Περί Χούντας και άλλων δαιμονίων
...πως καταντήσαμε λοχία

Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας πως -προσωπικά- με τρομάζει περισσότερο η αντίδραση- αντιμετώπιση του κόσμου για τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, παρά αυτά καθεαυτά τα γεγονότα.

Δεν μπορώ να βλέπω τις ακρότητες να ανεβαίνουν και να αθωώνονται στις συνειδήσεις, επειδή “ο λαός είναι αγανακτισμένος”. Δηλαδή όταν αγανακτούμε, όταν νιώθουμε πως μας υποβιβάζουν, μας εκμεταλλεύονται και μας κοροϊδεύουν, η λύση είναι να φέρουμε περισσότερες “δυσκολίες” στο προσκήνιο; Δηλαδή ήμαρτον πια, νισάφι, το τερματίσαμε.

Πριν λίγες μέρες όμως είχαμε και τις δηλώσεις Μπαρμπαρούση. Και τα αυτιά μου ξεκίνησαν να βουίζουν… Μετά από αυτές τις δηλώσεις, ακολούθησαν σχόλια… Κι εγώ σαν αθεράπευτα αισιόδοξη ήλπιζα πριν διαβάσω τα σχόλια αυτά, πως ο κόσμος θα είχε καλύτερη μνήμη. Οι μπαμπάδες και οι μαμάδες των περισσότερων από εμάς, βίωσαν το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, την έζησαν τη Χούντα του ’67. Κι όμως… Διάβαζα τις επευφημίες στον τύπο που καλούσε τον στρατό σε πραξικόπημα και τα χέρια μου έτρεμαν από τη σύγχιση.

Τι πήγε λάθος ρε παιδιά; Γιατί σαν λαός ζούμε για να δοξάζουμε το ένδοξο παρελθόν των προγόνων ημών κι όμως την ιστορία μας την ξεχνάμε εν μία νυκτί;

Θα μου πεις υπήρχαν και κάποιοι που έφαγαν με χρυσά κουτάλια επί Χούντας. Όνομα και μη χωριό. Και σήμερα χωρίς ντροπή ζητούν μια νέα δικτατορία, έναν καινούριο “φωτισμένο” ηγέτη σαν τον Παπαδόπουλου να μας λύσει την οικονομική μας κρίση.

Δηλαδή από το να ψάξουμε για έναν άνθρωπο με γνώσεις, ικανότητες και τιμιότητα, έφτασαν κάποιοι να φωνάζουν τους τραμπούκους της γειτονιάς, να πατήσουν πάνω στις ελευθερίες μας, να μας επιβάλλουν την ανοησία τους και να αποφασίσουν για τη ζωή και τη χώρα μας.

Προφανώς και δεν είμαι πολιτικός αναλυτής. Κι εγώ θυμωμένη είμαι. Πιο πολύ από ποτέ. Θες να μάθεις γιατί;

Για τις φωτογραφίες από φυλακισμένα και πνιγμένα παιδιά προσφύγων. Για τους συνταξιούχους που καλούνται να πληρώσουν φάρμακα 500 ευρώ με μία σύνταξη 300 ευρώ. Για τους ανθρώπους που φτάνουν στη χώρα μας για να ξεφύγουν από έναν πόλεμο και για να σώσουν τις οικογένειές τους από βόμβες και ακούγεται η ατάκα “Ναι αλλά είδες το iPhone που έχει;”. Γιατί ο ανθρωπισμός μας φτάνει μέχρι το να περάσουμε τη γιαγιά τον δρόμο μία φορά τον μήνα. Γίνομαι έξαλλη που υποθέσεις για κακοποιήσεις παιδιών περνάνε στα ψιλά γράμματα.

Και με πιο καθημερινά πράγματα όμως… Θυμώνω με την αγενέστατη πελάτισσα που θα μιλήσει άσχημα στον εργαζόμενο, που φυσικά θα κάνει μούγκα για να μην απολυθεί. Με τους ανθρώπους που δε χρωστάνε καλή κουβέντα σε κανέναν και δείχνουν τους κακούς τους τρόπους σε κάθε ευκαιρία. Τρελαίνομαι από τα νεύρα μου με τις ψευτοφεμινίστριες που η μόνη τους έννοια είναι αν τις κοίταξε 3΄΄ περισσότερο ο Γιάννης και καλλιεργούν τη μισανδρία αντί για την ισότητα, γιατί μέχρι εκεί φτάνει η αντίληψή τους και γιατί προφανώς δεν είχαμε αρκετό μίσος στη ζωή μας ήδη.

Όχι λοιπόν φίλε, δε μας χρειάζεται μια Χούντα. Να μειώσουμε το μίσος χρειάζεται. Να είμαστε λίγο πιο χαρούμενοι χρειάζεται. Να έχουμε λίγο ανοιχτό μυαλό χρειάζεται. Να παιδέψουμε λίγο τον εαυτό μας περισσότερο χρειάζεται. Να αναλάβουμε για μια φορά τις ευθύνες μας χρειάζεται. Να σκεφτούμε λίγο τον δίπλα μας χρειάζεται.

Γενικά μας χρειάζονται πάρα πολλά πράγματα. Σίγουρα αυτά δεν είναι μια Χούντα.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Πρόσθετες Υπηρεσίες Τουρισμού

Εποχιακή Εργασία

21-12-2023

Μυκονος

Marketing

Πλήρης Απασχόληση

19-12-2023

Νέα Ιωνία Αττικής

⚽🏀 LIVE SCORES
30 Μαρ. 2024
Παν
15:00
-
Αστ
30 Μαρ. 2024
Βόλ
17:30
-
Κηφ
28 Μαρ. 2024
ΖΑΛΓΚ
20:00
-
ΜΛΝ
28 Μαρ. 2024
ΠΑΡ
21:30
-
ΟΣΦΠ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;