Όταν ο χρόνος σταματά
Ο χρόνος σταματά όταν χάνεσαι.

Μένεις για πάντα όπως ήσουν, με την ελπίδα να σε θυμούνται χαμογελαστό. Να σε θυμούνται στα καλά σου. Να σε θυμούνται γεμάτο όνειρα και όρεξη. Να σε θυμούνται όσοι σε αγάπησαν. Και να μη ξεχάσουν ποτέ τους λόγους που σε αγάπησαν.

Για κάποιο λόγο, αυτές τις ημέρες, που η καρδιά δουλεύει διπλοβάρδια και το μυαλό αδυνατεί να κατανοήσει, αναρωτήθηκα τι θα έκανε ο πατέρας μου αν ζούσε. Τί θα έλεγε με την εμπειρία του, πώς θα βοηθούσε, τί θα σκεφτόταν. Μετά όπως συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να ξέρω τί θα έκανε και πώς θα ήταν. Γιατί έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε και δεν θα μάθω ποτέ τι άνθρωπος θα ήταν, αν ήταν ακόμα κοντά μας.

Θα μου πείτε αλλάζουν οι άνθρωποι; Όχι, δεν αλλάζουν. Αλλά όσο αυτοί μένουν στο μυαλό μας έτσι όπως τους «είδαμε» τελευταία φορά, η ζωή έχει προχωρήσει, ο κόσμος έχει αλλάξει, έχουν έρθει τα πάνω-κάτω και τα δεξιά-αριστερά (αυτό το τελευταίο μπορεί και κυριολεκτικά).

Με έπιασε η περιέργεια λοιπόν, να δω τί έχασε ο πατέρας μου αυτά τα 15 χρόνια. Έχασε κάποια ευχάριστα, που πολύ θα ήθελε να τα δει (βλ. επιτυχίες στα αθλητικά), έχασε γάμους, γεννήσεις και βαφτίσεις, έχασε επιτυχίες προσωπικές, επαγγελματικές και οικογενειακές. Έχασε όμως και θανάτους. Έχασε και σημαντικά γεγονότα από όλον τον κόσμο, γεγονότα που μας άλλαξαν όλους σαν ανθρώπους. Τρομοκρατικά χτυπήματα, φυσικές καταστροφές, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Οικονομικά προβλήματα, μια χώρα σε τρέλα, χωρίς λογική. Έχασε και την αλληλεγγύη και την κινητοποίηση που έφεραν όλα τα παραπάνω. Είναι σίγουρο λοιπόν ότι θα άλλαζε κι αυτός. Είναι σίγουρο ότι θα ήταν ένας άλλος άνθρωπος τώρα στα 75 του, αν ζούσε.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί ειλικρινά όταν χάνεται ένας άνθρωπος, τίποτα δεν έχει σημασία. Μπαίνει σε ένα «βάθρο» για τους δικούς του ανθρώπους, όποιος και αν ήταν. Δεν συζητάμε για τις περιπτώσεις που χάνονται παιδιά. Όπως γράφουν πολλές αναρτήσεις στο facebook, από το ποίημα του Ρίτσου, “Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους”.

Δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε να πούμε τί θα γινόταν εάν ή τι θα έκανε ή αν κάπως, κάτι, ήταν διαφορετικό. Όταν το κακό συμβεί, πάει, χαράχτηκε στην πέτρα. Εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι όμως. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε οι άνθρωποι που θα ήθελαν να μας δουν. Ας προσπαθήσουμε να πραγματοποιήσουμε έστω και το πιο μικρό από τα όνειρά τους. Ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε άλλους ανθρώπους να ξεπεράσουν κάτι ανάλογο ή ίσως και να προφυλαχτούν από αυτό.

Ας προσπαθήσουμε να μάθουμε κάτι από την απώλειά μας και ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Τουλάχιστον, ακόμα και όταν η ζωή προχωρήσει (γιατί θα προχωρήσει), να έχουμε να λέμε ότι αν ήταν οι άνθρωποι που χάθηκαν κοντά μας, θα ήταν υπερήφανοι για εμάς.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Εκπαίδευση

Πλήρης Απασχόληση

18-12-2023

Νέα Ιωνία Αττικής

Υπάλληλοι γραφείου

Πλήρης Απασχόληση

09-01-2024

Αθήνα

⚽🏀 LIVE SCORES
30 Μαρ. 2024
Παν
15:00
-
Αστ
30 Μαρ. 2024
Βόλ
17:30
-
Κηφ
29 Μαρ. 2024
ΦΕΝ
19:45
-
ΑΛΜΠ
29 Μαρ. 2024
ΒΙΡ
21:30
-
ΠΑΟ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;