Έχει κάποιος μισό κιλό υπομονή να δώσει;

Δεν ξέρω για εσάς παιδιά αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο λιγότερη υπομονή έχω. Το λέω συχνά, δεν είναι κάτι που είναι νέο για μένα. Αυτό που είναι νέο είναι ο τρόπος που το αντιμετωπίζω, και στον εαυτό μου αλλά και ως προς τους άλλους.

Παλιότερα ήμουν της άποψης ότι πρέπει να «αποκαταστήσω» το δίκιο, να την «πω» σε αυτόν που κάνει την μαλακία, να τον «κράξω». Περνώντας ο καιρός και βλέποντας ότι ο κόσμος δεν διορθώνεται αποφάσισα να μην χαλάω τη ζαχαρένια μου. Θέλεις αγαπημένε μου να κάνεις τη μία κουταμάρα μετά την άλλη; Μετά χαράς! Καλά να περάσεις! Δεν λέω κουβέντα λοιπόν, ειδικά αν δεν με αγγίζει.

Αν κάποιος είναι πολύ κοντινός μου, θα το πω μία φορά (ώστε να ξέρει την άποψή μου) και μετά τέλος. Δεν μπορώ να ανοίξω το κεφάλι του να του βάλω μέσα τη δική μου άποψη. Άλλωστε, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε ότι υπάρχει πάντα και η πιθανότητα να μην έχουμε δίκιο εμείς και να έχει ο άλλος! Σοκαριστικό, το ξέρω! Άρα, το λέμε μια φορά και τελειώνει η υπόθεση, όποιος θέλει ακούει άλλωστε και με την πρώτη, δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε.

Εκεί πάνω λοιπόν που βρίσκεις έναν τρόπο αντιμετώπισης για τον εαυτό σου για να μην χαλιέσαι, βρίσκει ευκαιρία ο κόσμος και γυρνάει ανάποδα. Εκεί που είχες να αντιμετωπίσεις λίγα περιστατικά, ξαφνικά όλοι την ακούν και τίποτα δεν σου φαίνεται λογικό. Να, σε αυτήν την φάση νομίζω ότι είμαστε τώρα. Οι βλακείες επαναλαμβάνονται σε λούπα και φτάνεις σε σημείο να «χαίρεσαι» να την πατάνε οι άλλοι και να πληγώνονται μπας και σταματήσουν να κάνουν του κεφαλιού τους. Και σας λέω, δεν είναι ωραία σκέψη αυτή. Αλλά δεν γίνεται και να ασχολούμαστε πάντα με τους άλλους. Κάποια στιγμή πρέπει να δούμε και τα δικά μας τα κουσούρια.

Τι με έπιασε πάλι και γκρινιάζω θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο.

Ρε παιδιά, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μας, θα υπάρχουν ώρες που το μυαλό μας θα μπορεί να λειτουργήσει καθαρά. Εκεί λοιπόν, σε αυτές τις μικρές στιγμές, ας σκεφτούμε λίγο τι και πώς κάνουμε και πώς αυτές οι πράξεις μας επηρεάζουν τους άλλους γύρω μας, τους συνεργάτες μας, τους φίλους μας, την οικογένειά μας, ακόμα και την κοινωνία ολόκληρη. Ας αναλογιστούμε πώς μια μικρή πράξη μας μπορεί να δυσκολεύει κάποιους άλλους, και το χειρότερο; Χωρίς καν να διευκολύνει εμάς, κάνουμε κακό και στον εαυτό μας δηλαδή. Όσο δοκιμάζουμε την υπομονή των άλλων, τόσο τραβάμε ένα αόρατο σκοινί που κάποια στιγμή θα σπάσει και θα έρθει η μέρα που θα μείνουμε άναυδοι με τα αποτελέσματα των πράξεών μας, τα οποία μαζεύονται και μαζεύονται.

Η έλλειψη υπομονής, με τα προβλήματα που υπάρχουν, είναι γενικότερο φαινόμενο. Και να ξέρετε ότι ποτέ δεν πρέπει να υποτιμάμε αυτούς που δεν μιλούν. Γιατί μπορεί να μην λένε τίποτα, αλλά κάποια στιγμή θα ξεσπάσουν. Η ανοχή έχει κάποιο όριο που καλό είναι να μην δοκιμάζουμε.