Το δικαίωμα στην ησυχία

Ή απλά έχω μεγαλώσει τόοοσο πολύ και δεν αντέχω πλέον ένα μικρό-μικρό θορυβάκι;

Προφανώς, όπως πάντα, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Θόρυβοι υπάρχουν πάντα, κάποιους δεν μπορείς να τους αποφύγεις, για κάποιους κάνεις υπομονή, για άλλους έχουν βγει ειδικοί κανόνες (βλ. ώρες κοινής ησυχίας-που μπορεί να τις βρει κανείς πολύ εύκολα, μην κάνετε ότι δεν τις ξέρετε). Αλλά, τώρα τελευταία, σαν να έχει ξεφύγει λίγο η κατάσταση.

Αν μένεις κοντά σε εκκλησία, τρομάζεις με την καλοκαιρινή περίοδο γιατί ξεκινάνε οι γάμοι. Γιατί θα με ρωτήσετε… Θα σας πω! Κάποιοι έχουν την φαεινή ιδέα να αρχίσουν να πετάνε πυροτεχνήματα ΣΤΗΝ εκκλησία ή ακόμα χειρότερα να σκάνε γουρούνες και άλλα τέτοια όμορφα, επαναλαμβάνω, ΣΤΗΝ εκκλησία. Με σπίτια, παιδιά και σκυλιά γύρω-γύρω. Επίσης, θεωρούν ότι είναι γαμάτο να μαρσάρουν επί μισή ώρα τα κωλοφτιαγμένα αμάξια τους, στις 5 η ώρα (γιατί τότε έχουν κλείσει οι λατρεμένοι παπάδες τον γάμο), για να καταλάβουμε όλοι ότι έρχεται η νύφη. Μία, δύο, τρεις, οκ…Αλλά σχεδόν κάθε ΣΚ; Δηλαδή κανείς δεν παντρεύεται νορμάλ πλέον, με τις κόρνες του και τα χειροκροτήματά του;

Μετά, όπου και αν είσαι, έχεις τους γείτονες. Γλέντια μέχρι το πρωί. Και μόλις έρχεται η ώρα που πρέπει να το χαμηλώσουν, εκείνοι το δυναμώνουν. Έτσι, επανάσταση στους «μπάτσους» που έβγαλαν τις ώρες κοινής ησυχίας. Και πάλι εδώ ισχύει ότι μία, δύο, τρεις είναι ΟΚ. Αλλά πού σταματάει το βάσανο;

Ας περάσουμε τις οικοδομές. Οκ, η δουλειά πρέπει να γίνει και είναι απόλυτα κατανοητό. Τι φάση όμως να βάζεις τα τρυπάνια στις 4; Και δεν είναι ότι θα κοιμηθώ το μεσημέρι…Αλλά γνωρίζοντας ότι η δουλειά πρέπει να γίνει, προσαρμόζω και εγώ αυτά που πρέπει να κάνω και θέλουν ησυχία, για την ώρα που ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις ησυχία, ώστε να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. ΝΑΙ ΚΑΛΑ.

Α, είναι και οι έφηβοι που αράζουν στις πλατείες. Που ακόμα αναρωτιέμαι πώς 12χρονα και 14χρονα, σε ημέρες σχολείου 11:30 το βράδυ χαβαλεδιάζονται στα σκοτάδια και μόλις ο τύπος πάει να πιάσει κάτι, η κοπελιά τσιρίζει σαν γουρούνι που το σφάζουν. Και ναι, δεν υπερβάλλω. Έτσι ακούγεται. Και εκεί περιμένεις να έρθει η ώρα της ησυχίας (γιατί, τι σκατά, θα τα μαζέψουν και οι γονείς τους στο σπίτι) αλλά φρούδες οι ελπίδες σου.

Δεν έχει σημασία πού μένεις, αυτό είναι το χειρότερο. Οπουδήποτε, κάτι θα υπάρχει που θα προκαλεί θόρυβο. Θόρυβος που κάποια στιγμή θα γίνει ανυπόφορος, που δεν θα αντέξεις και άλλη επανάληψή του. Γιατί; Γιατί πολύ απλά αυτοί που είναι γύρω σου κοιτάνε την παρτάρα τους και σε έχουν γραμμένο. Δεν τους νοιάζει αν εσύ έχεις άρρωστο άνθρωπο, αν έχεις μωρό παιδί, αν πρέπει να κάνεις δουλειά ή απλά αν θέλεις την ησυχία σου.

Όσο πάει και χειρότερα λοιπόν. Και αυτή η έλλειψη σεβασμού είναι η πιο ξεκάθαρη ένδειξη για το πού πάνε οι κοινωνικές σχέσεις και η κοινωνία γενικότερα. Είναι ένα από τα δείγματα που πρέπει να μας προβληματίσουν. Προφανώς, το θέμα δεν περιορίζεται στον σεβασμό της ησυχίας του άλλου, αλλά είναι και αυτό ένα παράδειγμα με το οποίο μεγαλώνουν πλέον οι νέες γενιές.