Για όλους τους έρωτες που δεν έγιναν αγάπες...
Στα αμερικάνικα/αγγλικά βιβλία, και αντίστοιχα στις ταινίες και παντού, και ο έρωτας και η αγάπη τις περισσότερες φορές είναι love. Δεν υπάρχει άλλη λέξη που να χρησιμοποιείται. Μερικές φορές είναι πολύ εκνευριστικό αυτό, σε περιορίζει, δεν ξέρεις πώς να εκφραστείς. Να, όπως τώρα, σε αυτό που θέλω να γράψω, για το Call me by your name.

Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για κάποια ταινία ή για κάποιο βιβλίο, με έχουν απασχολήσει και άλλες φορές ανάλογα θέματα. Σε αυτήν την περίπτωση συνδυάζονται και τα δύο καθώς ένα εξαιρετικό βιβλίο έγινε μία εξαιρετική ταινία (κατά τη γνώμη μου πάντα). Πρόκειται για μια ταινία που σε αφήνει να φύγεις από το σινεμά με ένα…βάρος, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς.

Ίσως είδαμε στους πρωταγωνιστές τους ίδιους μας τους εαυτούς. Ίσως απλά οι ηθοποιοί έπαιξαν τόσο καλά που μας «ρούφηξαν» μέσα στην ταινία. Δεν μπορώ να ξέρω. Αυτό που ξέρω όπως πολύ καλά είναι ότι φεύγοντας από το σινεμά σκέφτεσαι όλους αυτούς τους έρωτες που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να εξελιχθούν σε αγάπη, ενώ είχαν παραπάνω από όλα τα φόντα.

Όλοι έχουμε βρεθεί κάποτε σε μια τέτοια κατάσταση. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, όλοι κάποια στιγμή δεν κάναμε αυτό το βήμα το παραπάνω, το κρίσιμο, ώστε να δοκιμάσουμε την «τύχη» μας και να μην μείνουμε να αναρωτιόμαστε «τι θα γινόταν εάν..». Χειρότερες είναι οι περιπτώσεις που και οι δύο πλευρές αισθάνονται έτσι αλλά διάφοροι λόγοι (όπως για παράδειγμα στην ταινία) τους κρατάνε μακριά. Πόσοι και πόσοι δεν έκαναν πίσω, δεν φοβήθηκαν, δεν άφησαν μια ευκαιρία ζωής να φύγει…

Κάποια στιγμή στην ταινία, λέει ο ένας πρωταγωνιστής στον άλλο, «πόσες μέρες σπαταλήσαμε….». Αυτό ακριβώς. Πόσες μέρες, βδομάδες, πόσα χρόνια αφήνουμε να περάσουν και όταν τελικά βρίσκουμε το θάρρος, είναι πλέον πολύ αργά. Όλα σε λίγο χάνονται, απομακρύνονται.

Δεν είναι φυσικά ανάγκη να είναι όλα δακρύβρεχτα και μελό. Όχι, μπορούν να είναι και πολύ πιο απλά και ίσως και κυνικά. Αλλά αυτό δεν αποκλείει ότι τέτοιοι έρωτες μας αφήνουν σημάδια που μένουν μέσα μας για πολλά χρόνια. Κάποιοι φεύγουν όταν έρθει ένας άλλος έρωτας, που τον αφήσουμε να εξελιχθεί. Κάποιοι άλλοι δεν φεύγουν ούτε τότε, ίσως γιατί κάτι μας λέει μέσα μας ότι αυτοί θα ήταν αρκετοί για όλη μας τη ζωή.

Εκτός από αυτά, τέτοιοι έρωτες μας αλλάζουν. Ένας-δυο μήνες είναι αρκετοί να την «ακούσουμε» και να αλλάξουμε μυαλά. Ο επόμενος που θα έρθει στη ζωή μας είναι ή πολύ τυχερός (γιατί έχουμε συνειδητοποιήσει τι κάνουμε λάθος και δεν το επαναλαμβάνουμε) ή πολύ άτυχος (γιατί ξεσπάμε πάνω του όλα τα απωθημένα μας). Πάντως σίγουρα δεν μένουμε ίδιοι.

Μακάρι να έχουμε το θάρρος, πάντα, να ζούμε τους έρωτές μας όσο μπορούμε. Ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που δεν έχουν απωθημένα από τη ζωή. Και ακόμα πιο ευτυχισμένοι εκείνοι που μπορούν να πουν ότι έκαναν τα πάντα που μπορούσαν, ακόμα και αν δεν τα κατάφεραν. Έτσι δεν αναρωτιούνται.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Logistics

Πλήρης Απασχόληση

09-01-2024

Κηφισιά

Υπάλληλοι γραφείου

Πλήρης Απασχόληση

09-01-2024

Αθήνα

⚽🏀 LIVE SCORES
30 Μαρ. 2024
Παν
15:00
-
Αστ
30 Μαρ. 2024
Βόλ
17:30
-
Κηφ
28 Μαρ. 2024
ΖΑΛΓΚ
20:00
-
ΜΛΝ
28 Μαρ. 2024
ΠΑΡ
21:30
-
ΟΣΦΠ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;