Λογοκρισία

Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ακούω αυτά που ακούω αλλά δεν μπορώ να κάνω και τίποτα. Εμείς κάναμε τις επιλογές και τώρα τα λουζόμαστε. Γιατί αυτό είναι η δημοκρατία.

Δεν θα κρίνω «πολιτικά» το θέμα, δεν έχω ούτε τις γνώσεις, ούτε την όρεξη να μπω σε πολιτικές και ιστορικές διαδρομές στο παρελθόν με κάθε επίδοξο πολιτικό και ιστορικό αναλυτή που θέλει να με «μάθει» πολιτική και διπλωματική ιστορία. Και δεν ακολουθώ αυτόν τον δρόμο γιατί ξέρω ότι όλοι έχουν δικαίωμα να πουν την άποψή τους.

Εγώ το ξέρω.

Φαίνεται όμως ότι έχει διαφύγει από πολλούς άλλους αυτή η λεπτομέρεια και αυτό είναι που με απασχολεί σήμερα.

Δεν γίνεται όλοι να έχουμε τις ίδιες απόψεις. Όχι. Δεν γίνεται όλοι να έχουμε τις ίδιες γνώσεις. Όχι. Γίνεται όμως να έχουμε όλοι δικαίωμα να πούμε ό,τι μαλακία μας κατέβει στον εγκέφαλο. Υποτίθεται ότι το έχουμε κερδίσει με «αγώνες» και «αίματα» και άλλα τέτοια επαναστατικά, με τη δημοκρατία και την καταπολέμηση της λογοκρισίας, γιατί είμαστε χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου και έτσι γίνεται εδώ. Δεν είμαστε Βόρεια Κορέα. Ή είμαστε;

Γιατί έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, και το έχω πει τόσες φορές που έχω κουραστεί -και σίγουρα έχω κουράσει- που μόνο μερικοί έχουν δικαίωμα στην άποψη, μόνο μερικοί έχουν δικαίωμα στη διαμαρτυρία και στους αγώνες. Οι υπόλοιποι, όταν πάνε να αρθρώσουν κουβέντα χλευάζονται και κόβονται, σταμπάρονται σαν αγράμματοι και εθνικιστές. Μέση λύση δεν υπάρχει. Άλλη άποψη δεν ακούγεται.

Ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει. Και όχι, δεν ενοχλεί κανέναν, να πει την άποψή του απλά. Και όχι, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τον κοροϊδέψει που πιστεύει αυτό που πιστεύει.

Και τι είναι αυτή η νέα μόδα να απαντάει ο κάθε κακομοίρης με όρους βαρύγδουπους; Τι θέλει να δείξει; Ότι είναι διαβασμένος και μορφωμένος; Το θέμα είναι τι σκατά έμαθε από αυτά που διάβασε, τι έμαθε από τα λάθη που έκαναν οι προηγούμενοι και πώς τα διόρθωσε στην πραγματική ζωή. Γιατί ποτέ οι θεωρίες δεν έχουν λύσει τα απτά προβλήματα. Φαίνεται από την επανάληψή τους άλλωστε.

Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία για το ποιο πράγμα μιλάμε, «τσακωνόμαστε», κάθε φορά. Καμία απολύτως. Είτε είναι για το Μουντιάλ, είτε είναι για τα μνημόνια, είτε είναι για τα Σκόπια, είτε είναι για το τι θα φάμε αύριο. Σημασία έχει να σεβόμαστε την άποψη του άλλου και να την αφήνουμε να ακουστεί.

Καμία άποψη δεν αξίζει λιγότερο από την άλλη. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη γι’αυτό από το ότι όλες οι ψήφοι το ίδιο βάρος έχουν.

Και όσοι σκίζετε τα ρούχα σας στο όνομα της δημοκρατίας, να το κάνετε για όλα τα σημεία της, όχι επιλεκτικά.