Κάποιες αλλαγές δεν αποφεύγονται...

Μπορεί να έχουν περάσει 1-2 μήνες, μπορεί 10, μπορεί και λίγο παραπάνω. Πάντα όμως οι συνθήκες με κάνουν να επιστρέφω και αυτό αποδεικνύει ότι η ζωή μάλλον κύκλους κάνει.

Ένα από αυτά τα θέματα είναι και οι αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή μας. Πώς έτυχε και κοιτούσα κάτι φωτογραφίες από τα σχολικά μου χρόνια, πώς έτυχε και είδα κάτι αναρτήσεις στο facebook και με σόκαρε το πόσο έχουν αλλάξει η ζωές μας από πιο παλιά. Πώς έχουν αλλάξει οι συνθήκες, πώς έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες, πώς έχουν αλλάξει οι φίλοι και οι συνήθειες. Υπάρχει και η άλλη πλευρά όμως, πώς, ας πούμε, εξακολουθούμε να πηγαίνουμε στα ίδια μέρη (και ας μην έχουν την ίδια αίσθηση που είχαν παλιότερα), πώς έχουμε τους ίδιους φίλους, πώς έχουμε ακόμα τα ίδια όνειρα. Αν υπάρχουν κάποιες σταθερές, γιατί αισθανόμαστε άλλοι άνθρωποι; Πιθανώς γιατί είμαστε θα μου πείτε…

Είναι μερικές στιγμές, που αισθάνομαι ότι εγώ δεν έχω αλλάξει καθόλου αλλά ο κόσμος γύρω μου έχει έρθει τούμπα. Δεν ισχύει προφανώς, αλλά ο χρόνος που περνάει μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς. Μεγαλώνουμε και αυτό αλλάζει το «χρώμα των γυαλιών μας». Αρχίζουμε να θέλουμε άλλα πράγματα, μας γεμίζουν άλλες δραστηριότητες, αντέχουμε όλο και λιγότερους ανθρώπους με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με πιο μεγάλες ηλικίες. Οι πιο σοκαριστικές αλλαγές έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις, πρώτα όταν μπαίνεις στο πανεπιστήμιο και μετά, άλλη μία φουρνιά, όταν τελειώνεις από αυτό. Δεν είναι ανάγκη να είσαι 30 και 40 για να σοκαριστείς από τις αποφάσεις που πρέπει να πάρεις και με το πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτεσαι.

Οι αλλαγές όμως αυτές δεν αποφεύγονται. Είναι η φυσική εξέλιξη της ζωής, όσο και αν μας πονάνε, μας ενοχλούν ή μας δυσκολεύουν. Θα γίνουν. Φίλοι θα πάψουν να είναι κοντά μας, μπορεί να χρειαστεί να φύγουμε μακριά (και γυρνώντας να τα βρούμε όλα άνω-κάτω), κάποιοι θα μας αφήσουν για πάντα, νέοι άνθρωποι θα μπουν στην καθημερινότητά μας, αγάπες θα μας τελειώσουν και θα έρθουν άλλες. Όσο και αν θέλουμε «να παγώσουμε» τον χρόνο και να μείνουμε έτσι όπως είμαστε, δεν είναι φυσιολογικό τελικά, δεν θα μπορέσουμε να εξελιχθούμε, να προχωρήσουμε.

Απλά, σε κάποιες περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο να το αντιληφθούμε. Μας είναι δύσκολο να υποχωρήσουμε ή να συνηθίσουμε τις νέες συνθήκες. Είναι δύσκολο να μην μας λείπουν οι άνθρωποι που έχουν φύγει από κοντά μας. Είναι πολύ πιο δύσκολο να μην εκνευριστούμε όταν σκεφτόμαστε ανθρώπους που μας έχουν απογοητεύσει και να μην πικραθούμε σκεπτόμενοι ανθρώπους που μας έχουν προδώσει. Αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά είναι μέσα στη ζωή, πρέπει να είναι μέσα στη ζωή για να προχωράμε μπροστά. Είναι ο κύκλος της ζωής, όπου σταθερές δεν υπάρχουν. Ακόμα και αυτά που θεωρούμε ότι ποτέ δεν θα αλλάξουν, αλλάζουν.

Αυτό που πρέπει να χωνέψουμε είναι ότι είναι φυσιολογικό και ότι είναι για καλό. Όσο και αν μας φαίνεται απίστευτο τώρα, θα έρθει η στιγμή που θα πούμε «ευτυχώς που δεν είμαι και τώρα έτσι».

Και δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Πιστεύω ακράδαντα ότι ό,τι είναι να αντέξει, θα το κάνει. Θα αλλάξει και θα προσαρμοστεί, αλλά θα παραμείνει.