Παρακολουθώντας έναν πόλεμο

Λέω, ωχ, τι έγινε πάλι; Αυτά τα βραδινά, ειδικά της Παρασκευής προς Σάββατο, ποτέ δεν μας έχουν βγει σε καλό (θυμίζω την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, που ήταν ένα από αυτά…). Λέει λοιπόν για τις… μπόμπες (!) που έριξαν Αμερικάνοι, Γάλλοι, Άγγλοι στη Συρία και αρχίζει σιγά σιγά να δείχνει εικόνες που είναι βράδυ και βλέπεις στον ουρανό αυτή τη λάμψη της βόμβας…που πέφτει και μετά ακολουθεί η έκρηξη…ταυτόχρονα ακούς σειρήνες και στο βίντεο ακούγονται φωνές, μερικές φορές τρομαγμένες, άλλες φορές νευριασμένες να βρίζουν τους Αμερικάνους και να ορκίζονται εκδίκηση.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα αυτή η εικόνα νομίζω ότι θα μου μείνει για πάντα. Όπως θα μου μείνουν και τα συναισθήματα που ένιωσα, που πείστηκα ότι αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Όπως θα μου μείνει και η ανάγκη που ένιωσα να προειδοποιήσω τον φίλο μου τον Γιάννη που μένει στην Αγγλία να προσέχει (βλακεία, το ξέρω, τι θα μπορούσε άλλωστε να κάνει…) γιατί λογικά θα υπάρξουν αντίποινα.

Περνάμε τα χρόνια μας να παρακολουθούμε πολέμους που, ναι μεν είναι μακριά μας, αλλά μας επηρεάζουν κι ας μην μας σκοτώνουν. Και όσοι πιστεύουν ότι οι επόμενοι πόλεμοι θα είναι ψηφιακοί ή οικονομικοί μάλλον βγαίνουν λάθος. Κάποια στιγμή το πίστευα και εγώ αλλά διαπιστώνω ότι τα μυαλά που επιδιώκουν να κάνουν πόλεμο, «γουστάρουν» να σκοτώνουν κυριολεκτικά, όχι μόνο ψυχικά ή νοητικά. Άρα οι «συμβατικοί» πόλεμοι δεν θα τελειώσουν ποτέ.

Όσο και αν προοδεύσουμε, όσο και αν μορφωθούμε, όσα και αν αποκτήσουμε ποτέ δεν θα είμαστε ικανοποιημένοι. Είμαστε άπληστοι και για να κρύψουμε την προσωπική μας απληστία τη βαφτίζουμε «κοινό καλό». Πώς είναι δυνατόν το κοινό καλό να σκοτώνει, είναι άξιο απορίας. Μέχρι ποιο σημείο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» τελικά;

Κάτι τέτοιες μέρες χάνεις την πίστη σου στην ανθρωπότητα. Όχι ότι δεν το είχες κάνει και νωρίτερα, υπάρχουν αφορμές άπειρες και πολύ πιο «ασήμαντες» από έναν πόλεμο. Αλλά αυτές οι μέρες σε κάνουν να απορείς γιατί προσπαθείς να κάνεις κάτι καλύτερο στη ζωή σου. Για να έρθει ένας μαλάκας από το πουθενά να σου σκάσει μία βόμβα εκεί που πας στη δουλειά σου; Προφανώς περνάει αυτή η αμφιβολία, και ευτυχώς, αλλά δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν περνάει από το μυαλό μας.

Αλλά, αν και περνάει η αμφιβολία, παραμένει ο θυμός για όλους αυτούς τους «ηγέτες», για όλες τις πολιτικές και «μη πολιτικές» πεποιθήσεις, για όλες τις θρησκείες που καλούν «σε μάχες» για να επικρατήσουν. Και απορώ με αυτούς που τις υποστηρίζουν. Αλλά βέβαια, όταν το ξανασκέφτομαι, τελικά απορώ με μένα. Τώρα θα τους μάθω τους ανθρώπους; Αρκεί μια ματιά στους διπλανούς μου στο βαγόνι του μετρό (που λέει ο λόγος) για να δω το επίπεδό μας.