Εσύ θεωρείς τη ζωή σου δύσκολη;

Δεν ξέρω γιατί, δεν υπήρξε κάποιος «συγκεκριμένος» λόγος -να έχω εγώ προσωπικά κάτι, δηλαδή- αλλά το κλίμα για κάποιο λόγο ήταν βαρύ.

Ίσως γιατί ανοίγοντας την τηλεόραση έβλεπες μόνο δυσάρεστα πράγματα. Έκλεινες την τηλεόραση, άνοιγες το internet, τα ίδια. Βαριές ειδήσεις, νέα που σε κάνουν να αναρωτηθείς τι δεν πάει καλά στον κόσμο.

Αν κάτι «κερδίζουμε» από όλη αυτήν την ιστορία με τις κακές ειδήσεις και τον «πόνο του άλλου» είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας (αν κόβει το μυαλό μας) σχετικά με τη δική μας ζωή. Σίγουρα τα προβλήματα του καθενός είναι μεγάλα στα μάτια του, το αντιλαμβάνομαι αυτό και είναι και φυσιολογικό. Ακόμα και ένα κόψιμο στο χέρι από χαρτί, μπορεί να φαίνεται βουνό σε μια καθημερινότητα ενός ανθρώπου. Λογικό και αποδεκτό.

Αν κάποιος όμως είναι σε θέση να αντιληφθεί έστω και κάποια βασικά πράγματα με τη λογική του τότε δεν θα μπορούσε να μην αναρωτηθεί πώς θα αντιδρούσε αν ο ίδιος είχε να αντιμετωπίσει αυτά που βλέπει να αντιμετωπίζουν οι άλλοι στις «κακές ειδήσεις». Εσείς το έχετε σκεφτεί ποτέ;

Έχετε σκεφτεί τι θα κάνατε αν ξαφνικά βομβάρδιζαν την Αθήνα; Αν είχαμε πόλεμο; Αν φτάναμε σε ένα σημείο που δεν θα μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε στον δρόμο μήπως και πέσει καμιά βόμβα στο κεφάλι μας; Έχετε αναλογιστεί τι θα νιώθατε αν θα έπρεπε να πάρετε όσα χρήματα έχετε, δύο ρούχα και δύο ενθύμια και να φύγετε σαν πρόσφυγες για μια άλλη χώρα με τα πόδια, χωρίς καν να ξέρετε τι σας περιμένει;

Και δεν είναι μόνο οι ενήλικες που έχουν προβλήματα. Έχετε σκεφτεί πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σας αν ήσασταν ένα παιδί του «ορφανοτροφείου»; Αν δεν είχατε κανέναν στον κόσμο και μένατε στα «αζήτητα»; Πόσο διαφορετικά θα ήσασταν από τώρα; Έχετε δει άραγε τις φωτογραφίες που ανεβάζει η Φλόγα στο facebook; Πόσο διαφορετικά θα βλέπατε τον κόσμο αν ήσασταν στη θέση αυτών των παιδιών;

Τα παραδείγματα μπορούν να γίνουν ακόμα πιο ακραία, πιο σκληρά. Πέρα από το σοκαριστικό του θέματος, ίσως θα ήταν καλό να τα «χρησιμοποιήσουμε» για να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα. Δεν νομίζω ότι χρειαζόμαστε κάποιον ειδικό να μας πει να εκτιμήσουμε όσα έχουμε. Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε και από μόνοι μας.

Δεν είναι κακό να παραπονιόμαστε όταν κάτι μας πάει στραβά. Ακόμα και να γκρινιάζουμε μερικές φορές είναι καλό. Αλλά τέτοιες περιπτώσεις και παραδείγματα μας βοηθούν να βάλουμε ένα όριο. Ένα όριο που μόλις το φτάσουμε θα σταματήσουμε την γκρίνια και θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να διορθώσουμε το πρόβλημα. Γιατί αν κάτι έχουμε στα καθημερινά προβλήματα (στις περισσότερες, απλές περιπτώσεις) είναι η δυνατότητα να τα διορθώσουμε μόνοι μας. Είναι στο χέρι μας. Πλεονέκτημα που χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο δεν διαθέτουν.

Όταν όλα μας φαίνονται ακατόρθωτα και αισθανόμαστε ότι έρχεται το «τέλος του κόσμου», καλό είναι να κλείνουμε τα μάτια και να φέρνουμε στο μυαλό μας τα πραγματικά ακατόρθωτα πράγματα. Ό,τι πρέπει για να στανιάρουμε και να προχωρήσουμε. Γιατί πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που μπορούμε να το κάνουμε.