Έχουμε δικαίωμα τελικά να απορούμε;

Τις τελευταίες όμως μέρες, και μετά από αναρτήσεις τύπου Ραχήλ Μακρή και Παύλου Πολάκη και Πάνου Καμμένου και πολλών άλλων, έφτασα στο συμπέρασμα ότι δεν έχουμε δικαίωμα να απορούμε για όλα αυτά που βλέπουμε από τους Έλληνες πολιτικούς. Και δεν έχουμε το δικαίωμα γιατί αν αναλογιστούμε τι βλέπουμε από τους φίλους μας και τι ανεβάζουμε και εμείς, τότε είναι φυσικό να επιλέγουμε ανθρώπους ανάλογου ύφους και μυαλού και επιπέδου να μας εκπροσωπήσουν στη βουλή και οπουδήποτε αλλού. Γιατί δεν είναι μόνο οι βουλευτές, είναι και όλοι οι άλλοι αιρετοί (τύπου συνδικαλιστές). Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Δείτε και στην Αμερική, δείτε και στην Αγγλία. Είναι γενικό το φαινόμενο.

Είναι λογικό, σε αυτούς που επιλέγουμε να μας εκπροσωπήσουν, να βλέπουμε κάτι από εμάς. Επίσης, όλοι αυτοί, στο ίδιο περιβάλλον με εμάς μεγάλωσαν. Όπως έχουμε φίλους με αυτά τα χαρακτηριστικά, κάπου πιο δίπλα θα μεγάλωσαν και θα κοινωνικοποιήθηκαν και αυτοί. Άρα λοιπόν, δεν θα μπορούσαν οι πολιτικοί μας είναι από άλλον σύμπαν, με άλλες συνήθειες και άλλο τρόπο σκέψης. Όσο και αν θέλουμε κάποιες φορές να πιστεύουμε ότι είναι άλλου επιπέδου (επειδή και καλά είναι πιο μορφωμένοι ή «ψημένοι» στη ζωή), πρέπει να χωνέψουμε ότι τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Είναι τα ίδια σκατά με εμάς και μην απορούμε με ό,τι λένε και ό,τι κάνουν.

Επίσης, άλλο ένα «δικαίωμα» που πρέπει να μας αφαιρεθεί είναι η «αντίστροφη απορία», το «μα καλά, ποιος τους ψηφίζει όλους αυτούς τους τελειωμένους;» Μπορούμε κάλλιστα να ξεκλέψουμε δύο λεπτάκια από τον χρόνο μας, να πάμε να στηθούμε μπροστά από έναν καθρέφτη, να λύσουμε την απορία μας για το ποιος τους ψηφίζει και μετά να φτύσουμε και τα μούτρα μας.  

Πώς περιμένουμε να αλλάξουν οι καταστάσεις γύρω μας, από την πιο απλή ως την πιο σοβαρή, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι; Δεν θα γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά θα αρχίσει να φαίνεται μια κάποια διαφορά. Και μόλις φανεί η διαφορά αυτή, σαν ντόμινο, θα αρχίσουν να φαίνονται και άλλες, σιγά σιγά, μέχρι να φτάσουμε και πάλι σε ένα επίπεδο. Όχι στο δάπεδο που είμαστε τώρα.

Και μην παραπονιέστε, μας αξίζει.