Γιατί αγαπώ βαθιά την Ελλάδα, μα την μισώ βαθύτερα...

Λίγα λόγια για την Ελλάδα

Γιατί μισώ την Ελλάδα και την αγαπώ ταυτόχρονα;

Γιατί σαν παιδί μπορούσα, να παίζω στο πάρκο της γειτονιάς μου με τους φίλους μου, το οποίο κατέστρεψε για λόγους συμφερόντων αργότερα ο δήμαρχος…

Γιατί σαν παιδί μπορούσα, να πάω σε ένα από τα ομορφότερα σχολεία και να μάθω τόσα πράγματα για έναν από τους σημαντικότερους πολιτισμούς, όμως με δασκάλους χωρίς καμία εποπτεία, γεμάτους ψυχολογικά προβλήματα, που ξεσπούσαν πάνω μου.

Γιατί σαν έφηβη πήγα στο λύκειο και έμαθα τόσα πολλά από καθηγητες, που πίστεψαν σε εμένα και με βοήθησαν, για να πέσω σε ένα σύστημα πανελλήνιας αξιολόγησης, που για έναν χρόνο κατάπιε την ζωή μου, την διάθεσή μου. Χωρίς πολλές φορές να έρχονται τα αποτελέσματα, που αντιστοιχούσαν στους κόπους μου.

Γιατί σαν κοπέλα με ανάγκασε να σπουδάσω στις χειρότερες και πιο ανοργάνωτες συνθήκες. Μέσα σε κόμματα , παρατάξεις και συμφέροντα, σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου με κάποιους από τους καλύτερους καθηγητές που με έμαθαν, όμως, να στέκομαι στα πόδια μου…

Γιατί σαν κοπέλα με ανάγκασε από νωρίς, να μάθω τι σημαίνει να δουλεύεις όλη μέρα και όλοι στον κόσμο να σε λένε τεμπέλη, αλλά να μη σε νοιάζει, γιατί είναι στην κουλτούρα σου, να εκτιμάς αυτά που έχεις και να ξέρεις τι σημαίνει να διασκεδάζεις με την ψυχή σου, έστω με αυτά τα λίγα…

Γιατί σαν κοπέλα με έμαθε, πως είναι στο αίμα μου, να μπορώ να κάνω 2 και 3 δουλειές ταυτόχρονα για ώρες ατελείωτες…  Και το βράδυ να θέλω, να βγω με τους φίλους μου, σαν να κοιμόμουν όλη μέρα και σαν να μην δουλεύω πάλι στις 6:00 το πρωί! Ενώ στις περισσότερες χώρες του Δυτικού κόσμου κοιμούνται από τις 22:00… Κι ας δουλεύουν λιγότερο, κι ας πληρώνονται καλύτερα…

και συνεχίζω…

Γιατί σαν γυναίκα με έμαθε να συμβιώνω με άτομα που νομίζουν, πως έχουν δικαιώματα πάνω μου. Μου έδειξε, όμως, ταυτόχρονα, πως υπάρχουν άνθρωποι, που δεν ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές. Με έμαθε, να διεκδικώ αυτό που πραγματικά μου αξίζει.

Γιατί σαν άνθρωπο μου έμαθε, τι σημαίνει να βοηθάω κάποιον, όταν το έχει ανάγκη. Να βοηθάω ακόμα κι αν δεν μπορώ, την στιγμή που άλλοι που μπορούσαν  πραγματικά, του γύρισαν την πλάτη. Από όπου κι αν προέρχεται, ακόμα κι αν ξέρω, πως θα το κάνω με τις δικές μου δυνάμεις και θα στερηθώ δικά μου πράγματα, γιατί ζω σε ένα κράτος παντελώς απών.

Γιατί σαν σύντροφο με έμαθε να θέλω να γεμίζω με δώρα αυτούς που αγαπώ και να μην μετράω τις εξόδους μου σε χρήματα. Όσο κι αν έχω κουραστεί για να τα βγάλω, ακόμα κι αν τα πάντα είναι ασυμβάδιστα ακριβά, συγκριτικά με τον πενιχρό μισθό μου.

Γιατί σαν μητέρα με έμαθε, να παλεύω όλη μέρα με τα θεριά και να γίνομαι πολυμηχάνημα στο βωμό της ευτυχίας των παιδιών μου, όμως να ξέρω, πως η δίκή τους χαρά είναι δικό μου κομμάτι, βαθιά ριζωμένο.

Γιατί σαν μητέρα μου στέρησε τα όνειρα. Μου απαγόρευσε να ελπίζω για το μέλλον των παιδιών μου. Όμως ξέχασε, πως γεννήθηκα σε μία χώρα, που ευτυχώς ακόμα μπορώ, να σκέφτομαι ελεύθερα. Όσο κι αν  ενοχλεί κάποιους…  Ακόμα μπορώ να βρίσκω τρόπους, να γκρεμίζω τα κελιά, που προσπαθούν να με κλείσουν…

και συνεχίζω…

Γιατί σαν γυναίκα μου έμαθε να είμαι ανεξάρτητη και χειραφετημένη από κάθε είδος εξουσίας, αλλά μου έκλεψε το δικαίωμα των δεδουλευμένων μου, αναγκάζοντας με να εργάζομαι μέχρι τα βαθιά γεράματά μου, αδιαφορώντας για τις αντοχές μου.

Γιατί σαν γιαγιά με έμαθε τι σημαίνει, να μην μένω μόνη μου και να έχω ανθρώπους δίπλα μου. Γιατί η οικογένεια είναι θεσμός ιερός και ας μην λαμβάνω τα χρήματα, που μου αναλογούν για να ζήσω, όπως μου αξίζει.

Γιατί σαν γιαγιά μου έμαθε τι σημαίνει να μαζεύω την σύνταξή μου, για να δώσω χαρτζηλίκι στα εγγονάκια μου. Κι ας ξέρω, πως μετά ίσως, να μην μπορώ να περάσω τον υπόλοιπο μήνα μου.

Γιατί σαν ηλικειωμένη τις τελευταίες μέρες μου με έμαθε, να νιώθω πλήρης για την τόσο γεμάτη ζωή που με βοήθησε να ζήσω. Σε μία από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου με τους ομορφότερους ανθρώπους. Κι ας ξέρω, πως δεν θα έχω τα χρήματα, να πληρώσω για μία αξιοπρεπή τελευταία διαμονή. Πως θα πρέπει, να στοιβαχτώ σε αίθουσες με 10 και 15 άτομα, που όλοι θα περιμένουμε το μοιραίο.

και συνεχίζω…

Γιατί σαν ηλικιωμένη με έμαθε τι σημαίνει να με αγαπούν. Τόσο, που να ξοδεύουν οι δικοί μου άνθρωποι χρήματα, που με κόπο έβγαλαν και δεν τους περισσεύουν. Κι ας τους εξηγώ, πως είναι χαμένα λεφτά, αφού θα φύγω. Και να θυμώνω, που δούλευα μία ζωή, για να μην μπορεί το κράτος, να μου παρέχει αυτό, που επάξια μου αναλογεί, ούτε στις τελευταίες μου στιγμές.

Γιατί με έμαθε από την αρχή μέχρι το τέλος μου, να εξυμνώ έναν αρχαίο πολιτισμό και να καπηλεύομαι μία ιστορία. Μία ιστορία, που δεν την κληρονομείς εξ αίματος έτσι απλά επειδή γεννήθηκες εδώ,  βεβυλώνοντας την με την αμάθεια σου. Καταπατώντας την με την απλιστία σου. Την κληρονομείς μέσα από την εκπαίδευση και την επιμόρφωση. Με αίμα δικό σου και όχι αυτό που τυχαία κληρονόμησες. Τότε μόνο με τον καιρό ίσως, να καταφέρεις, να προσεγγίσεις πραγματικά το μεγαλείο, που από μικρός έμαθες να παπαγαλίζεις.

Γιατί την αγαπώ βαθιά αυτή την χώρα, μα με έκανε να την μισώ βαθύτερα…

 

“Δεν έχω σπίτι πίσω για να `ρθώ
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.”

Δείτε Εδώ: