Πώς είναι να είσαι 14 χρονών σήμερα;

Βλέποντας τα παιδιά αυτών των ηλικιών έξω, να κυκλοφορούν, να μιλούν, να αλληλεπιδρούν νιώθω σαν τη μάνα μου, δεν θα πω ψέματα! Αλλά επειδή δεν είμαι η μάνα μου και τα χρόνια έχουν αλλάξει, είμαι σε θέση να πάρω μια ανάσα και να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ πώς είναι να είσαι σε αυτήν την ηλικία, αυτήν την εποχή.

Από αυτά τα παιδιά με χωρίζουν σχεδόν 20 χρόνια. Σε αυτά τα 20 χρόνια, οι εποχές έχουν αλλάξει τόσο πολύ που τους μεγαλύτερους τους τρομάζει, καθώς έχουν ζήσει και τα δύο. Δεν μπορούμε όμως να συγκρίνουμε ποια είναι η καλύτερη και ποια είναι η χειρότερη, δεν είναι ίδιες για να μπορούν να συγκριθούν. Αλλά, θα το πω και ας φάω κράξιμο….Δεν μπορώ να κρύψω πόσο απορώ όταν τα βλέπω να είναι έξω, να κάθονται στο διπλανό τραπέζι και να αντιδρούν σαν να ζουν στο…facebook ή στο instagram. Ίσως και να ζουν τελικά.

Τις προάλλες ήμασταν σε ένα σουβλατζίδικο στην Αργυρούπολη και στο απέναντι τραπέζι κάθονταν 7 κοριτσάκια. Δεν νομίζω ότι ήταν λύκειο, άντε να ήταν Γ’ γυμνασίου, εκεί γύρω στα 14 δηλαδή. Όλες τα ίδια ρούχα (ξέκωλα σορτσάκια και μπλουζάκια κοντά), όλες το ίδιο χτένισμα (μακριά πρόκα μαλλιά με δύο κοτσιδάκια γύρω από το κεφάλι), όλες το ίδιο βάψιμο (πολύ, ακόμα και για μένα), όλες το ίδιο κόκκινο σκούρο κραγιόν. Το χειρότερο για μένα δεν ήταν αυτό. Ήταν ότι η κάθε μία είχε βγάλει το κινητό της και έβγαζε σέλφι τον εαυτό της. Έβλεπες δηλαδή, ταυτόχρονα, στο κέντρο του τραπεζιού 7 χέρια και 7 τηλέφωνα να τραβάνε διαφορετικούς ανθρώπους. Δεν τραβούσαν ομαδική να δείξουν τι ωραία που περνούσαν, τραβούσαν ατομική να δείξουν τι ωραίες που είναι. Μισή ώρα ήμασταν στον ίδιο χώρο, αυτό δεν σταμάτησε. Δεν είπαν μια κουβέντα.

Το κορυφαίο ήταν όταν μπήκαν κάτι συμμαθητές τους, αγόρια. Τα αγόρια, μπροστά στα κορίτσια ήταν μωρά. Ίδια ηλικία αλλά εκείνα ήταν με τα αθλητικά τους, σίγουρα από κάποιο γήπεδο γυρνούσαν. Πόση διαφορά, ήταν σοκαριστικό. Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα «καίγονται» τα κορίτσια. Πόσο γρήγορα βιάζονται να μεγαλώσουν ενώ τα αγόρια, αν και λέμε ότι αργούν να μεγαλώσουν, στην ουσία συμβαδίζουν πιο πολύ με την ηλικία τους.

Δεν ξέρω τι αισθάνονται αυτά τα παιδιά, πόση πίεση τρώνε από τα social media και από τις….bloggers που τους λένε πώς να ντυθούν και πώς να βαφτούν από τα 13. Δεν ξέρω τι εφόδια τους δίνει αυτός ο τρόπος ζωής για όταν μεγαλώσουν και βγουν πραγματικά στην κοινωνία. Δεν ξέρω αν είναι ευτυχισμένα ή όχι. Μόνο αυτά τα ξέρουν, και κάποια δεν θα φανούν παρά μόνο σε πολλά χρόνια από τώρα.

Αυτό που θα ήθελα όμως να μάθω, σίγουρα, είναι τι κάνουν οι γονείς τους. Πώς τα βοηθούν; Πώς τα προστατεύουν; Πώς τα «τιμωρούν» και πώς τα ενθαρρύνουν. Πώς προσπαθούν να μεγαλώσουν «καλά παιδιά»; Πώς ακούν τα προβλήματά τους και πώς θέτουν τα όρια;

Και κυρίως, αναρωτιέμαι πώς θα είναι σε άλλα 20 χρόνια από τώρα. Θα αναπολούμε τα τωρινά και θα λέμε τι ωραία που ήταν; Γιατί, αν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, δεν είμαι σίγουρη ότι θα ήθελα να το βιώσω σαν γονιός…