Για όσους δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι

Δεν είναι δύσκολο να τους ξεχωρίσεις, το κάνεις με τη μία. Είναι αυτοί που τους ρωτάς τι κάνουν και σου απαντάνε, ε, ας τα λέμε καλά. Μετά, σε 3 δεύτερα ξεκινούν να σου λένε όλες τις δυσκολίες που έχουν, όλα τα προβλήματα που εννοείται πώς, πάντα, προέρχονται από κάποιον άλλον. Ποτέ από αυτούς.

Αυτό είναι το πρώτο κρούσμα. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να εστιάσει στα θετικά πράγματα που έχει στη ζωή του, πχ στην υγεία του βρε αδερφέ, τότε καταλαβαίνεις από την αρχή ότι κάτι δεν πάει καλά. Φυσικά, όσο τον γνωρίζεις καλύτερα, τόσο καταλαβαίνεις ότι αυτό συμβαίνει σε όλους τους τομείς της ζωής του.

Είτε είναι φίλος σου είτε είναι συνεργάτης σου είτε είναι συγγενής σου έχεις να τον αντιμετωπίσεις. Σε όλα βρίσκει κάτι αρνητικό ή κάτι να λείπει. Και σου δηλητηριάζει και τη χαρά σου δηλαδή, όχι τίποτα άλλο. Δεν σε αφήνει να χαρείς τη μικρή ή μεγαλύτερη επιτυχία σου, το ότι έπιασες τον στόχο σου, όποιος και αν ήταν αυτός.

Συνήθως, από την προσωπική μου εμπειρία, αυτοί οι άνθρωποι περιγράφουν τους εαυτούς τους ως τελειομανείς και καλά. Εγώ τους περιγράφω αλλιώς, για να είμαστε ειλικρινείς, με μια λέξη που ξεκινάει από κλ και τελειώνει σε δες. Αν με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένος, κάπου υπάρχει πρόβλημα, κάτι άλλο σου λείπει πέρα από αυτά που λες ότι δεν είναι όπως τα θες.

Και όχι, δεν είναι ντροπή να πούμε ότι δεν είμαστε καλά. Ούτε είναι ντροπή να είμαστε ευχαριστημένοι με κάτι λιγότερο από το τέλειο, το οποίο έτσι και αλλιώς είναι εντελώς υποκειμενικό και βρίσκεται και σπανίως. Αφήστε που κάτι που θεωρούμε τώρα τέλειο, σε μια βδομάδα μπορεί να μας φαίνεται ότι δεν μας κάνει.

Η ικανότητα να εκτιμάμε ό,τι έχουμε σε κάθε φάση της ζωής μας είναι ανεκτίμητη. Μας βοηθά να πατάμε τα πόδια μας γερά στο έδαφος, να βλέπουμε τα χειρότερα και να στοχεύουμε στα καλύτερα. Γιατί δεν λέω σε καμία περίπτωση να μην έχουμε στόχους και όνειρα. Αλλά όταν το «κάτι καλύτερο» γίνεται αυτοσκοπός και δεν ξέρουμε πού να σταματήσουμε, τότε η κατάσταση αρχίζει και γίνεται προβληματική. Κάτι ίσως προσπαθούμε να καλύψουμε με αυτόν τον τρόπο.

Το έχω πει και άλλες φορές, τα δικά μας προβλήματα πάντα μας φαίνονται βουνό. Αν το ίδιο, δικό μας, πρόβλημα το βλέπαμε σε κάποιον άλλον θα του λέγαμε πιθανώς ότι είναι κάτι απλό. Αλλά σε εμάς, ξαφνικά, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτό είναι ανθρώπινο, το καταλαβαίνω, αλλά οι περισσότεροι από εμάς είμαστε άνθρωποι με μυαλό (λέμε τώρα). Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα πριν μιλήσουμε λοιπόν και ας δούμε τις καταστάσεις στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Άλλωστε, ξέρετε τι λένε…Το τέλειο είναι και βαρετό! ☺