Η ελπίδα που στηρίζει και, ταυτόχρονα, τυφλώνει

Σε όλα, κοινός παρονομαστής, η ελπίδα. Πάει λίγο καλύτερα ο ασθενής; Αναπτερώνεται η ελπίδα. Ψάχνουμε να βρούμε κάθε τι θετικό, κάθε τι που κοιτάζει προς την σωστή κατεύθυνση για να πιαστούμε από εκεί και να πούμε «ναι, δεν είναι καλά τα πράγματα, αλλά αυτή η εξέταση έδειξε καλά αποτελέσματα, κάτι καλό θα σημαίνει αυτό, δεν μπορεί».

Ακόμα και στα πιο απλά..Σε μια φιλία που γίνεται κάποια κουταμάρα. Ελπίζουμε μέχρι τέλους ότι θα βγούμε λάθος και δεν είναι έτσι όπως τα νομίζουμε τα πράγματα. Ελπίζουμε ότι θα αλλάξουν οι συμπεριφορές ακόμα και στην τελευταία στροφή που λέει ο λόγος και όλα θα γίνουν καλύτερα.

Πόσες φορές άλλωστε δεν χρησιμοποιούμε τη μέρα τη λέξη «ελπίζω». Πολλές νομίζω, ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούμε. Όταν όμως πλέον τελειώνουν τα θέματα, είτε θετικά είτε αρνητικά, τότε είναι σαν να καθαρίζει η όρασή μας και να καταλαβαίνουμε πόσο χαζά σκεφτόμασταν, πόσο κρεμόμασταν από μια μικροσκοπική ελπίδα που δεν είχε στην τελική καμία σημασία. Αυτή η μικροσκοπική ελπίδα μας εμπόδιζε να δούμε καθαρά τα πράγματα, να προετοιμαστούμε κατάλληλα για μια αρνητική έκβαση ή ακόμα και να δούμε άλλους, εναλλακτικούς, δρόμους που δεν μας ήταν ορατοί αφού παραμέναμε κολλημένοι σε έναν δρόμο που ήμασταν πεπεισμένοι ότι θα δουλέψει.

Αυτή η ρημάδα η ελπίδα είναι που μας κρατάει όρθιους να προχωράμε, να σκεφτόμαστε αισιόδοξα, να συνεχίζουμε να κάνουμε πράγματα χωρίς να τα βλέπουμε όλα μαύρα. Είναι απαραίτητη στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας. Πρέπει να την κρατήσουμε με νύχια και με δόντια. Αλλά πρέπει, ταυτόχρονα, να μάθουμε και να την χειριζόμαστε.

Να μάθουμε να μην την αφήνουμε να παίρνει τα ηνία, να μας θολώνει την εικόνα της πραγματικότητας που υφίσταται. Να μην μας βάζει ιδέες που δεν είναι εφικτές. Όσο και αν μας φουσκώνει τα μυαλά, να παραμένουμε πρακτικοί και προσγειωμένοι, για να μην πέσουμε από τα σύννεφα μετά. Έτσι και αλλιώς, αν είμαστε (μόνοι μας) στα σύννεφα, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε αυτούς που μας έχουν ανάγκη, δεν μπορούμε να στηρίξουμε όσους πρέπει.

Δεν έχει νόημα να φτάσουμε βέβαια και στο άλλο άκρο, να είμαστε οι μονίμως κυνικοί και απαισιόδοξοι που όλα θα τα βλέπουμε μαύρα και θα θεωρούμε ότι θα αξίζει να κάνουμε τίποτα. Αυτή είναι μια τακτική που για πολλούς αποτελεί δίχτυ ασφαλείας ώστε να μην απογοητευτούν αν κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν είναι υγιές να το κάνουμε συνέχεια, να είναι αυτός ο μόνος τρόπος που θα λειτουργούμε.

Στην τελική θα πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τις περιστάσεις, ποτέ δεν είναι όλες ίδιες. Ας αφήνουμε τα πράγματα να προχωρούν στον δικό τους τον ρυθμό και εμείς ας προσαρμόσουμε τη διάθεσή μας ανάλογα. Γιατί μπορεί η ελπίδα να είναι «δωρεάν» αλλά η διάψευσή της είναι πολύ «ακριβή».