Και τι έγινε που έχουμε...περιέργειες;

Το να καταλαβαίνεις ότι έχεις ελαττώματα και να προσπαθείς να τα φτιάξεις νομίζω ότι ίσως είναι το σημαντικότερο και μεγαλύτερο βήμα. Μερικές φορές τα αντιλαμβάνεσαι μόνος σου. Άλλες φορές στα λένε οι δικοί σου άνθρωποι και οι φίλοι σου. Υπάρχουν και άλλες φορές που έρχονται στην επιφάνεια με πιο επώδυνο τρόπο, πχ. σου την λέει ο εργοδότης σου ή ο καθηγητής σου ή κάποιος άγνωστος γιατί τους έχεις προκαλέσει.

Το κρίσιμο θέμα εδώ είναι αν συμφωνείς ή όχι με την οπτική που σου προσφέρουν οι γύρω σου. Εσύ δηλαδή έχεις μια συνήθεια που θεωρείς ότι είναι νορμάλ, αλλά οι γύρω σου λένε ότι σε κάνει να φαίνεσαι πολύ περίεργος. Παρόλο που δεν ενοχλείς τους άλλους πρακτικά (όπως πχ. να μασάς τσίχλα με θόρυβο-λέμε τώρα…), θέλουν να σε αλλάξουν, σε κάνουν να αισθάνεσαι «εκτός». Δικό μου χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το διάβασμα.

Λόγω επαγγελματικής κατεύθυνσης αλλά και λόγω χόμπι, το διάβασμα (είτε ακαδημαϊκό είτε λογοτεχνικό) καταλαμβάνει πολύ μεγάλο μέρος της ημέρας μου. Είναι κάτι που έχω επιλέξει και είναι κάτι που, μερικές φορές, προέχει άλλων πραγμάτων. Από το να βγω με μια παρέα που δεν με ενθουσιάζει προτιμώ να μείνω μέσα να διαβάσω ένα βιβλίο. Αυτό για πολλούς είναι ενοχλητικό, αλλά είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξω γιατί αφενός είναι ο τρόπος που λειτουργώ, αφετέρου δεν ενοχλώ στην τελική και κανέναν, πέρα από το ότι ίσως τους χαλάω τα σχέδια!

Δεν διαφωνώ ότι αυτό μπορεί να ακούγεται εγωιστικό. Μη σας ξεγελάω, για όσες φορές είμαι πράγματι ενοχλητική, φροντίζω να το μετριάζω όσο μπορώ ή να το εξαφανίζω. Αλλά δεν μπορώ να αλλάζω και όλη μου τη ζωή επειδή οι άλλοι έχουν επιλέξει απλά να ζουν διαφορετικά. Έτσι είμαι προγραμματισμένη, τι να κάνουμε.

Είναι στιγμές που βρίσκω ανθρώπους σαν και μένα και ενθουσιάζομαι! Αλλά είναι λίγες οι στιγμές αυτές ομολογώ! Καταλήγω όμως στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους και να γίνουν σαν και εμάς. Και βαρετός θα ήταν ο κόσμος και δεν υπάρχει εγγύηση ότι εμείς είμαστε οι τέλειοι και πρέπει εμάς να αντιγράψουν όλοι.

Σίγουρα κάποιες στιγμές τα νεύρα μας θα φτάνουν στα όριά τους. Θα γίνονται πράγματα που θα μας φαίνονται τρελά, που δεν θα έχουν καμία λογική για εμάς, αλλά στους άλλους θα φαίνονται φυσιολογικά. Κάποιες φορές θα αναγκαζόμαστε να κάνουμε και εμείς πίσω, να βάζουμε νερό στο κρασί μας. Αλλά και τι έγινε; Όσα είναι άνευ σημασίας, θα περνάνε και θα τα ξεχνάμε. Το πότε όμως πρέπει να πατάμε πόδι, θα πρέπει να το ορίσουμε εμείς. Ο άλλος έχει δικαίωμα στη γνώμη του και στο σχόλιό του για το πρόσωπό μας μέχρι εκεί που δεν μας προσβάλλει. Αν αυτό ξεπεραστεί, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Στην τελική, αν οι «φίλοι» μας θέλουν τόσο πολύ να μας αλλάξουν, τότε τι σόι φιλία είναι αυτή; Με αστερίσκο;