Όσα δε φτάνει η αλεπού...

Βασικά, ψέματα, δεν την παρακολουθώ, απλά διαβάζω τους τίτλους και δεν μπαίνω στη διαδικασία να διαβάσω τα άρθρα, τις δηλώσεις, τις διαφωνίες μεταξύ πολιτικών και μη.

Το μόνο που διάβασα ήταν αυτό του Παπαχριστόπουλου, που έλεγε κάτι για τους απόφοιτους του LSE και του Χάρβαρντ και πώς αυτοί συγκεντρώνουν τον πλούτο στα χέρια του 25% ή κάτι τέτοιο (ούτε καν κάνω τον κόπο να το τσεκάρω) και αναρωτήθηκα για να είμαι ειλικρινής ποιος έχει πάρει τον πλούτο που μου αναλογεί ούσα απόφοιτος και εγώ του LSE.

Υπάρχουν πολλές σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό ακούγοντας αυτήν τη συζήτηση. Συζήτηση ο θεός να την κάνει βέβαια γιατί περισσότερο ο καθένας λέει την άποψή του και δεν ακούει τον άλλον, απλά συνεχίζει να λέει τα δικά του. Ας πω και εγώ τα δικά μου λοιπόν και μακάρι να βρεθεί κανείς να σχολιάσει και να μπούμε σε κουβέντα.

Αρχικά, τι διαχωρίζει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια από τα ιδιωτικά σχολεία; Γιατί τα μεν επιτρέπονται και τα δε όχι;

Επίσης, τι φοβούνται για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Ήδη όποιος έχει λεφτά και θέλει, πάει έξω. Γιατί λοιπόν να μην τον κρατήσεις εδώ, να φέρεις και κόσμο απ’έξω; Αυτός που είναι να πάει στο ιδιωτικό θα πάει έτσι και αλλιώς, δεν του αλλάζεις τη γνώμη. Η Κύπρος είναι πραγματικά πολύ καλό παράδειγμα, τα λεφτά που πέφτουν εκεί είναι πάρα πολλά και αυτό φαίνεται και από τις θέσεις που ανοίγουν σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Ή μήπως πιστεύει κάποιος ότι οι σπουδές στην επαρχία κοστίζουν λιγότερο από τις σπουδές σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο;

Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να πάρουν λίγο τα πάνω τους και τα δημόσια. Θα σφίξουν οι κώλοι που λέει και ο λαός μας, θα πάρουν λίγο μπρος να κινηθεί το σύστημα, να γίνουν έρευνες, να παραχθούν πράγματα. Κονδύλια, ειδικά ευρωπαϊκά, υπάρχουν πολλά. Και όλοι αναρωτιόμαστε τι παράγεται από αυτά. Ευκαιρία να τα δούμε λοιπόν.

Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο το έχω πολύ ψηλά και μάχομαι με νύχια και με δόντια να το υποστηρίζω όπου βρεθώ και όπου σταθώ. Αλλά δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια στις υποδομές, στις βιβλιοθήκες, στις συνδρομές σε ηλεκτρονικές πηγές (ή για την ακρίβεια, στην έλλειψη αυτών). Το επίπεδο σπουδών είναι εξαιρετικά καλό στα ελληνικά πανεπιστήμια, υπάρχουν λαμπρά μυαλά που διδάσκουν και που κάνουν έρευνα. Αλλά δεν θα πω ψέματα, μιλούν σε κλειστά αυτιά. Οι φοιτητές αδιαφορούν, δεν ενδιαφέρονται, δεν αρπάζουν τις ευκαιρίες.

Και είναι χρόνια που αναρωτιέμαι πώς ένας εντελώς αδιάφορος έως κακός φοιτητής ελληνικού δημοσίου πανεπιστημίου, πάει σε πανάκριβα πανεπιστήμια του εξωτερικού και γίνεται υπόδειγμα φοιτητή. Αυτό πρέπει να μελετηθεί διεξοδικά, να γίνει έρευνα και πείραμα.

Υπάρχουν τρόποι να εξασφαλισθεί η ποιότητα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, αρκεί να υπάρχει η θέληση. Αλλά ξέρετε και κάτι άλλο αστείο; Υπάρχει αντίστοιχα ο τρόπος να εξασφαλισθεί η ποιότητα σπουδών και των δημόσιων πανεπιστημίων!! Το γνωρίζατε εσείς; ΣΟΚ, έτσι; Η απορία λοιπόν είναι γιατί αυτή η εξασφάλιση δεν υπάρχει. Ποιος φοβάται τον έλεγχο στα δημόσια πανεπιστήμια; Ποιος δεν θέλει να τα κάνει ανταγωνιστικά και θέλει να τα έχει πάντα περιορισμένα; Ας απαντήσουμε πρώτα αυτά και μετά συζητάμε τί τους κάνει καλό και από τί κινδυνεύουν…