Ήταν πάντα ο κόσμος τόσο ανώμαλος;

Δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλήξω, αλλά σίγουρα κάτι πρέπει να γίνει γιατί δεν πάμε καλά. Δεν πάμε καθόλου καλά.

Δεν περνάει μέρα χωρίς να ακούσουμε για έναν βιασμό, για έναν παιδεραστή, για κάποιον που ασέλγησε πάνω σε κάποιο παιδάκι ή για κάποιον που βασάνισε κάποιο ζωάκι. Τι γίνεται ρε παιδιά; Τι φάση είναι αυτή; Και δεν έχει να κάνει μόνο με τα παιδιά, έχει να κάνει γενικότερα με την έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπο του άλλου, όποιος και αν είναι αυτός: μικρότερος, μεγαλύτερος, άντρας, γυναίκα, οτιδήποτε, ακόμα και ζώο.

Το πιθανότερο είναι ότι όλα αυτά γίνονται χρόνια, αιώνες. Απλά δεν ήταν τόσο εύκολο να το μάθουμε όσο τώρα. Ακόμα και έτσι όμως να είναι, δεν είναι δυνατόν να τα βλέπουμε, να γνωστοποιούνται όλα αυτά και όμως τα περιστατικά να εξακολουθούν να πολλαπλασιάζονται. Γιατί, προφανώς, η δημοσιοποίηση γίνεται για παραδειγματισμό. Αλλά δεν βλέπω να έχει και τρομερό αποτέλεσμα όλο αυτό.

Το πιο τρομακτικό είναι το πως υπάρχουν άνθρωποι που την βρίσκουν έτσι… Δεν μπορώ να το διανοηθώ. Ποια παραδείγματα έχουν και θεωρούν ότι αυτό είναι σωστό; Σε τι κόσμο ζουν μέσα στο μυαλό τους και νομίζουν ότι θα κάνουν τέτοιες πράξεις και θα τη γλιτώσουν;

Ακόμα χειρότερα, είναι κάτι τέτοιες στιγμές που δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου ως γονιό, που θα έπρεπε να αφήσω το παιδί μου σε έναν τέτοιο κόσμο, που όπως αποδεικνύεται, δεν μπορείς να έχεις σε κανέναν εμπιστοσύνη, ούτε στους ίδιους τους γονείς που λέει ο λόγος.

Δεν ξέρω τι λένε οι ειδικοί, τι λέει η αστυνομία, τι λένε οι ψυχολόγοι. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει για να μειωθούν αυτά τα περιστατικά, να εξαφανιστούν τελείως. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Το πιθανότερο είναι ότι δεν πρέπει να επιλέξεις την καταστολή αλλά την πρόληψη. Άλλωστε η καταστολή, η τιμωρία, δεν φαίνεται να πετυχαίνει τόσα χρόνια, θα έλεγα μάλλον ότι χειρότερα τα κάνει. Και πώς άλλωστε να μην τα κάνει αν η χειρότερη τιμωρία δεν είναι από το επίσημο κράτος αλλά από τους… συγκρατούμενους στη φυλακή; ΑΝ φτάσει κάποιος στη φυλακή.

Εκπαίδευση, εκπαίδευση στα μικρά παιδιά από τότε που δεν μπορούν ακόμα ούτε καν να το κατανοήσουν. Μαθήματα ζωής που θα τους μείνουν, που θα τους τα διδάσκουμε σε κάθε ευκαιρία, στην καθημερινότητα, μέσα από το πιο μικρό πραγματάκι. Από το πώς συμπεριφέρονται στα κουκλάκια τους και στα παιχνίδια τους, μέχρι το πώς συμπεριφέρονται στα άλλα παιδάκια στον παιδικό σταθμό και στο ζωάκι του σπιτιού και στο αδέσποτο που βλέπουμε έξω, μέχρι το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στους συμμαθητές τους και στους συναδέλφους τους αργότερα.

Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίσουμε ότι οι επόμενες γενιές μπορούν να πετύχουν εκεί που απέτυχαν οι προηγούμενες. Βελτιωμένες εκδόσεις. Η μόνη ελπίδα.