Κάστινγκ και στην παράδοση;

Σήμερα όμως η περίπτωση είναι άλλη. Είμαι ξενερωμένη και στενοχωρημένη με αυτό που είδα. Δεν θα αναφέρω συγκεκριμένα τι είδα, από σεβασμό, αλλά όποιου το μάτι το έχει πάρει θα το καταλάβει ακόμα και από τον τίτλο.

Βλέποντας το συγκεκριμένο event στο facebook, τρελάθηκα. Σκέφτηκα με τη μία πόσο χαμηλά έχουμε πέσει. Πόσο έχουμε χάσει το νόημα του παραδοσιακού χορού, της παράδοσης γενικά, της λαογραφίας. Λίγο εμπόριο δεν το κάναμε παιδιά; Γιατί καταντήσαμε έτσι;

Το θέμα του εμπορίου στην παράδοση, και ιδιαίτερα στον παραδοσιακό χορό, το έχω θίξει και παλιότερα, όταν φτάσαμε να πρέπει να δώσουμε 40 ευρώ (και βάλε) για να δούμε μια παράσταση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αυτά τα 40 ευρώ να μην ανταποκρίνονται σε επίπεδο ποιότητας και απλά να έχουν τη «φόρα» του ονόματος από πίσω και μόνο έτσι να λες ότι «ήταν ΟΚ η παράσταση αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας». Αλλιώς δεν θα βλεπόταν καν.

Άλλος ένας προβληματισμός μου που δυστυχώς επιβεβαιώνεται από τέτοια γεγονότα είναι ο ανταγωνισμός που προωθείται. Τι είναι ο παραδοσιακός χορός; Άθλημα να δούμε ποιος θα κερδίσει, ποιος θα τερματίσει πρώτος; Διαγωνισμός; Ο καλός χορευτής, σίγουρα το έχει μέσα του, αλλά «χτίζεται» κιόλας. Δημιουργείται από έναν καλό δάσκαλο (γι’αυτό είναι και τόσο σημαντικός ο ρόλος του), έχει στα πόδια του πρόβες ετών, έχει δέσει με την ομάδα στην οποία χορεύει (δεν είναι ατομικό το «άθλημα»). Έχει επίσης και ήθος, σεμνότητα και ένα σύνολο άλλων πραγμάτων. Αυτά πώς φαίνονται μέσα σε 10 λεπτά;

Ο παραδοσιακός χορευτής δεν είναι μηχανή. Δεν είναι ηθοποιός να έχει μάθει απ’έξω ένα κομμάτι ρόλου και να μπορεί να το αποδώσει στο συγκεκριμένο πεντάλεπτο. Τι θα καταλάβεις δηλαδή αν χορέψει ένα καλό τσάμικο; Σημαίνει ότι θα χορεύει και εξίσου καλό ζωναράδικο; Ή εξίσου καλό μπάλο; Σε διάστημα πέντε λεπτών, θα σου δείξει αν μπορεί να προσαρμόσει το ύφος του και το στυλ του σε κάθε περιοχή που θα του βάλεις; Μπορείς να τον κρίνεις εκτός πλαισίου; Εκτός ομάδας; Φυσικά δεν βάζω στην εξίσωση το ποιος θα κρίνει τον υποψήφιο. Άλλο μεγάλο θέμα.

Δεν συζητώ και το θέμα του….φολκλόρ φυσικά. Το πώς παρουσιάζεται ο παραδοσιακός χορός από συγκεκριμένα σχήματα, το πώς αντιμετωπίζεται ο ίδιος ο χορευτής και ο μουσικός στο πλαίσιο αυτό. Και αν τελικά χρειάζεται κάστινγκ, έχουμε περάσει στη φάση του επαγγελματία παραδοσιακού χορευτή; Είναι τόσα τα χρήματα; Μπορούν να σε θρέψουν όπως θα γινόταν με έναν χορευτή της λυρικής σκηνής, για παράδειγμα; Ή απλά δίνουμε έναν αέρα επαγγελματισμού σε ορισμένες πτυχές και τα άλλα μένουν κάτεργα;

Πολλά τα θέματα στα μάτια μου. Δεν ξέρω, ίσως με έχει στενοχωρήσει και ο τρόπος που έχει εκφραστεί όλη αυτή η διαδικασία. Όλα τα χορευτικά μπορεί να έχουν ανάγκη κατά καιρούς από νέους χορευτές αλλά δεν έχω ξαναδεί κανένα να κάνει τέτοια κίνηση. Στην τελική, γι’αυτό υπάρχουν και τα άλλα τμήματα πλην της «χορευτικής ομάδας», για να προετοιμάζεις τους επόμενους χορευτές σου, να τους εκπαιδεύεις, να τους μαθαίνεις όσα είναι απαραίτητα. Αν δεν έχεις «ακαδημίες» (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν έχουν να κάνουν μόνο με μικρότερες ηλικίες όπως στο ποδόσφαιρο για παράδειγμα), τότε έχεις αποτύχει, είσαι καταδικασμένος να «πεθάνεις» με το πέρασμα των χρόνων. Αν πάλι έχεις και δεν έχεις να «ανεβάσεις» κόσμο, τότε έχεις και πάλι αποτύχει, ίσως και χειρότερα. Γιατί σημαίνει ότι απέτυχες σαν δάσκαλος.

Ελπίζω, μέσα από την καρδιά μου, να έχω καταλάβει λάθος αυτήν την «αγγελία» και να υπερβάλλω. Αλλιώς κακά μαντάτα έρχονται για τον χώρο…