Οι επαναστάσεις που έχουν σημασία

Κάθε χρόνο, φτάνοντας η 17η Νοεμβρίου νιώθω μια ανησυχία να απλώνεται στην πόλη, στους ανθρώπους, στους μαγαζάτορες. Τα τελευταία χρόνια, αυτή η ανησυχία υπάρχει κάθε Σάββατο (που φαίνεται να είναι αγαπημένη μέρα για επεισόδια στα Εξάρχεια) αλλά και εκεί, αρχές Δεκέμβρη, με τις πορείες που γίνονται στις 6 του μηνός.

Μαγαζιά κλείνουν προληπτικά, άνθρωποι δουλεύουν από το σπίτι, σχολεία και πανεπιστήμια δεν λειτουργούν από τον φόβο μήπως γίνει καμιά στραβή και βρεθούν/βρεθούμε στο μάτι του κυκλώνα. Φυσικά δεν σταματάνε εκεί τα επεισόδια, γίνονται με κάθε ευκαιρία. Στα πανεπιστήμια, στους δρόμους, με τον Ρουβίκωνα και τον κάθε Ρουβίκωνα. Με τις απειλές διαφόρων (τρομοκρατικών και μη) οργανώσεων. Όλα στο όνομα της επανάστασης. Και τελικά, τι καταφέρνουν αυτές οι επαναστάσεις; Ποιον ικανοποιούν;

Δύο πράγματα σκέφτομαι για να είμαι ειλικρινής. Αρχικά, με στενοχωρεί πολύ που αυτού του είδους οι επαναστάσεις (ίσως θα έπρεπε να βάλω εισαγωγικά στη λέξη) είναι επιλεκτικές. Δεν θα ξεχάσω δηλαδή εκείνα τα γενέθλιά μου που έγινε το κακό με τους ανθρώπους στη Μαρφίν. Κανείς δεν τους θυμάται και κανείς δεν θα τους ξαναθυμηθεί. Όπως πάντα οι ανθρώπινες ζωές έχουν διαφορετική αξία, ανάλογα ποιος τις βλέπει και τις κρίνει.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι γιατί δεν διοχετεύουμε όλη αυτήν την όρεξη για επανάσταση και δράση σε κάτι που να έχει πραγματικά σημασία. Γιατί δεν επαναστατούμε για κάτι πιο χρήσιμο, που θα έχει πρακτική εφαρμογή και δεν θα είναι μόνο για να αλλάξουμε το κράτος/το σύστημα/τους θεσμούς/τη δημοκρατία/το σύμπαν και δεν συμμαζεύεται. Πού είναι για παράδειγμα όλοι αυτοί οι μάχιμοι τώρα που πρέπει κάτι να γίνει στη Μάνδρα; Και εδώ ενάντια στο σύστημα (δήμος, περιφέρεια) θα πάνε. Ή επειδή δεν είναι για κάποιο μεγάλο ιδανικό, δεν έχει αξία γι΄αυτούς; Ακόμα και το να αλλάξουμε την νοοτροπία μας (και να μην μπαζώνουμε τα ρέματα) δεν λέει κάτι γι’αυτούς;

Μήπως τελικά διαλέγουμε επαναστάσεις που είναι ανέφικτες; Διαλέγουμε πράγματα να πολεμήσουμε που είναι πολύ πιο μεγάλα από εμάς για να έχουμε δικαιολογία να πούμε αν αποτύχουμε; Ή οι λόγοι είναι πολύ πιο προσωπικοί και διαστροφικοί; Σπάμε για να ξεσπάσουμε τα προσωπικά μας απωθημένα και δεν μας καίγεται καρφί για το τι γίνεται στην κοινωνία.

Δεν ξέρω τι ισχύει, δεν ασχολήθηκα ποτέ με μεγάλες ιδέες, πολιτικές και μη. Προσπαθώ πάντα να είμαι προσγειωμένη και να βοηθάω με όσα έχω και μπορώ, πρακτικά, επιτόπου, όπως θα ήθελα να με βοηθήσουν και μένα όταν έρθει η ανάγκη. Γιατί πάντα γυρνάει ο τροχός και πάντα έρχεται η στιγμή που θα θέλουμε όλοι βοήθεια. Δεν κατακρίνω αυτούς που θέλουν να αλλάξουν το πώς λειτουργεί η κοινωνία, δεν κατακρίνω αυτούς που πιστεύουν σε πολιτικές (ή μη, ανάλογα, πώς τις βαφτίζει κανείς) ιδέες. Αλλά ως πού θα πάει αυτή η βαλίτσα της ανούσιας καταστροφής;

Η απειλή μόνο φόβο φέρνει και ο φόβος δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος. Και αν ο φόβος οδηγήσει άλλου είδους «επαναστάσεις», τότε φοβάμαι ότι θα έχουμε πολύ μεγαλύτερα προβλήματα.