Τα ευχάριστα των δυσάρεστων

Όσοι με ξέρουν και μας ξέρουν -το Χοροστάσι μας- θα ξέρουν ότι η πολυαναμενόμενη εκδήλωσή μας αναβλήθηκε λόγω καιρού. Όσο και εμείς να τραγουδούσαμε και να χορεύαμε ακόμα και με αστραπόβροντα, οι θεατές, οι μουσικοί και τα βεστιάρια με τις φορεσιές (που είναι πανάκριβες) δεν φταίνε σε τίποτα.

Έκπληξη δεν ήταν, δεν είναι ποτέ έκπληξη όταν επιλέγεις να κάνεις μια παράσταση σε ανοιχτό θέατρο. Δεν πα να είσαι στο Ηρώδειο, δεν πα να είσαι στην Άνω Ραχούλα. Το ίδιο. Είσαι σε ανοιχτό. Παρόλο που το ρίσκο το περιμένεις, όταν έρχεται τελικά η βροχή και η αναβολή, υπάρχει ένα σοκ. Αργεί να κατακαθίσει και όταν κάθεται, αισθάνεσαι κάπως αν και ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε. Όπως είπε και ο Δάσκαλός μας, με τον Θεό δεν τα βάζεις.

Σημασία όμως, εκτός από όλα αυτά, είναι να κρατήσεις τα καλά πράγματα. Υπάρχουν τα γνωστά, κάθε εμπόδιο για καλό κλπ κλπ. Υπάρχουν όμως και τα άλλα, τα πιο «κρυφά», αυτά που θέλουν χρόνια για να δουλευτούν αλλά όταν έρχονται στην επιφάνεια σε κάτι τέτοιες δύσκολες μέρες σε ατσαλώνουν για όσες δύσκολες στιγμές έρθουν, για χρόνια.

Είναι η απόδειξη του γιατί λέμε ότι το Χοροστάσι είναι οικογένεια. Είμαι σίγουρη ότι αυτό θα ισχύει και για άλλες κοινωνικές ομάδες όπως είμαστε εμείς, αλλά πάντα θέλουμε να πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε ξεχωριστοί!

Φίλοι εντός και εκτός Χοροστασίου έχουν αποδείξει αυτές τις τελευταίες μέρες πως ό,τι χτίζεις δεκαετίες ολόκληρες με ήθος και καθαρές προθέσεις, βγαίνει σε κάτι τέτοιες στιγμές. Στιγμές που έρχεται η στήριξη και η βοήθεια, χωρίς προσπάθεια, γιατί είναι κάτι δεδομένο που θα κάνεις για κάποιον που αγαπάς και ίσως σε έχει βοηθήσει και σένα στο παρελθόν.

Σίγουρα δεν είναι όλα ρόδινα. Αλλά αν ένα μάθημα παίρνουμε από αυτήν την περίσταση είναι πως ό,τι σπέρνεις, θερίζεις. Κι αν αυτό το λένε για τα άσχημα, δεν έχει σημασία, το λέμε εμείς για τα καλά. Γιατί αν κάτι σπείραμε τόσα χρόνια είναι ότι είμαστε κοντά και δίπλα ο ένας στον άλλον, και στις επιτυχίες και στις δυσκολίες. Τώρα λοιπόν που ήρθαν δυσκολίες, όλοι μαζί σπρώχνουμε να τις ξεπεράσουμε και να πάμε με «φόρα» για τα επόμενα.

Οι ατυχίες πάντα θα υπάρχουν, κάτι -μικρό ή μεγάλο- μπορεί να στραβώσει. Βλέπουμε πέρα και μπροστά από όλα αυτά. Και αξιολογούμε ως πρώτο το ότι είμαστε ακόμα μαζί και δεμένοι. Ας μας γίνει μάθημα για όλα τα πράγματα αυτό. Πάντα υπάρχει κάτι θετικό να κοιτάξουμε.