Τζίμης Πανούσης: Πέντε τραγούδια που ξεχωρίσαμε
"Στη νέα τάξη πραγμάτων, μην ξεχνάτε ότι τα πράγματα είμαστε εμείς."

Ο Τζίμης Πανούσης, ο πιο ριζοσπαστικός καλλιτέχνης για τα πνευμόνια της Ελλάδας, έφυγε απ’ τη ζωή ακριβώς πριν ένα χρόνο και παρόλα αυτά δεν μπορούμε να το χωνέψουμε με τίποτα. Η νοσταλγία για το πρόσωπό του μεγάλη και το πένθος παραμένει.

Γύρω απ’ το πρόσωπό του, ένα σωρό διαφωνίες, παρανοήσεις και ευτράπελα. Μια φιγούρα που υπήρξε τόσο παρεξηγημένη, αλλά και πολύ αγαπημένη. Ο Πανούσης αποτέλεσε μια φυσιογνωμία, την οποία τελικά πολύ δύσκολα οικειοποιείται ο οποιοσδήποτε πολιτικός χώρος, αφού πρόκειται για έναν άνθρωπο που έβλεπε πολύ πιο πέρα από ταμπέλες, χρώματα και καθορισμένα πολιτικά όρια.

Παρότι ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του “αναρχοαυτόφωτο”, αυτό δεν τον εμπόδιζε να εκφράζεται κριτικά (και σκωπτικά πολλές φορές) ακόμη και απέναντι στον αναρχικό χώρο, με τον οποίο ενδεχομένως ταυτιζόταν.

Και παρότι πρόκειται για ένα μουσικό καλλιτέχνη, περφόμερ, κοινωνικό σατιριστή, αναρχοαυτόφωτο και πολλά άλλα, εκείνος ποτέ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να αυτολογοκριθεί ή να απολογηθεί για την καυστικότητα των στίχων του, για τα πολιτικά νοήματα και λεπτά υπονοούμενα στα τραγούδια του, για όλα εκείνα που, κατά καιρούς, του στοίχισαν μια σειρά από ευτράπελες δικαστικές προκλήσεις.

Στα τέλη του 2017 και έπειτα απ’ την αιφνίδια κατάρρευσή του επί σκηνής στο Κύτταρο, επέστρεψε δριμύτερος για να σατιρίσει ακόμα και τον ίδιο του τον κίνδυνο υγείας επισημαίνοντας πως : «λόγω αιφνιδίου θανάτου που αναβλήθηκε επ’ αόριστον» επιστρέφει στις σκηνές.

Να ένας άνθρωπος που δεν παραιτήθηκε ποτέ.

Αφοσιωμένος στο έργο του και γαλουχημένος από την προσωπική του διάνοια στη κοινωνικό-πολιτική παρατήρηση και σάτιρα, έφυγε απ’ την «εγκόσμια κόλαση», η οποία αποτελούσε ανέκαθεν κεντρική πηγή έμπνευσης για την αθυρόστομη και τόσο θαρραλέα στιχουργική του παραγωγή.

Ελάχιστες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες κατάφεραν να αφήσουν μια “κληρονομιά” σαν αυτή που άφησε ο Τζίμης Πανούσης.

Στο στόχαστρο της κριτικής του, οι κάθε είδους “δυνάστες”: Το μιντιακό λόμπι, ή αλλιώς τα “μέσα μαζικής εξημέρωσης”, όπως ο ίδιος τα αποκαλούσε, οι κάθε πολιτικοί εκπρόσωποι της παρακμής, η δεξιά και η αριστερά, εμείς οι ίδιοι, ως “σύντροφοι καταναλωτές”, οι “φιλελεύθεροι ιππότες”, οι “κατουρημένοι παπάδες”, οι νοικοκυραίοι, οι γιάπηδες, οι χίπηδες, οι μαμάδες, οι μπαμπάδες, οι “αμερικανοτσολιάδες”.

Το βάρος της απουσίας του είναι πρωτόγνωρο, η θύμησή του μελαγχολική.

Προβοκατόρικος στίχος, σατιρική λεπτότητα, αυθεντικό τρολ.

Ο λόγος για τον Τζίμη Πανούση, τον ανελέητο “μπαμπά” της αριστοφανικής σάτιρας, τον πιο καυστικό επικριτή της “παράνοιας” των καιρών μας.

Όσο για τα τραγούδια του, αυτά σημάδεψαν την πολιτιστική ζωή της Ελλάδας και συνδύασαν, με εξαιρετικό τρόπο, τη σάτιρα με τον πολιτικό στίχο. 20 και 30 χρόνια μετά, τα τραγούδια του Τζιμάκου είναι πιο επίκαιρα και φρέσκα από ποτέ.

1. “Κάγκελα παντού”: Ο πρώτος του σόλο δίσκος κυκλοφορεί το 1986 με τίτλο “Κάγκελα Παντού”, όπου και ξεχωρίζει βέβαια το ομώνυμο τραγούδι. Το βίντεο κλιπ πραγματοποιήθηκε από ελληνική δισκογραφική εταιρία και σκηνοθετήθηκε απ΄τον ίδιο τον Τζίμη Πανούση, ενώ έγινε κατόπιν παραγγελίας του Διονύση Σαββόπουλου για να παιχτεί στην εκπομπή του: «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι». Ωστόσο, αργότερα κόπηκε από τον ίδιο τον Σαββόπουλο, εξαιτίας του «προκλητικού περιεχομένου» του, όμως, όταν έμαθε το γεγονός ο Μάνος Χατζιδάκις, το συμπεριέλαβε στο πρόγραμμα του Σείριου στο ΖΟΟΜ της Πλάκας.

2. “Το παιδί του σωλήνα”: Ένα ευαίσθητο και εξαιρετικά μελαγχολικό reggae κομμάτι για την τεχνητή μητρότητα και την τεχνολογική μετα-εποχή.

3. “Νεοέλληνας”: Ο παθητικός πολίτης της χούντας με την εμμονή στην κοινωνικό-οικονομική κινητικότητα; Ο μικροαστός που φλερτάρει ασύστολα με τον υλικό πολιτισμό του αμερικάνικου «παραδείσου»; Ο ρουσφετολόγος και οι διαχρονικές πολιτικές νοοτροπίες του νεποτισμού; Εσύ, εγώ; … Όπως λέει και το τραγούδι: «Θέλω να γίνω Αμερικάνος, μ’αρέσει στα κρυφά κ’ ο Μητροπάνος». Η ελληνική πραγματικότητα, τότε και τώρα, μέσα απ’ το οξυδερκές κοινωνικό βλέμμα του Τζίμη Πανούση.

4. “Ερωτικό”: Πώς μπορεί να εκφράσει κανείς πιο αποτελεσματικά το μαστίγωμα της αστικής κοινωνίας πάνω μας, αν όχι με στίχους που αποτυπώνουν την αναπόφευκτη πορεία της αγάπης μέσα από τον de facto κύκλο της μοίρας μας; Πανεπιστήμιο- στρατός- γάμος, “γαμώ το Χ@@@ μου”;

5. “Γυφτάκι”: «Με τα τσαρούχια», λοιπόν, «στο σαλονάκι της Ευρώπης» και της χρυσής ευμάρειας και εκεί… μια ζωή “pret a porter” μας περιμένει.

Ο Τζίμης Πανούσης ήταν ένας άνθρωπος που εκφραζόταν, χωρίς συστολή και ενοχές, για όλους και για όλα, περιγράφοντας όσα μας αφορούν. Αν μη τι άλλο, ήταν ο μόνος καλλιτέχνης που θα μπορούσε να προοικονομήσει τον ίδιο του το θάνατο, αλλά και τον κάθε θάνατο στη φύση, με τον πιο ειλικρινή και “παγανιστικό” τρόπο:

“Όλα είναι χώμα και νερό”, είπε σε ένα τραγούδι του.

Αχ, Τζιμάκο…

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Marketing

Πλήρης Απασχόληση

08-01-2024

Μαρούσι

Πρόσθετες Υπηρεσίες Τουρισμού

Εποχιακή Εργασία

04-03-2024

Αγιος Γορδιος

⚽🏀 LIVE SCORES
30 Μαρ. 2024
Παν
15:00
-
Αστ
30 Μαρ. 2024
Βόλ
17:30
-
Κηφ
28 Μαρ. 2024
ΖΑΛΓΚ
20:00
-
ΜΛΝ
28 Μαρ. 2024
ΠΑΡ
21:30
-
ΟΣΦΠ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;

 1 
  
  
  
 1