Θέμα προβληματισμού: Σεμινάρια παραδοσιακών χορών

Έχω σχετικά μικρή λοιπόν εμπειρία από παραδοσιακά σεμινάρια αλλά με την άνθιση που γνωρίζουν τα τελευταία χρόνια, δεν μπορεί να μην με απασχολήσει αυτό το θέμα. Είναι άλλωστε ένα γενικότερο θέμα όλο αυτό το «εμπόριο» που γίνεται μερικές φορές με την παράδοση. Αποφάσισα λοιπόν σήμερα να θέσω το θέμα προς συζήτηση και να καλέσω όλους όσους ξέρουν, να πουν και αυτοί την άποψή τους.

Είναι κάποια σεμινάρια τα οποία γίνονται χρόνια ολόκληρα… Προσπερνώ το γεγονός ότι μερικοί από τους εισηγητές ίσως δεν θα έπρεπε να κάνουν σεμινάρια γιατί αυτό μπορεί να είναι και καθαρά υποκειμενική άποψη και να μην έχω δίκιο. Για να γίνονται όμως χρόνια ολόκληρα σημαίνει ότι είναι κοινώς αποδεκτά και τα ζητάει ο κόσμος.

Τέσσερα πράγματα με προβληματίζουν σε όλη αυτήν την κατάσταση.

Αρχικά, πώς μπορεί κάποιος που δεν είναι από την περιοχή που «διδάσκει», να την διδάξει. Να δεχτώ κάποιους που έχουν κάνει τρομερή μελέτη μιας περιοχής, για ακαδημαϊκούς ή και άλλους σκοπούς. Μπορεί να κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από πολλούς ντόπιους. Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι ο κανόνας. Πώς λοιπόν θα πάει κάποιος από μια άσχετη περιοχή να διδάξει κάτι άλλο; Πώς θα μεταφέρει στους συμμετέχοντες το ύφος της περιοχής, πέρα από τα βήματα; Πιστέψτε με, είναι τρομερή η διαφορά όταν ο εισηγητής έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην περιοχή. Είναι στο αίμα του και αυτό φαίνεται σε κάθε κίνησή του.

Δεύτερον, πώς βγαίνει η τιμή του…; Πόσα λεφτά πλέον παίρνει κάποιος για να διδάξει σε ένα σεμινάριο; Και πόσα παίρνει αυτός που διοργανώνει;

Τρίτον, τι ποιότητα μπορεί να έχει η διδασκαλία που γίνεται σε ένα σεμινάριο; Άπειρα άτομα, σε πολύ μεγάλες ή πολύ μικρές αίθουσες και σε ένα 2ωρο, το πολύ 3ωρο τα ξεπετάνε όλα για να περάσουν στον επόμενο εισηγητή. Κάτι πάει στραβά, δεν νομίζετε; Εμένα δεν μου φαίνεται λογική και αρκετή όλη αυτή η διαδικασία.

Τέταρτον, πώς έχουμε καταλήξει στο ότι όποιος έχει παρακολουθήσει ένα σεμινάριο είναι μετά ικανός να διδάξει αυτήν την περιοχή σε άλλους..; Γιατί το βλέπουμε και αυτό. «Έχω κάνει το τάδε σεμινάριο, την έχω κατακτήσει την περιοχή, πάω να την διδάξω στο χορευτικό μου». Εδώ και αν πάει κάτι στραβά.

Αυτά είναι τα τέσσερα βασικά, με κύριες ενστάσεις μου το πρώτο και το τρίτο.

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι μόδα και η παράδοση και η λαογραφία στην παρούσα φάση. Δεν είμαι αντίθετη, προσωπικά, σε αυτό αν μπορεί να βγει κάτι καλό, να μάθει περισσότερος κόσμος ότι γίνονται πράγματα και ότι μπορεί να συμμετέχει. Αλλά ομολογώ ότι αισθάνομαι πως σε μερικές φάσεις φτάνουμε στο άκρο, κοροϊδεύοντας αυτούς που το πονάνε. Σίγουρα, πατούν κάποιοι και στο….ψώνιο των άλλων να γίνουν δάσκαλοι (είτε αυτοί που κάνουν τα σεμινάρια είτε αυτοί που τα παρακολουθούν), αλλά στην ουσία την ίδια την κοινότητα των παραδοσιακών πατούν.

Προλαβαίνω αντιδράσεις και λέω ότι δεν «τσουβαλιάζω» όλες τις περιπτώσεις. Υπάρχουν σίγουρα και πολλά αξιόλογα σεμινάρια, που αξίζει να τα παρακολουθήσεις. Πόσα είναι όμως…; Και πώς προφυλάσσουμε τους εαυτούς μας και τα χορευτικά μας από όλα τα υπόλοιπα…;