Ένα σωστό μπορεί να διαγράψει όλα τα λάθος;

Ανασχηματισμός λοιπόν πριν από λίγες μέρες, ασχοληθήκαμε μαζί του μόνο για να γελάσουμε (γιατί, τέτοια ώρα τέτοια λόγια…) και την επικαιρότητα έκλεψε σχετικά γρήγορα και λογικά το συμβάν με τη φωτιά στο πλοίο.

Ταυτόχρονα όμως στο timeline μου ένας πόλεμος μαινόταν. Αφορμή η όμορφη (ειλικρινές το κοπλιμέντο) Κατερίνα Νοτοπούλου. Δεν είχα παρακολουθήσει ομολογώ τη συζήτηση, είπα να δώσω περισσότερη προσοχή.

Τυχαίνει μετά από ελάχιστα λεπτά να δω δήλωσή της κατά την ορκωμοσία της και μου κάνει χείριστη εντύπωση, γιατί γελάει χωρίς λόγο και ειρωνικά. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει ούτε με την εξωτερική της εμφάνιση, ούτε με το γεγονός ότι είναι γυναίκα, ούτε με το ότι είναι νέα κοκ. Έχει να κάνει απόλυτα με το γεγονός ότι δεν αντιλαμβάνεται τί παίζει. Αλλά ΟΚ, εδώ άλλοι (άντρες-γυναίκες) είναι 20 χρόνια στην πολιτική και δεν αντιλαμβάνονται τι παίζει και μας καταστρέφουν.

Στα social media έχουμε όμως το εξής παράδοξο: Τα στοιχεία που συνθέτουν την «υπόθεση», διαχωρίζονται το ένα από το άλλο και τονίζεται κάποιο συγκεκριμένα είτε ως θετικό είτε ως αρνητικό. Θα μου πείτε, μόνο σε αυτήν την περίπτωση γίνεται; Όχι βέβαια, είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους η επιλεκτική μνήμη, ακοή, όραση, σκέψη. Αλλά ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να βάλουμε και κάποιο τέλος σε αυτήν τη διαδικασία.

Το να είναι κανείς όμορφος, δεν είναι «έγκλημα». Το να είναι κανείς άντρας ή αντίστοιχα γυναίκα ή αντίστοιχα Ο,ΤΙ επιλέγει εκείνος/η πάλι δεν είναι «έγκλημα». Το να είναι μέλος μιας πολιτικής/κομματικής νεολαίας είναι δικαίωμά του. Όλα αυτά όμως δεν επηρεάζουν κανέναν άλλον, παρά μόνο τον εαυτό του (εκτός αν οι γύρω του δεν έχουν ζωή και ενδιαφέρονται και ασχολούνται με αυτόν/ή). Όταν αυτά που κάνει αρχίζουν να επηρεάζουν τους άλλους και την κοινωνία, αρχίζει και αλλάζει το πράγμα.

Στη συγκεκριμένη υπόθεση, μπορεί κάποιος να εστιάσει στο ότι μια νέα κοπέλα θα έρθει να ανανεώσει μια κυβέρνηση. Μπορεί αντίστοιχα κάποιος να εστιάσει στα σεξιστικά σχόλια που δέχεται. Μπορεί όμως να εστιάσει στο πώς εξελίχθηκε. Μπορεί να πάει ακόμα παραπάνω και να συγκρίνει με άλλες περιπτώσεις ή και τον εαυτό του. Κατακλείδα; Ο καθένας θα ασχοληθεί με αυτό που τον καίει και τον αφορά και όσο δίκιο ή άδικο και αν έχει, αφενός δεν θα το βρει ποτέ αφετέρου δεν θα του αλλάξεις ποτέ την άποψη.

Το υποκειμενικό του θέματος πάντα έχει όμως και μια αντικειμενική πλευρά. Μια αντικειμενική πλευρά που το θετικό και το αρνητικό ζυγίζονται, με τις συνθήκες της κοινωνίας στην οποία ζούμε, και κάποιο νικάει. Πάντα. Ποτέ δεν είναι ίση η μάχη.

Είναι λοιπόν κοροϊδία, προς τον εαυτό μας κυρίως, να θεωρούμε ότι τονίζοντας ένα σημείο, ξεχνιούνται τα υπόλοιπα. Κάνουμε μεγάλο λάθος αν θεωρούμε τους γύρω μας τόσο μαλάκες που θα είναι τόσο εύκολο να τους αποσπάσουμε την προσοχή από εκατό άσχημα και άδικα, με το ένα όμορφο ή δίκαιο.

Όσοι σηκώνουν ψηλά το λάβαρο της επανάστασης-σε όλες τις πλευρές και περιπτώσεις-θα πρέπει να το κάνουν με συναίσθηση του τι υποστηρίζουν και μέχρι πού είναι πρόθυμοι να το τραβήξουν. Γιατί όταν γυρίσει ο καιρός, στην εποχή του διαδικτύου που όλα μένουν και βγαίνουν πάλι στην επιφάνεια, το λιγότερο που θα γίνουν είναι ρεζίλι.