Λέγοντας αντίο

Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί έχεις την αίσθηση ότι είσαι ο προστάτης του, ότι επειδή το ζωάκι δεν μπορεί να μιλήσει, δεν μπορεί να εκφραστεί, είναι δική σου υποχρέωση να το προσέχεις, να φροντίζεις να είναι καλά, να είναι υγιές, να περνάει όμορφα και να νιώθει αγάπη.

Ήρθε η ώρα και για εμάς να αποχαιρετήσουμε το σκυλάκι του σπιτιού. Μετά από 14 χρόνια, υπερπλήρης ημερών η γνωστή στους κοντινούς μας Πέτρα, ήρθε η ώρα να κοιμηθεί. Ταλαιπωρήθηκε μόνο πολύ λίγο, 1-2 μερούλες μόνο, που δεν μπορούσε να μετακινηθεί.

Όσο προετοιμασμένος να είσαι, όσο συνειδητοποιημένος και πρακτικός να αισθάνεσαι, ένα σοκ με την ησυχία που έχει το σπίτι μετά το παθαίνεις. Δεν έχεις αμφιβολία ότι είναι το “καλύτερο” για ορισμένες περιπτώσεις αλλά δεν παύεις ποτέ να έχεις αυτήν τη ρημάδα την ελπίδα ότι κάτι θα γυρίσει προς το καλύτερο. Όταν δεν έρχεται ποτέ αυτή η μέρα, τότε ειλικρινά το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να σκεφτείς το ζωντανό και όχι τον εαυτό σου (που θα σου λείψει το ζωντανό).

Αυτό που περισσότερο σε σοκάρει είναι πώς συνειδητοποιούν τα ζώα ότι έρχεται η ώρα τους. Πώς “ντρέπονται” να τους βλέπουν τα αφεντικά τους έτσι, πώς ψάχνουν ένα μέρος να κρυφτούν, πώς κατεβάζουν τα μάτια όταν τους μιλάς. Σαν άνθρωποι συμπεριφέρονται και ας επιμένουμε να τα ονομάζουμε ζωάκια. Το χειρότερο είναι όμως που νιώθεις ανήμπορος να τα βοηθήσεις, να τους προσφέρεις το οτιδήποτε ώστε να κάνεις πιο άνετες αυτές τις στιγμές. Δεν μιλάνε και αυτά τα άτιμα να σου πουν!

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να φροντίσεις να ζουν μια καλή ζωή, να έχουν τις ανέσεις τους και να πάρουν όση αγάπη θα έδινες στα ίδια σου τα παιδιά. Να φεύγουν παππούδια και γιαγιάδες, όπως θα έφευγαν και οι δικοί μας, χαϊδεύοντάς τα και λέγοντάς τους ωραία λόγια.

Κι ας είναι πολύ σκληρό να βλέπεις περήφανα και δυνατά ζώα να καταπέφτουν. Κι ας είναι δύσκολο να συνειδητοποιείς ότι είναι τόσο μικρή η ζωή τους μπροστά στη δική μας. Οι χαρές που έζησες μαζί τους θα τα κρατήσουν ζωντανά στη μνήμη σου και ο τρόπος συμπεριφοράς τους θα σου δώσει μαθήματα για μια ζωή: για το πώς να αγαπάς, πώς να φροντίζεις αυτούς που αγαπάς, πώς να τους φυλάς και να τους προστατεύεις.

Και σε πιο προσωπικό τόνο, σε κάνουν σε ορισμένες περιπτώσεις να εύχεσαι να υπάρχουν αντίστοιχοι τρόποι να “κοιμηθούν” ήρεμα και με αξιοπρέπεια και οι άνθρωποι. Σε έναν ιδανικό κόσμο, μπορεί να μας δινόταν αυτή η ευκαιρία, πάντα υπό προϋποθέσεις και με άπειρη προσοχή. Μέχρι να έρθει αυτός ο κόσμος όμως, ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας όσο μπορούμε.