Αυτό που συνέβη δυσκολεύομαι πολύ να το διαχειριστώ

Δε θέλω να σταθώ στο τι συνέβη σ’ αυτή τη συνάντηση ανάμεσα σε Ντόναλντ Τραμπ και Κιμ Γιονγκ Ουν και στο πόσο ιστορικής σημασίας ήταν (ή δεν ήταν). Θέλω να κοιτάξω λίγο πιο γενικά το θέμα αν μου επιτρέπετε.

Θα ξεκινήσω ελαφρά, σχολιάζοντας την εικόνα ΚΑΙ ΜΟΝΟ των δύο ηγετών, που θα μπορούσε άνετα να είναι στιγμιότυπο από επεισόδιο του Family Guy.

Όχι, δε μπορούμε να κρίνουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση. Αλλά οι συγκεκριμένοι δύο, είναι αυτό που λέμε “Ό,τι πληρώνεις παίρνεις”. Απόλυτη ταύτιση εσωτερικού και εξωτερικού.

Είναι συγκλονιστική η διαπίστωση που θα κάνουμε αν καθίσουμε και αναλογιστούμε ποιο ακριβώς είναι αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός που παρακολουθεί ο πλανήτης με κομμένη την ανάσα.

Δύο ανίκανους ανθρώπους (γνώμη μου), που τους τα ‘φερε έτσι η ζωή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κι απέκτησαν τρομερή δύναμη και εξουσία. Τόσο μεγάλη που κρατάνε τη μοίρα τη δική σου και τη δική μου στα χέρια τους. Ένας επιχειρηματίας, πρώην κοσμικός, με κακό μαύρισμα και ατυχές μαλλί και ένας δικτάτορας, γιος δικτάτορα, που δεν έχει βγει ποτέ από τη χώρα του και καλλιεργεί στους ανθρώπους του κλίμα τρομοκρατίας, βρέθηκαν, κούνησαν τα χέρια και είπαν ότι “Από δω και πέρα θα γίνουμε φίλοι” (όχι ακριβώς αλλά πιάνεις το πόιντ).

Οι ίδιοι δύο που πριν από λίγους μήνες διαγωνίζονταν στο “Τίνος το κουμπί είναι μεγαλύτερο”. Απειλούσαν δηλαδή με πυρηνικές επιθέσεις, λες και μιλούσαν για μπουγέλο στην αυλή του σχολείου.

Δεν μπορώ και δε θέλω να ασχοληθώ με το πόσο σημαντική ήταν η συνάντηση αυτών των δύο. Γιατί το παιχνιδάκι τους είναι εξίσου χαζό με τους ίδιους. Και δε θα επιτρέψω να περάσει μέσα μου ούτε η πιο μικρή υπόνοια, πως άνθρωποι σαν κι αυτούς μπορούν να διορθώσουν το χάλι του κόσμου μας. Αυτό που δημιούργησαν αυτοί κι οι όμοιοί τους. Γιατί τότε πάμε χαμένοι…

Το ξέρω πως δεν είμαι μόνο εγώ τόσο απογοητευμένη από όσα βλέπω γύρω μου. Από το τόσο μίσος, θυμό, βία κι απελπισία. Αλλά είναι δυνατόν να ζούμε τη ζωή μας για πάντα, προσπαθώντας να συμβιβαστούμε με το “κακό” τούτου του κόσμου;

Είναι δυνατόν πάνω από 7.5 δισεκατομμύρια άτομα σε αυτόν τον πλανήτη να επιτρέπουν στον Ντόναλντ και τον Κιμ να έχουν βήμα, φωνή και ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ μεγάλη δύναμη;

Σίγουρα δεν είμαι η μόνη που δυσκολεύεται τόσο να διαχειριστεί κάτι τέτοιο.