Κινητό: Αυτός ο τύραννος

Διακοπές άλλωστε για μένα πλέον είναι να μην χρειαστεί να ανοίξω τον υπολογιστή και να μην χτυπήσει το τηλέφωνο.

Ειδικά το κινητό τηλέφωνο είναι μεγάλος τύραννος! Πιάνει και παντού πλέον, μπορείς να δεις και να κάνεις τα πάντα, δεν χρειάζεσαι ούτε καν υπολογιστή πολλές φορές. Και αυτή είναι η παγίδα στην οποία έχουμε πέσει.

Είναι δύσκολο να βάλεις τα όρια και στη δουλειά αλλά και στην προσωπική ζωή. Πότε σταματάς να δουλεύεις αν μπορείς να δεις τα mails σου από το κινητό και λες «έλα μωρέ, ένα μικρό πραγματάκι θα κάνω»; Έλα όμως που το ένα μικρό πραγματάκι, φέρνει άλλο ένα μικρό πραγματάκι και στο τέλος κάνεις τα πάντα όλα. Εκτός όμως του ότι δεν σταματάει η δουλειά, είσαι συνέχεια με το κινητό στο χέρι. Είσαι σε οικογενειακό τραπέζι, κοιτάς το κινητό. Είσαι με τους φίλους σου, κοιτάς το κινητό. Είσαι με τον/την σύντροφό σου, κοιτάς το κινητό. Σου τρώει χρόνο, πολύτιμο χρόνο. Χρόνο που δεν τον ξαναβρίσκεις.

Δεν συζητώ όλη αυτήν την κατάσταση με τις φωτογραφίες, τις selfies, τα σχόλια και το κυνήγι των likes και των (θετικών) σχολίων. Αυτοσκοπός έχει γίνει. Δεν μας προβληματίζει άραγε που είμαστε με τους φίλους μας και νιώθουμε την ανάγκη ΕΚΕΙΝΗ την ώρα να δούμε τι ανέβασε κάποιος στο Instagram ή να απαντήσουμε εκείνη τη στιγμή σε ένα μήνυμα που μας ήρθε και δεν μας λέει στην τελική και κάτι σοβαρό, μπορεί να περιμένει μισή ή και μία ώρα; Ή τελικά δεν μας κάνει καμία εντύπωση που είμαστε με τους φίλους μας και μας νοιάζει να ανεβάσουμε μια φωτογραφία μας στα social media;

Για τη χρήση του κινητού στο αυτοκίνητο έχω ξαναγράψει, είναι ιδιαίτερα σοβαρή η κατάσταση. Μια βόλτα σε έναν κεντρικό δρόμο και στα πρώτα πέντε λεπτά θα έχετε καταλάβει ποιος μιλάει στο τηλέφωνο ή ποιος γράφει μήνυμα: παράλογη οδήγηση, όχι σε ευθεία, περίεργα φρεναρίσματα, αργεί να ξεκινήσει και ούτε καν μπορεί να αλλάξει ταχύτητα ή να στρίψει σαν νορμάλ άνθρωπος με ένα χέρι. Τι φάση δηλαδή είναι αυτή;

Αν κάπου το κινητό δεν πιάνει, μας πιάνει αμόκ. Κυκλοφορούμε με το κινητό ψηλά σαν λάβαρο μπας και πιάσουμε το πολυπόθητο σήμα. Καταλαβαίνω να υπάρχει πρόβλημα ή μια ανάγκη αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί αυτό να γίνεται συνέχεια. Εντάξει, αν είσαι γιατρός, ΟΚ, αλλά την τελευταία φορά που κοίταξα δεν αλλάξαμε όλοι επάγγελμα ξαφνικά.

Πολλές φορές με ρωτάνε γιατί δεν έχω viber ή γιατί δεν λαμβάνω iMessages. Ένας από τους λόγους είναι ότι όταν είμαι έξω δεν έχω ανοιχτά τα δεδομένα. Τα ανοίγω μόνο όταν υπάρχει ανάγκη. Άλλωστε είμαι οnline το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, της εργάσιμης, άρα μετά μπορώ να βγω off. Ο άλλος λόγος είναι ότι δεν μπορώ να έχω άλλον ένα τρόπο να με βρίσκει ο οποιοσδήποτε και να με απασχολεί. Μπορούν να με βρουν σε 15 μέσα και mails, δεν φτάνουν; Γιατί πρέπει να προσθέσω άλλο ένα;

Ποιο το νόημα όλων αυτών; Ότι πρέπει μόνοι μας να βάλουμε τα όρια. Η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ, εμείς όμως τελειώνουμε.