Ο Γιώργος Μαυρίδης μιλά στο neolaia.gr

Το TEDxPanteionUniversity επιστρέφει στις 19 Μαΐου στο Μουσείο Μπενάκη!

Το να αποφεύγουμε οι άνθρωποι να αντιμετωπίζουμε ευθέως τον ελέφαντα στο δωμάτιο είναι -κατά τη γνώμη σου- μία μορφή φόβου ή κι ένας τρόπος “επιβίωσης” στην καθημερινότητα;

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι δημιουργούν μία ασπίδα, προσπαθώντας να κρύψουν τον ελέφαντα που υπάρχει μπροστά τους. Κι αυτό γίνεται καθαρά γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει από μόνος του μία άμυνα, ώστε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα.

Οπότε ίσως να είναι και τα δύο. Ή ίσως απλά όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, είναι πιο δύσκολο να το αντιμετωπίσεις, απ’ το να μην το αντιμετωπίσεις. Να κάνεις ότι δεν υπάρχει, να συνεχίσεις τη ζωή σου και να αρχίσεις να συμβιβάζεσαι με αυτό το πρόβλήμα. Οπότε θεωρώ ότι είναι καθαρά άμυνα!

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν διαφορετικοί άνθρωποι στη ζωή τους, έχουν συχνά κοινό παρανομαστή. Δουλειά, άγχος, σχέσεις… Μήπως η “λύση” δεν είναι τελικά η ατομική αλλά η συλλογική αλλαγή σκέψης;

Όχι, νομίζω ότι είναι καθαρά ατομική. Γιατί αν ο καθένας από μας διορθώσει αυτό που δεν του αρέσει να του κάνουν για παράδειγμα, θα γίνει συλλογική. Όλα ξεκινάνε από το άτομο και πηγαίνουν στην ομάδα.

Οπότε είναι καθαρά ατομική και μετά γίνεται ομαδική.

Πώς χειρίζεσαι εσύ, τους δικούς σου “ελέφαντες”;

Πόσες γραμμές πρέπει να είναι το κείμενο; (γέλια)

Τους αντιμετώπισα και τους αντιμετωπίζω, νομίζω, προσπαθώντας να κάνω πάντα την αυτοκριτική μου. Δηλαδή δε βλέπω ελέφαντες. Κάνω μία κρίση των γεγονότων και προσπαθώ πάνω σ’ αυτή την κρίση να καταλάβω, με αντικειμενικότητα -όσο μπορεί να υπάρχει σε ένα προβλημα, αφού ο καθένας το βλέπει διαφορετικά- πως μπορώ να το λύσω αυτό το πρόβλημα, να το ξεπεράσω και είτε να γίνω καλύτερος εγώ σαν άνθρωπος, ώστε να εξελίξω αυτό που είμαι σαν χαρακτήρας. Είτε εξελίσσοντας εμένα, να υπάρχει όφελος και στους ανθρώπους που είναι γύρω μου.

Και τρίτο, όσον αφορά κάποιους που δεν είναι γύρω μου… Το να εξελιχθώ εγώ σαν άνθρωπος, ίσως να είναι ο δρόμος ώστε να βοηθήσω και κάποιους τρίτους.

Με την αυτοκριτική, ξεκινώντας από ‘κει, γίνεσαι καλύτερος πρώτα εσύ. Αυτό βοηθά σίγουρα τους διπλανούς σου, τους πολύ κοντινούς σου. Και μετά αν μπορείς, βοηθάς κι αυτούς που είναι ακόμα παραπέρα.

Το πρόβλημα στους ανθρώπους που δεν αναγνωρίζουν τον ελέφαντα, είναι… Ότι δεν αναγνωρίζουν τον ελέφαντα (γέλια). Εννοώ όταν δε θέλεις να δεις τον ελέφαντα μες στο δωμάτιο, είσαι μια χαρά! Υποσυνείδητα όμως το περνάς στον εαυτό σου και γι’ αυτό το λόγο υπάρχει ο ελέφαντας.

Όταν αρχίζεις και το αντιμετωπίζεις, υπάρχει μία μάχη ανάμεσα σε ‘σενα και το υποσυνείδητό σου. Γι’ αυτό πρέπει να πολεμήσεις. Οπότε είναι λίγο πολύπλοκη απάντηση… Δηλαδή ναι μεν έχω ελέφαντες να αντιμετωπίσω, ναι μεν τους αντιμετωπίζω, αλλά είναι και κακό αυτό κάποιες φορές γιατί σου δημιουργεί πρόβλημα. Είσαι διαρκώς σε μία μάχη με τον εαυτό σου, ώστε να καταλάβεις αν αυτό που μένει είναι όντως πραγματικά το πρόβλημα ή στο δημιουργούν οι άλλοι. Γιατί υπάρχει κι αυτό…

Όπως σε ένα χώρο σαν την τηλεόραση. Όπου δεν είσαι στο απυρόβλητο. Θα ακούσεις πάρα πολλές γνώμες και απόψεις. Το θέμα είναι ποιες από αυτές τις απόψεις θα σε επηρεάσουν.

“Α αυτός τα κονομισε κι έγινε έτσι κι αλλιώς” αυτό αν σε επηρεάσει, θα δημιουργήσεις έναν ελέφαντα εσύ. Είναι η ανασφάλειά σου για το ποιος είσαι εσύ πραγματικά.

Τι σε έκανε να θες να είσαι μέρος του φετινού TEDxPanteionUniversity;

Είναι η πρώτη φορά που μιλάω σε TEDx και πρέπει να σου πω ότι με έχουν καλέσει άλλες εκατό φορές να μιλήσω! (γέλια)

Η αλήθεια είναι ότι μου είπε ο Λέντζας για το Πάντειο και μου είπε ότι είναι πάρα πολύ καλή εδώ πέρα η φάση.

Θεωρώ ότι έχει αμερικανοποιηθεί πάρα πολύ η φάση του TEDx. Δεν ανήκω σ’ αυτό τον κόσμο της αμερικανοποίησης. Απλά όταν ακούω καλά λόγια από έναν φίλο μου και μου λέει “Αυτό αξίζει, πήγαινε!”, πηγαίνω με κλειστά μάτια.

Και θεωρώ ότι αν ήταν κάποτε να μιλήσω σε TEDx, θα μιλούσα ενώ έχω μιλήσει σε φυλακές, σε αναμορφωτήρια, σε ψυχιατρεία, σε ορφανοτροφεία, σε πρόσφυγες, σε καταυλισμούς… Ήρθε η ώρα λοιπόν να μιλήσω και για TEDx, στο TEDx!

Ίσως να φταίει το όνομα που μου κολλάει το “αμερικάνικο”…

Βάσει της δικής σου εμπειρίας, ποιο είναι το σημείο τομής, εκείνο που ο άνθρωπος ξεκινά να ευαισθητοποιείται περισσότερο με όσα συμβαίνουν γύρω του και στρέφεται στον ακτιβισμό και την προσφορά;

Ο κάθε άνθρωπος, λίγο πριν κοιμηθεί έχει κάποια πράγματα στο μυαλό.

Το σημείο τομής είναι αυτό που σε κάνει να είσαι πιο ήσυχος, να κοιμάσαι πιο ήσυχα, που εξελίσσεται μες στην ημέρα σου.

Είμαστε αυτό που κάνουμε, όχι αυτό που λέμε. Οπότε με αυτό που θα ασχοληθείς ή αυτό που θα προσφέρεις, έχει να κάνει καθαρά με το τι έχεις περάσει στη ζωή σου. Με το ότι δε σου είναι αδιάφορο κάτι που μπορεί να περνάει κάποιος -για παράδειγμα- πιο μικρός.

Κι αυτό σε κάνει να θες να προσφέρεις τη βοήθειά σου, όσο μπορείς. Σε βαθμό που θα ξέρεις ότι “Οκ, μέχρι εδώ μπορώ να δώσω. Εδώ μπορώ να προσφέρω”. Είτε αυτό λέγεται ακτιβισμός, είτε οτιδήποτε. Αν δεις ότι δεν μπορείς να προσφέρεις γιατί δε νιώθεις εσύ καλά μέσα σου, καλύτερα να μην κάνεις τίποτα.

Το σημείο τομής είναι, όταν δεις ότι μπορείς να βοηθήσεις και λες “Ας κάνω αυτό που δεν έκανε κανείς σε ‘μενα”. Τότε είσαι πιο χαρούμενος επειδή βοήθησες κάποιον!

Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα στην κοινωνία μας αυτή τη στιγμή, ποιο θα ήταν;

Το μίσος!

Τι θα έλεγες σε έναν πιτσιρικά που τώρα σχεδιάζει το “είναι” του; Που ακόμα δεν έχει ελέφαντες στη ζωή του;

Υπάρχει μία ηλικία, ένα όριο στο οποίο τελειώνει η παιδική αθωότητα, σίγουρα εκεί υπάρχει μπροστά σου ένας ελέφαντας. Απλά ο καθένας έχει έναν διαφορετικό ελέφαντα. Έχει ένα διαφορετικό χρώμα, ο δικός του ελέφαντας.

Πρώτα πρέπει να δεις τι χρώμα είναι αυτός, πρώτα πρέπει να δεις τον ίδιο τον ελέφαντα και μετά να αποφασίσεις το τι πρέπει να αφήσεις απ’ τον ελέφαντα.

Αλλά μην τον καλύψεις! Μη σηκώσεις το χαλί και τον πετάξεις από κάτω. Και το σκεπάσεις και πεις “Εντάξει! Καθαρό είναι το σπίτι”. Γιατί μεγαλώνοντας, θα το βρεις μπροστά σου. Κι ίσως είναι πολύ αργά να το διορθώσεις…