Οι αντιπαθείς άνθρωποι

Δεν ξέρω, ίσως είναι ο τρόπος που κινούνται, ίσως είναι ο τρόπος που κοιτούν, ίσως είναι ο τρόπος που μιλάνε στους διπλανούς τους. Αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, δεν σου γίνονται συμπαθείς. Και αν είναι πραγματικά άτυχοι, πέφτουν πάνω σε τύπους σαν και εμένα που, σαν τα γαϊδούρια, δεν αλλάζουν με την καμία την άποψή τους από τη στιγμή που έχει σχηματιστεί. Πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να αλλάξει η γνώμη μου για κάποιον.

Φυσικά, ο αντιπαθής άνθρωπος μπορεί να είμαι και εγώ ή κάποιος δικός μου άνθρωπος, που εγώ προσωπικά δεν θεωρώ καθόλου αντιπαθή. Ή έστω, αντιλαμβάνομαι ότι έχει κάποιες…δυσκολίες στον χαρακτήρα του, αλλά τις ξεπερνώ γιατί έμαθα να βλέπω τα καλά του χαρακτηριστικά. Κανείς δεν σώνεται από τη στιγμή που μιλάμε για κάτι τόσο υποκειμενικό.

Αυτό όμως που με «απασχολεί» σήμερα είναι πώς τόσοι αντιπαθείς άνθρωποι είναι επιτυχημένοι. Έχω προσωπικά παραδείγματα από ανθρώπους που είναι… κάπως (σικ) και κανείς δεν τους αγγίζει, παρόλο που όλοι συμφωνούν ότι μια κουτουλιά (που λέει ο λόγος πάντα) δεν θα πήγαινε χαμένη. Πάντα την έχω αυτήν την απορία, πάντα! Γιατί τους ενοχλητικούς, τα «παράσιτα», που υποτίθεται ότι ενοχλούν πολλούς -αν όχι τους πάντες, δεν τους βάζει κανείς στη θέση τους. Γιατί, για να ενοχλούν τόσο κόσμο, κάτι πραγματικά στραβό γίνεται, δεν είναι μόνο η ιδέα του ενός.

Το έχω αναφέρει νομίζω και σε παλιότερα άρθρα ότι πρέπει κάποιοι άνθρωποι να μπαίνουν στη θέση τους, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Αν για παράδειγμα, βρίσκεσαι μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο, μικρότερο ή μεγαλύτερο, και ο άνθρωπος αυτός ενοχλεί, δυσκολεύει τη δουλειά, ταράζει την ηρεμία και την καλή συνύπαρξη, τότε δεν πρέπει κάτι να γίνει και να μην τον αφήνει το σύνολο να αλωνίζει;

Με το να τον αγνοείς ή ακόμα και να τον κάνεις στην άκρη, τις περισσότερες φορές δεν γίνεται τίποτα γιατί πολύ απλά εκείνος εξακολουθεί και κάνει τα δικά του. Δεν πρέπει λοιπόν να τον αντιμετωπίσεις; Στην τελική, μπορεί να μην καταλαβαίνει τι κάνει και πόσο άσχημη εικόνα έχει στον περίγυρό του. Μην το γελάτε, είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι η συμπεριφορά τους είναι ΟΚ και πέφτουν από τα σύννεφα όταν κάποιος τους εξηγεί τι πραγματικά γίνεται.

Το πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει μια τέτοια κουβέντα ή τι γίνεται αν ξεφύγει η κατάσταση, είναι άλλο θέμα! Αλλά βρίσκετε εσείς άλλον τρόπο για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους; Πολύ θα ήθελα να τον ακούσω! Γιατί, αν ακούσω άλλη μία φορά «άστον μωρέ, τι του δίνεις σημασία» ενώ την ίδια στιγμή αυτός –στον οποίον δεν δίνω σημασία- κόβει και ράβει, θα έχουμε θέματα!!