Σε ποιο ουράνιο και τόξο δηλαδή;

Και ομολογώ ότι αυτή η εξαιρετική φράση, μέσα στην τρέλα της, περιγράφει εξαιρετικά την κατάσταση κάποιων ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας.

Κοινώς; Της τρέλας! Γιατί μόνο αυτό μπορεί να περιγράψει την κατάστασή τους, αφού ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν με δικούς τους κανόνες, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Κυρίως τα δύο πρώτα δηλαδή, γιατί κατά τη γνώμη τους υποχρεώσεις δεν έχουν ποτέ.

Από τη μία, τους θαυμάζω ρε παιδιά αυτούς τους ανθρώπους. Μπορεί να δείχνουν ότι δεν έχουν καμία επαφή με το περιβάλλον τους αλλά στην πραγματικότητα είναι πλήρως ευθυγραμμισμένοι με τις ανάγκες τους και κάνουν τα πάντα για να τις ικανοποιήσουν. Τώρα, σε πόσα χέρια και πόδια πάνω θα πατήσουν ή πόσους θα ρίξουν για να το καταφέρουν, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά δεν τους νοιάζει κιόλας.

Απλό καθημερινό παράδειγμα; Έρχεται κάποιος και σου κλείνει και τα δύο γκαράζ. Και γιατί να το σκεφτεί δηλαδή ότι σου κλείνει τα γκαράζ;; Έχεις να πας πουθενά;; ΕΕ;; Κρίση έχουμε, να μην βγεις, να κάτσεις σπίτι να κάνεις οικονομία. Εσύ από την άλλη δε θες να φωνάξεις την αστυνομία (γιατί έχεις περάσει μια μέρα περίεργη) και επιλέγεις να του αφήσεις ένα ευγενικό (ειλικρινά ευγενικό) σημείωμα ότι έκανε χαζομάρα. Φεύγει λοιπόν μετά από 12-13 ώρες (που εσύ μπορεί να πεθαίνεις ας πούμε) και πετάει και το σημείωμα που του άφησες στον δρόμο. Έτσι, για τη φάση βρε αδερφέ, γιατί άλλωστε να το ρίξει στα σκουπίδια που είναι στα 12.5 βήματα πιο πέρα;

Από τη μία χαίρεσαι που ξεκουμπίστηκε. Από την άλλη νιώθεις μαλάκας που δεν εκτίμησε το ότι δε φώναξες την αστυνομία (κλήση και πινακίδες είναι για να σας βοηθήσω…). Δεν πειράζει όμως.. .τράβηξες φωτογραφία την πινακίδα και ξέρεις πλέον ποιος είναι για την επόμενη φορά που θα το κάνει και θα καλέσεις την αστυνομία στα πρώτα 5’.

Αλλά δεν παύεις να αναρωτιέσαι: Σε ποιο ουράνιο και τόξο ζει αυτός ο χριστιανός (ή ό,τι άλλο είναι); Πόσο στα τέτοια του πρέπει να είναι για να κάνει κάτι τέτοιο; Αν του το έκανε κάποιος αυτό, πώς θα αντιδρούσε; Και αυτό είναι ένα πολύ μικρό παράδειγμα μόνο από όλα αυτά που συναντάμε στην καθημερινότητά μας από ανθρώπους που αδιαφορούν παντελώς για το αν δυσκολεύουν τους πάντες γύρω τους απλά για να κάνουν τη δουλίτσα τους.

Λύσεις υπάρχουν, εννοείται. Αλλά δεν είναι δυνατόν να είσαι με το χέρι στο τηλέφωνο για το 100 κάθε φορά ή δε γίνεται να τσακώνεσαι κάθε τρεις και λίγο. Κρόσσια γίνονται τα νεύρα και κυκλοφορούν και τόσα ψυχοσωματικά που ενεργοποιούνται με το άγχος. Λύση επίσης δεν είναι να τους αφήνεις να αλωνίζουν ελεύθεροι και να πιστεύουν ότι οι παπαριές που κάνουν είναι αποδεκτές και περνάνε έτσι ατιμώρητες. Κάτι ενδιάμεσο χρειάζεται, ακόμα όμως να το βρω.

Στην τελική, αν όλα αποτύχουν, υπάρχει πάντα η λύση που προτείνουν οι Active Member… «κι αφού δε σέβεστε, θα με φοβάστε».