Η εποχή του μίσους

Με ανθρώπους που έχουν τελείως διαφορετικές αντιλήψεις, που δεν θα τους έκανες ποτέ «παρέα» ή φίλους στο Facebook αλλά που οι συνθήκες σε αναγκάζουν να βλέπεις (online και offline) καθημερινά.

Υπό κανονικές συνθήκες δεν σε «ενοχλούν» τόσο, άλλωστε ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του απόψεις και, στην τελική, δεν μπορείς να ταιριάζεις 100% με όλους. Είναι όμως και κάτι στιγμές που σου τερματίζουν τα νεύρα. Που απορείς, πώς άνθρωποι με οικογένειες, φίλους κλπ μπορούν να βγάλουν τόσο μίσος από μέσα τους για κουταμάρες. Γιατί τα πολιτικά (έτσι όπως τα έχουμε καταντήσει εδώ στην Ελλάδα) είναι κουταμάρες. Ναρκωτικό είναι που σου κάνει φυτό το μυαλό και δεν σκέφτεσαι, παρά μόνο αναπαράγεις όσα ακούς από άλλους.

Οι προηγούμενες βδομάδες είχαν τέτοιες στιγμές. Στιγμές που με έκαναν να αναρωτιέμαι πώς χωράει τόσο μίσος σε ένα timeline, σε μία ανάρτηση, σε ένα ανθρώπινο μυαλό, σε μια καρδιά. Πρώτα με την επίθεση στον Παπαδήμο, μετά με τον θάνατο του Μητσοτάκη, οι «φίλοι» μου στο Facebook και στο Twitter το τερμάτισαν. Πώς αυτοί οι άνθρωποι, μετά από τόσα που είπαν, πήγαν και αγκάλιασαν τα παιδιά τους;

Θα πείτε, δεν λέμε καθημερινά όλοι πράγματα τα οποία είναι πιο «σκληρά» και πιο «κακά» από συνήθως; Φυσικά και λέμε, αλλά θέλω να πιστεύω ότι έχουμε ένα όριο και σε μερικές περιπτώσεις κρατάμε το στόμα μας κλειστό και τις σκέψεις μας για εμάς.

Αυτό όμως που με τρομάζει είναι το μίσος που κρύβεται σε αυτά τα λόγια. Άνθρωποι που κόπτονται για την ισότητα, τους πρόσφυγες, τα δικαιώματα, με την πρώτη ευκαιρία στρέφονται ενάντια στους «πολιτικούς» τους αντιπάλους με έναν ρατσισμό που καταπλακώνει τα πάντα. Αν δεν μπορείς να σεβαστείς έναν άνθρωπο που πεθαίνει (που, σημειωτέον, τον σέβονται άνθρωποι που εσύ έχεις θεούς) ή έναν άνθρωπο που έχει τραυματιστεί, τότε τι σόι σκατάνθρωπος είσαι;

Ο θάνατος, η βία, η τρομοκρατία για πολλούς είναι «επιλεκτικά» άσχημα. Για κάποιους τα καταδικάζουν και για άλλους τα επιδοκιμάζουν. Όταν σε διάφορες επιστημονικές συναντήσεις τους λέω ότι ο ρατσισμός που καταδικάζουν κρύβεται σε καθημερινές τους συνήθειες, με κοιτάνε με μισό μάτι. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται, μέσα στη θολούρα του, πόσο βοηθάει στη δημιουργία του αντιπάλου τέρατος που τόσο κατηγορεί. Μην πάτε μακριά…Πόσοι και πόσοι δεν βρήκαν καταφύγιο στην ακροδεξιά θέλοντας να ξεφύγουν από το άλλο άκρο; Όσο τραβάς το σκοινί, τόσο θα το τραβήξει και η άλλη πλευρά.

Όσο πάει αυτό το μίσος αυξάνεται. Και θέλω να το τρίψω στη μούρη όσων λένε ότι η κρίση μας έφερε πιο κοντά και αύξησε την αλληλεγγύη. Σκατά έκανε, απλά μας έκανε να κλείσουμε «τον κύκλο μας» στους όμοιους με εμάς, για να έχουμε υποστήριξη, και τους υπόλοιπους τους κλείσαμε απέξω.

Περαστικά σε όλους νόμιζαν ότι η κρίση μπορεί να αλλάξει το μυαλό μας.