οικογένεια. Είναι παντού και σε όλες τις ηλικίες. Είναι στο γυμναστήριο, είναι στο κατάστημα ρούχων, είναι στο σούπερ μάρκετ, είναι στο μετρό. Αυτό το κοίταγμα το υποτιμητικό. Το μειωτικό. Που το βλέπεις και θέλεις να τον βάλεις 5 μέτρα κάτω από τη γη τον μαλάκα που το κάνει.

Έστω κι ένας να το διαβάσει αυτό το κείμενο, ευχαριστημένη θα είμαι. Αλλά παιδιά, σηκώστε ανάστημα. Κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλον, κανείς δεν έχει δικαίωμα να μειώνει κανέναν. Κοιτάξτε στα μάτια και αντιδράστε. Πείτε το. Μην το καταπίνετε. Μην αφήνετε καταστάσεις να διαιωνίζονται, αυτά πρέπει να «σκοτώνονται» μικρά. Και για να το κάνει σε εσάς να είστε σίγουροι ότι το έχει κάνει και αλλού, δοκιμάζει πού τον/την παίρνει και πού όχι. Κόψτε του/της τη μαγκιά πριν κόψει τη δικιά σας.

Ας έχουμε όλοι τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοιχτά. Γιατί αν δε μιλήσουμε, είμαστε συνένοχοι. Από το απλό κοίταγμα μέχρι κάτι πολύ πιο σοβαρό.