Τα προνόμια των άλλων

Αν κάποιος διαβάσει το ρεπορτάζ και δεν μείνει στις δηλώσεις των ολυμπιονικών που άρχισαν να διαμαρτύρονται κλπ. θα δει ότι το θέμα έχει πολλές προεκτάσεις και πολλά παραθυράκια.

Αφήνοντας τις ακραίες περιπτώσεις όμως στην άκρη (να βγεις ας πούμε στην 8άδα μιας μεγάλης διοργάνωσης) εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι μια κατάχρηση του δικαιώματος, του προνομίου αυτού, γίνεται. Μην πάτε μακριά, έχω το προσωπικό παράδειγμα, που βγήκαμε η ομάδα Κορασίδων στο μπάσκετ τρίτες στο Πανελλήνιο και είχαμε κάπου 20% μόρια παραπάνω στις πανελλαδικές. Για να καταλάβετε, αυτό το 20% κάνει έναν μέτριο προς καλό μαθητή, αριστούχο. Και πιστέψτε με, αυτή είναι μεγάλη παγίδα.

Πόσο δίκαιο είναι άραγε αυτό το προνόμιο, όταν δίνεται αλόγιστα; Δεν το μηδενίζω, απλά το φιλτράρω. Γιατί, όπως σε όλα τα θέματα, υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Αλλά όταν τα παραδείγματα που έχεις γύρω σου είναι αρνητικά, δεν μπορείς να μην έχεις και κάποιες αντιρρήσεις. Αν κάποιος δηλαδή είναι εξαιρετικός στον στίβο, αυτό τον κάνει και αντίστοιχα καλό μαθητή για να γίνει γιατρός; Πόσο δίκαιο είναι στην τελική αυτό για έναν μαθητή που δεν έχει το bonus του αθλητισμού; Αν ο αθλητής είναι καλός μαθητής και αυτός, να προστατευθεί! Να μπουν φίλτρα, να μπουν όρια και προϋποθέσεις και μόλις αυτά πιαστούν να περάσει όπου θέλει.

Η εισαγωγή στα πανεπιστήμια είναι η μία όψη. Υπάρχει και η άλλη όψη που παίρνουν θέσεις στο δημόσιο και στα σώματα ασφαλείας. Και εκεί έχω προσωπική εμπειρία, ειδικά από τις θέσεις στο δημόσιο. Για να μην τα πολυλογούμε, όταν ένα προνόμιο δίνεται αλόγιστα, υπάρχει και ένα ποσοστό που δεν το αξίζει. Άλλες φορές είναι μεγάλο το ποσοστό, άλλες είναι η μειοψηφία. Αλλά ποιος προστατεύει αυτούς που το αξίζουν και αυτούς που δεν το έχουν;

Αυτό είναι το θέμα με τα προνόμια ρε παιδιά. Ότι κάνουμε κατάχρηση. Τα δίνουμε όλα, χωρίς όρια, και προφανώς καταλήγουν να χρησιμοποιούνται και από ανθρώπους που ούτε στο ελάχιστο δεν τα αξίζουν αλλά από κάποιο γύρισμα της τύχης τα έπιασαν. Και εκεί αναρωτιέσαι. Γιατί εσύ να προσπαθείς αλλά να μην έχεις αυτό το μικρό σκαλοπατάκι να πατήσεις για να φτάσεις πιο ψηλά;

Είναι ζήλια; Δεν ξέρω. Είναι αδικία; Σε πολλές περιπτώσεις ναι. Είναι η κακή συμπεριφορά όσων τα έχουν τα προνόμια και τα κάνουν πασαρέλα μπροστά στα μούτρα σου; Πολύ πιθανό. Γιατί αν κάτι με ενοχλεί εμένα προσωπικά σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αυτό το πράγμα. Να σου λέει δηλαδή ο άλλος, «εμπιστευτικά», «εγώ ξέρεις, ούτε μία μέρα δεν πάτησα στο σχολείο αλλά είχα μόρια και έπιασα νομική».

Αυτό λοιπόν ίσως να μας ενοχλεί. Αν γινόταν «αθόρυβα» όλη η δουλειά, μπορεί και να μην αντιδρούσαμε. Μπορεί να το προσπερνούσαμε λέγοντας ότι τους αξίζει. Όταν όμως σε πατάνε εκεί που πονάς, δεν μπορείς παρά να νιώσεις αδικημένος. Και αυτό δεν το κατηγορώ, μπορώ να το καταλάβω.

Άρα μάλλον καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα, και αυτήν τη φορά. Αν ο άνθρωπος είναι κόπανος, ακόμα και αν κάτι του αξίζει, θα στο παρουσιάσει έτσι που θα σε εκνευρίσει. Και θα στραφείς εναντίον αυτού και όλων των όμοιών του. Άρα τους προβληματικούς ψάξτε να τους βρείτε μέσα σε αυτούς που έχουν ωφεληθεί, όπως πάντα…