Ζητώντας από τον λύκο να φυλάξει τα πρόβατα...

Πώς είναι δυνατόν να ζητάμε από κάποιους ανθρώπους που είναι μέρος του προβλήματος, ή που το έχουν δημιουργήσει, να μας πουν και τις λύσεις;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ζητάς από αθλητικογράφους να σου πουν γιατί έχουν πέσει τα εισιτήρια και σου λένε πρώτο λόγο την κρίση και συνδέουν και την πτώση στις κυκλοφορίες των αθλητικών εφημερίδων. ΟΚ. Δεν κάνουν λόγο όμως ας πούμε για τις (πολλές) κακές περιπτώσεις «δημοσιογράφων» και της κακής ποιότητας ύλη που βγαίνει σε αυτές. Και εντάξει, πες ότι στην αθλητική δημοσιογραφία δεν μπορείς να έχεις άποψη γιατί δεν ξέρεις την τύφλα σου (αν και ανάγνωση μόνο χρειάζεται να ξέρεις για να καταλάβεις το επίπεδο). Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα θέματα.

Αυτό που ο λύκος είναι υπεύθυνος να φυλάξει τα πρόβατα, πότε θα το ξεπεράσουμε; Παράδειγμα; Ένας καθηγητής που δεν ξέρει την τύφλα του, γιατί μπήκε με διάφορες «ενέργειες» στη θέση του, πώς μπορούμε να τον εμπιστευτούμε να διδάξει τα παιδιά μας; Ένας δικηγόρος ή ένας δικαστής που είναι «διεφθαρμένος», πώς θα υπερασπιστεί τα δικαιώματά μας;

Μπορεί να γενικευτεί αυτή η αίσθηση. Ας πούμε, πώς περιμένεις από κάποιον που είναι κομματόσκυλο, να μην κάνει τα ίδια με τα προηγούμενα κομματόσκυλα; Γιατί όποιο χρώμα και αν φορούν, τα ίδια είναι.

Πολλές οι περιπτώσεις που αυτοί που «κρίνουν» θα έπρεπε πρώτα να κριθούν, ακόμα αυστηρότερα. Αυτό όμως δεν γίνεται και εκεί είναι που έρχεσαι και τρελαίνεσαι. Και δεν είναι χαρακτηριστικό της Ελλάδας μόνο, όπως λένε κάποιοι. Το βλέπουμε και σε πολλές άλλες χώρες, σε όλα τα επαγγέλματα.

Έχει μάλλον να κάνει με τη φύση του ανθρώπου, που έχει ανάγκη από κάποιον να βγαίνει μπροστά. Δεν πάει να είναι μαλάκας ή άσχετος; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να υπάρχει αυτό το ένα τσακ παραπάνω θάρρος για να το πάρει πάνω του. Αυτό δεν το έχουν πολλοί ή ακόμα χειρότερα δεν ασχολούνται όλοι όσο πρέπει για να το κάνουν. Και έτσι επιπλέουν οι φελλοί και την πληρώνουν οι υπόλοιποι. Σε κάποιους δεν δίνεται καν η ευκαιρία να βγουν μπροστά, δεν είναι ποτέ στο κατάλληλο σημείο, την κατάλληλη στιγμή. Και έτσι χάνονται σπουδαία ταλέντα που θα μπορούσαν να αλλάξουν πολλά πράγματα.

Είναι γεγονός πάντως ότι ο κόσμος δεν θα γίνει ποτέ 100% δίκαιος. Όπως επίσης, δεν θα γίνει και ποτέ έξυπνος. Υπό αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε και να επιζούμε. Απλά σε στιγμές «καθαρού μυαλού» μας τη βαράει και σκεφτόμαστε πόσο «μάζα» είμαστε σε ορισμένα θέματα και θεοποιούμε άχρηστους τύπους. Μετά βέβαια θολώνει πάλι το μυαλό και άντε γεια…