Ποια επιστροφή στην παράδοση θέλουμε;

Εξειδικευμένο το σημερινό άρθρο, ζητώ συγγνώμη από όσους δεν ασχολούνται με την παράδοση και τα βαριούνται αυτά!

Ένα από αυτά έλεγε πόσο έχουν «αναπτυχθεί» τα πανηγύρια με τη βοήθεια των social media και ιδιαίτερα του facebook. Πόσο διάσημα γίνονται και πόσος κόσμος βλέπει αυτό το είδος της διασκέδασης, του αρέσει και το αναζητά. Ιδιαίτερα νέα παιδιά. Ένα άλλο άρθρο όμως έλεγε για το πώς κατακρεουργούν την παραδοσιακή μουσική. Βάζουν ένα κλαρίνο ή ένα λαούτο και αυτομάτως το βαφτίζουν το τραγούδι «παραδοσιακό».

Νομίζω ότι αυτά τα δύο άρθρα συνδέονται απόλυτα και, μαζί, μας οδηγούν στην πολύ βασική ερώτηση: Θέλουμε επιστροφή στην παράδοση, ΟΚ, αλλά τι είδους;

Συζητήσεις (και τσακωμοί) για το τι είναι η παράδοση και πόσο πρέπει να επεμβαίνουμε σε αυτή και τελικά τι κάνει η λαογραφία κλπ κλπ. υπάρχουν άπειρες στο διαδίκτυο, έχω βάλει και εγώ το λιθαράκι μου κατά καιρούς (μη χάσω). Διαβάζουμε κατά καιρούς απελπισμένες φωνές (όπως μία ανάρτηση που διάβασα πρόσφατα για «δασκάλους» παραδοσιακού χορού που κάνουν μόνο κακό) αλλά πρακτικά δεν βλέπουμε και διαφορά, καθώς οι συγκεκριμένοι «δάσκαλοι» εξακολουθούν να προσκαλούνται σε φεστιβάλ, άρα να αναγνωρίζονται σαν σωστοί κατά κάποιο τρόπο.

Αυτό το νέο φρούτο όμως, που ξαφνικά όλοι οι νέοι «τρελαίνονται» για πανηγύρια και ταξιδεύουν στα νησιά και στα λαγκάδια για να πάνε, είναι ακόμα πιο εξοργιστικό. Η απλοποίηση του γεγονότος είναι τρομακτική. Αναρωτιέμαι, δεν παίζει ρόλο ΤΙ πανηγύρια είναι αυτά (καμία σχέση με τα παραδοσιακά πανηγύρια, πιο πολύ σκυλάδικα και τελειωμένα, εμπορικά πανηγύρια), ΓΙΑΤΙ πάει ο κόσμος σε αυτά (να γίνει ντίρλα και να φάει μέχρι σκασμού), ΤΙ κάνει ο κόσμος σε αυτά (χορεύει καθόλου; Αν χορεύονται τέλος πάντων αυτά…); Τέτοια επιστροφή στην παράδοση θέλουμε; Εκτός αν πλέον η παράδοση είναι ταυτόσημη ξαφνικά με τα «κλαρίνα», με την υποτιμητική ονομασία όμως του παραδοσιακού αυτού οργάνου.

Μακάρι οι νέοι άνθρωποι να ενδιαφέρονταν για την παράδοση, τα παραδοσιακά τραγούδια και τον παραδοσιακό χορό. Μακάρι να έβρισκαν λίγο χρόνο ώστε να ψάξουν ένα καλό χορευτικό και να γραφτούν ώστε να μάθουν να χορεύουν. Έχει τόσα ενδιαφέροντα πράγματα να μάθουν και να δουν, τόσα ήθη και έθιμα που αν δεν τα δουν με τα μάτια τους δεν ξέρουν τι χάνουν. Φυσικά, δεν γίνεται να αρέσει σε όλους αυτό το είδος μουσικής και διασκέδασης. Αλλά αν είναι να «προσελκύσουμε» κάποιους, ας το κάνουμε σωστά και όχι παραμορφωμένα, μέσα από τα «πανηγύρια» (τα εισαγωγικά απαραίτητα).

Φτάσαμε και στον κύκλο των παραδοσιακών να ψάχνουμε να διαχωρίσουμε την ποιότητα από την ποσότητα. Λογικό είναι όμως, σε όλα τα πράγματα γίνεται αυτό. Γίνεται ένα μπαμ, κουτσοί-στραβοί αναδύονται (ποσότητα) αλλά στο τέλος μερικοί μόνο επιπλέουν (ποιότητα).

Κλείνοντας, νομίζω είναι απαραίτητο να διευκρινίσω: Αν «θέλουμε» (ίσως καταχρηστικό το α’ πληθυντικό, αλλά βάζω και τον εαυτό μου μέσα) να φέρουμε κόσμο κοντά μας, θα πρέπει και εμείς να «ανοίξουμε». Γιατί οι κλίκες και τα «κορυφαία χορευτικά» που έχουν δημιουργηθεί και σου μετράνε μέχρι και την περιφέρεια μέσης για να μπεις, δεν βοηθάνε και τόσο την κατάσταση.