Οι αίθουσες αναμονής

Αλλά υπάρχουν και άλλες ανάλογες αίθουσες, όπως των ιατρείων ή των νοσοκομείων. Και όλες έχουν κάτι να πουν για τους ανθρώπους που περιμένουν.

Η αίθουσα αναμονής είναι ένα περίεργο, ενδιάμεσο, στάδιο που κανείς δεν μένει για πολύ. Ακριβώς επειδή κανείς δεν μένει πολύ, όλοι βγάζουν έναν περίεργο εαυτό, που ίσως είναι και ο πραγματικός τους. Δεν τους νοιάζει γιατί υποθέτουν ότι δεν θα ξαναδούν κανέναν από όσους βλέπουν εκείνη τη στιγμή.

Επίσης, οι στιγμές είναι ιδιαίτερες, οπότε δεν έχουν και τις καλύτερες…αντιστάσεις. Στα αεροδρόμια υπάρχει το άγχος τους αποχωρισμού ή η αναμονή της επανασύνδεσης. Στα νοσοκομεία από την άλλη, υπάρχει το άγχος του αποτελέσματος, ακόμα και στα πιο μικρά και στα πιο ασήμαντα. Είναι λοιπόν φυσιολογικό αυτά τα συναισθήματα να θολώνουν όλα τα υπόλοιπα και να πέφτει εκεί το βάρος.

Πριν από κάποιες μέρες ήμουν στην αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου. Πόσα συναισθήματα έβλεπα στα πρόσωπα των ανθρώπων που περίμεναν μαζί μας. Ήταν χαρακτηριστικά ένα παλικάρι, που δεν περίμενες να το δεις σε μια αίθουσα αναμονής, που είχε τόση αγωνία που δεν έβλεπε μπροστά του, δεν άρθρωνε λέξη, δεν κουνιόταν ούτε εκατοστό. Και μόλις βγήκε η κοπέλα που περίμενε, ήταν σαν να μην το πίστευε ότι όλα ήταν ΟΚ (βγήκε όρθια η κοπέλα, με τα ρούχα της, κανονικά), δεν έλεγε τίποτα από φόβο μήπως και το γρουσουζέψει.

Τι να σκέφτονται άραγε όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περιμένουν; Εγώ σε τέτοιες περιπτώσεις προτιμώ να διαβάζω και, που και που, να σηκώνω τα μάτια μου και να βλέπω τι γίνεται γύρω μου. Σπανίως όμως σε κοιτάνε στα μάτια, δεν ξέρω, σαν να φοβούνται μη και μπορείς να «διαβάσεις» το πρόβλημά τους στα μάτια τους.

Το πιο ωραίο όμως είναι εκεί που περιμένεις στις αφίξεις των αεροδρομίων. Κάποιοι βγαίνουν και δεν τους περιμένει κανένας. Αναρωτιέσαι, δεν έχουν κανέναν ή απλά ήταν σε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι, που μπορεί να είναι και συχνό φαινόμενο; Κάποιους τους περιμένουν φίλοι και οικογένεια, με μπαλόνια και λουλούδια! Από πού να έρχονται άραγε; Άλλους τους περιμένει μόνο ο άνθρωπος τους. Δεν έχουν πολλές φανφάρες αλλά βλέπεις την αγκαλιά, βλέπεις το χαμόγελο, σχεδόν νιώθεις τα αγγίγματα. Νιώθεις και εσύ βασικά σαν να υποδέχτηκες μόλις έναν δικό σου άνθρωπο.

Πόσες ιστορίες, πόσες υποθέσεις…Σαν να είσαι στο σινεμά. Και όπως και στο σινεμά, έτσι και στη ζωή (ή το αντίστροφο άραγε…; ) το τέλος δεν είναι πάντα καλό, ούτε η πορεία ευχάριστη. Γνωστό αυτό και αναμενόμενο. Απλά είναι περίεργο πώς όλα αυτά μπορείς να τα δεις σε ένα σημείο που δεν ανήκει στην καθημερινότητά μας. Ελάχιστες φορές θα βρεθείς εκεί, αλλά οι συνθήκες θα είναι καθοριστικές…