Ένα ακόμα Πρωτοχρονιάτικο βράδυ...

Η πράσινη ελιά έχει ήδη φύγει από το ποτό και χορεύει στον αέρα με την οδοντογλυφίδα σαν τη σβούρα της τελευταίας σκηνής του inception. Πάντα έτοιμη να χάσει το βηματισμό της, πάντα σταθερή στην πορεία της προς το έδαφος. Ο σερβιτόρος έχει το βλέμμα μπασίστα όπου γνωρίζει ότι η μπάντα ακούγεται σαν ξεκούρδιστο κλάξον αλλά πλέον είναι αργά για να το σώσει. Τα φώτα είναι επάνω τους, βρίσκονται ήδη στη σκηνή. Η κυρία με το μπλε φόρεμα, νωρίτερα άκουσα έναν να το χαρακτηρίζει “ελεκτρίκ”, τινάζεται σαν να τη χτύπησε το ρεύμα προσπαθώντας να αποφύγει το αλκοόλ όπου ρέει άφθονο από τον ιπτάμενο δίσκο. Εξωγήινος ή μη, σίγουρα προκάλεσε δέος και τρόμο στους καλοντυμένους επισκέπτες. Οι λευκές ολοστρόγγυλες πέτρες του κολιέ της, μικρές ντισκομπάλες που ακτινοβολούν το φως του μεγάλου Χριστουγεννιάτικου δέντρου, βρίσκονται πλέον μακριά από το στήθος της καθώς αυτή προσγειώνεται στην αγκαλιά του κυρίου που την κορτάρει σαν ακούραστος τενίστας όλο το βράδυ. Εκείνη όμως έχει εστιάσει σε άλλον. Καλοντυμένος όπως οι υπόλοιποι, εξάλλου όλοι οι άντρες ντύνονται σαν πιγκουίνοι πριν την τελευταία σκηνή του global warming σε αυτά τα πάρτι, δεν θα τον ξεχώριζες ποτέ μέσα στο δωμάτιο αν δεν τον πρόδιδαν οι λευκοί κρόταφοι και το πλήθος που μάζεψε γύρω του με τις ιστορίες του. Πολλοί θα τις χαρακτήριζαν τραβηγμένες. Πιο πέρα, μια παρέα που θυμίζει τους συντρόφους του Οδυσσέα, βρήκε τον κόκκινο λωτό της σε μια κολυμπήθρα ακριβού κόκκινου κρασιού και μεσογειακών φρούτων. Τα ροδαλά μάγουλα τους, λίγο από τη ζέστη λίγο από τον άναρχο χορό που θυμίζει swing μόνο από το πώς τρίβουν τα πόδια τους στο έδαφος σαν να σβήνουν τσιγάρα, κάνουν τις κοπέλες γύρω τους να χαζογελούν. Το βράδυ της πρωτοχρονιάς σηκώνει ατασθαλίες και νύχτες που θα ξεχαστούν τις πρώτες ώρες του νέου έτους.

Η μουσική έχει χαμηλώσει, τη χαρακτηρίζουν ως “χαλί” οι σχετικοί, όμως δεν έχει τίποτα μαγικό, όπως και το τελευταίο βράδυ του χρόνου. Ο συντονιστής του πάρτι, με το μικρόφωνο στο χέρι και λίγο μπλεγμένος στο σκοινί του, ανακοινώνει ότι είμαστε 42 δευτερόλεπτα μακριά από το 2018.

Βρίσκομαι λίγο πιο μακριά από όσα διαδραματίζονται, θα μπορούσα να είμαι ο παρατηρητής της ιστορίας αλλά είμαι μονάχα ένας ακόμα καλοντυμένος τύπος που ακούει την πρωτόγονη μουσική που παράγουν τα παγάκια όπως συγκρούονται μέσα στο σέικερ του ποτού που περιμένω. Από εδώ, η σάλα του χορού φαίνεται άδεια ενώ το μπαρ θυμίζει μετρό σε ώρα αιχμής και δημιουργεί την αίσθηση που έχει ένας δύτης όταν συνειδητοποιεί ότι πήρε την τελευταία τζούρα οξυγόνου από τη μπουκάλα του όντας 30 μέτρα μακριά από την επιφάνεια της θάλασσας. Στηρίζω το βάρος του σώματός μου στην ξύλινη μπάρα και παρατηρώ τους υπόλοιπους καλεσμένους όπου είναι τριγύρω μου. Σίγουρα δεν βρίσκομαι στο παρόν. Κανείς δεν έχει ένα κινητό στο χέρι, ο χορός των σέλφι δεν έχει ξεκινήσει, μα τότε γιατί έβαλαν τα καλά τους; Ίσως βρίσκομαι στο παρελθόν, ίσως σε ένα μέλλον βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρα του Έλον Μασκ.

Η νοσταλγία που προκαλεί η 365η μέρα μιας τεχνητής μονάδας μέτρησης χρόνου και τέτοια πάρτι δημιουργούν ιδανικές συνθήκες για ετήσιες ανασκοπήσεις, φιλτράρισμα στιγμών και αξιολόγηση γεγονότων. Ένα “Year in Search” που ακόμα και η Google δεν μπορεί να σχηματίσει, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Το συναίσθημα είναι σχεδόν πάντα το ίδιο. Μια γεμάτη χρονιά είναι πίσω μου, έχω τόσες φωτογραφίες και λάικς να το αποδείξουν εξάλλου. Ενδόμυχα, σκέφτομαι ότι η ψηφιακή μου ταυτότητα, ένα social credit όπου εξαντλείται όσο δεν το συντηρώ και καταβροχθίζει χρόνο από το πραγματικό μου εγώ, είναι μια νουβέλα όπου γράφεται σε πραγματικό χρόνο. Έχει μια καλογραμμένη πλοκή, σχετικά προκαθορισμένη και σίγουρα με αίσιο τέλος. Θυμίζει τις σκέψεις που κάνουμε πίνοντας τις τελευταίες σταγόνες του έτους που πέρασε. Όσα και αν προηγήθηκαν, το πρόσημο είναι θετικό.

Ο μπάρμαν με σκουντά διακριτικά, υπενθυμίζοντας ότι καθυστερώ την ουρά. Απομακρύνομαι από το μπαρ και προσπερνώ το σερβιτόρο που προσπαθεί να δικαιολογηθεί στην κυρία με το ελεκτρίκ φόρεμα. Πλησιάζω το πλήθος που έχει βρεθεί κοντά στο συντονιστή του πάρτι, συμμετέχω στην αντίστροφη μέτρηση και σηκώνω το μισογεμάτο ποτήρι ψηλά. Ας είναι το επόμενο έτος όσο καλό ήταν το προηγούμενο.

 

Του Κωνσταντίνου Σταθουλόπουλου