Γιατί δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε οδηγίες;

Είναι τώρα κάποιες μέρες που μας έχουν λυσσάξει με τους κυκλώνες κλπ. Οκ, μπορεί κάποια από τα μέτρα να ακούγονται υπερβολικά-ειδικά όταν τα κρίνεις κατόπιν εορτής- αλλά όπως λένε και οι φίλοι μας στα εξωτερικά «better be safe, than sorry». Και είναι και απολύτως λογικό να μην θέλει κανείς να ρισκάρει ζημιές και θανάτους, δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να το βρίσκει αυτό περίεργο.

Λίγη υπομονή λοιπόν δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Και όμως, παρόλες τις προειδοποιήσεις και τις ζημιές κλπ έχεις κάποιους μαλάκες που κάνουν τους κεφαλιού τους. Ο άλλος βρήκε ευκαιρία να κάνει σέρφ. Οι άλλοι τώρα βρήκαν να δείξουν τις χορευτικές τους ικανότητες χορεύοντας τον Ζορμπά μπροστά στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Δηλαδή πόσο έλεος είσαι ρε φίλε; Ειλικρινά όμως.

Πόσο δύσκολο είναι να ακούσεις πέντε ρημαδο-οδηγίες για να μείνεις ασφαλής; Και εννοείται ότι αν πάθεις τίποτα, θα κατηγορήσεις το κράτος και όλους τους άλλους γύρω σου, και όχι το κούφιο σου το κεφάλι. Ειλικρινά, αξίζει να ψάξετε στο facebook τη σχετική ανάρτηση του Elikas Helix, που σε μερικές γραμμές συγκεντρώνει ακριβώς τον τρόπο σκέψης μας. Γελάμε, γελάμε αλλά αν το καλοσκεφτούμε είναι για κλάματα. Γιατί διαπιστώνεις ότι πρέπει να γίνεις τόσο αγενής για να ταρακουνήσεις κάποιους ανθρώπους. Που και πάλι δηλαδή το αποτέλεσμα δεν είναι εγγυημένο.

Αυτό είναι χαρακτηριστικό σε πολλές δραστηριότητες της καθημερινότητάς μας, της ζωής μας, της κοινωνίας μας. Φυσικά, το περίεργο είναι ότι οι ίδιοι που δεν ακολουθούν τις οδηγίες, αναμένουν από τους άλλους να το κάνουν. Πάντα δηλαδή ο άλλος να δυσκολευτεί, ο άλλος να χρεωθεί, ο άλλος να είναι ο υπάκουος και εγώ να είμαι ο μάγκας.

Σε κάποιες περιπτώσεις το τίμημα για τη μαγκιά αυτή είναι πολύ υψηλό. Τραυματισμοί, ή ακόμα και θάνατοι. Σε πιο “ελαφριές” περιπτώσεις έχουμε “τιμωρίες” που μπορούν να στοιχίσουν κάτι σε όποιον τις υποστεί. Αλλά αποτέλεσμα υπάρχει; Ή σε κάθε ανάλογη περίπτωση, θα είμαστε εδώ να κάνουμε την ίδια κουβέντα; Κανείς πλέον δεν μαθαίνει από τα παθήματα και τα λάθη των άλλων; Και στην τελική, ποιος μας έκανε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αψηφήσουμε τους κανόνες ή, ακόμα χειρότερα, τα στοιχεία της φύσης;

Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνω ή θεωρούν, με βάση τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, ότι δεν έχουν υποχρέωση να ακούσουν κανέναν. Το ότι το αντιλαμβάνομαι δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει και να το ανεχτώ. Το ότι το αντιλαμβάνομαι δεν σημαίνει ότι θα τρέξω να τους σώσω ή να τους βοηθήσω. Με κάνει αυτό κακό άνθρωπο; Μπορεί.

Αν όμως η αυτο-οργάνωση της κοινωνίας είναι αυτό που θέλουν, τότε θα πρέπει να αντέξουν και τους αντίστοιχους “νόμους της ζούγκλας”. Που μερικές φορές είναι πολύ πιο σκληροί από τους νόμους και τους κανόνες των “μπάτσων”.