Τα τρελά και άδικα του κόσμου τούτου...

Η ζωή είναι άδικη θα μου πείτε. Δεν πετυχαίνουν μόνο οι καλοί, δεν επιζούν μόνο αυτοί που πρέπει, δεν κερδίζουν όποιοι το αξίζουν. Αλλά είναι κάποιες στιγμές ρε παιδιά που δεν την παλεύεις. Φτάνει ο κόμπος στο χτένι.

Εγώ το παθαίνω αυτό ας πούμε, όταν ακούω για παιδάκια που πεθαίνουν. Δεν το μπορώ καθόλου. Ξέρω ότι δεν είναι λογικό που σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι 90, μπορεί και 100 χρονών, και ζουν και που θα προτιμούσα να έχουν πεθάνει αυτοί από ένα παιδάκι 10 χρονών. Μπορεί αυτό να μη με κάνει καλό άνθρωπο (όχι ότι έχω καμιά καούρα να είμαι καλός άνθρωπος) αλλά το σκέφτομαι.

Το παθαίνω όμως και σε πολύ πιο απλά πράγματα, όπως όταν ακούω ανθρώπους να έχουν βήμα λόγου και να λένε μαλακίες. Μαλακίες όμως βαρβάτες, που ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος, με λίγο μυαλό, θα έπρεπε να τους κοπανήσει το κεφάλι στο τραπέζι. Άνθρωποι ημιμαθείς, που απλά έχουν λίγο θάρρος (ή θράσος) παραπάνω, καταφέρνουν να φαίνονται σαν φωτεινοί παντογνώστες επειδή κάποιος τους έδωσε τον λόγο, το εκμεταλλεύτηκαν, και δεν βρέθηκε κανείς να τους διορθώσει.

Αναρωτιέμαι, γιατί όλοι αυτοί που ξέρουν ή μπορούν να διορθώσουν κάποιες καταστάσεις σιωπούν; Γιατί όσοι μπορούν να λύσουν προβλήματα δεν κάνουν τίποτα; Προφανώς, δεν μπορεί κανείς να αποτρέψει έναν θάνατο, αλλά στα πιο μικρά και καθημερινά κάτι θα μπορούμε να διορθώσουμε.

Βέβαια, υπάρχει και το άλλο τρελό που μπορεί να με οδηγήσει στον…γιατρό! Αυτό που σου ζητούν τη γνώμη σου, περνάς πολλές ώρες να την εξηγήσεις και να καθοδηγήσεις και μετά κάνουν το ακριβώς αντίθετο ή δεν σε ακούν καν, τα λες στον βρόντο.

Δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτά είναι μέρη της ανθρώπινης φύσης. Προφανώς και θα είναι. Δεν μπορείς να πολεμήσεις τη φύση του ανθρώπου. Αλλά ρε γαμώτο, θεωρώ τον εαυτό μου (στα περισσότερα πράγματα) λογικό. Ξέρω ότι και άλλοι συμφωνούν μαζί μου. Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι;

Φυσικά αυτή είναι μία συζήτηση χωρίς τέλος, που συνεχώς κάνει κύκλους και στο μόνο που βοηθά είναι να σας πρήζω εγώ με την γκρίνια μου. Ίσως και για να βλέπω ότι υπάρχουν και άλλοι σαν και μένα. Όχι ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι, ίσως μόνο καμιά ομάδα υποστήριξης!

Να, τώρα βλέπω στην τηλεόραση, που οι τύποι του Ρουβίκωνα σπάνε κάτι τζαμαρίες. Ε, είναι να μην σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι; Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι όλα στην Ελλάδα τώρα είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Επικρατεί το παράλογο, η «επανάσταση», το «εναλλακτικό» (και τα δύο σε εισαγωγικά), πλέον αν είσαι «απλός» άνθρωπος είσαι εκτός και απλά τρέχεις να μαζέψεις τα σπασμένα (ναι, αυτά που σπάνε οι επαναστάτες). Είμαι σίγουρη ότι δεν συμβαίνουν μόνο στην ελληνική κοινωνία αυτά. Ο κάθε τόπος έχει και τα δικά του προβλήματα. Αλλά το ότι έχει γίνει πλέον κανόνας οι μισοί να μην μπορούν να συνεννοηθούν με τους άλλους μισούς θα πρέπει να μας προβληματίσει για το πού πάμε.

Ίσως τελικά οι κοινωνίες του μέλλοντος που βλέπουμε στις ταινίες να μην απέχουν και τόσο από την πραγματικότητα: Όλοι κλεισμένοι στο καβούκι τους, χωρίς να ενδιαφέρονται για την κοινωνία αφού ξέρουν ότι δεν μπορούν να την αλλάξουν.