Χωράει η πολιτικοποίηση στην εκπαίδευση;

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, με τρώει το χέρι μου να γράψω κάτι για τις φοιτητικές εκλογές. Έχω γράψει κάποιες φορές, με έχουν κράξει μέχρι εκεί που δεν παίρνει αλλά, τα τελευταία χρόνια έχω διαπιστώσει ότι δεν έχω κάτι να πω γιατί πολύ απλά οι παρατάξεις και όλα τα…συνοδευτικά δεν φαίνονται πουθενά πλέον. Υπάρχουν, το ξέρω ότι υπάρχουν, βλέπω κάτι «κορώνες» να πετάγονται δεξιά και αριστερά, αλλά κατά τα άλλα είναι αδιάφορες.

Είναι κάποιες μέρες τώρα, όμως, που κάπως επανέρχεται το θέμα, από διάφορες πηγές. Είδα και εδώ στο νεολαία ένα άρθρο που λέει ότι μεταφέρονται οι εκλογές στις 24 Μαΐου γιατί στις 17 (που θα ήταν κανονικά) είναι η απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Ένας άνθρωπος που είναι καλοπροαίρετος θα πει ότι, να, θα έχουν απεργία τα ΜΜΜ και δεν θα μπορούν να πάνε τα παιδιά να ψηφίσουν. Είναι όμως αυτός ο λόγος; Ή έχει από πίσω πολιτικά κριτήρια; Συνδέονται οι φοιτητικές παρατάξεις με τα συνδικαλιστικά; Είμαι η μόνη που, όταν σκέφτεται αυτή τη σύνδεση, τρομάζει για το μέλλον αυτών των παιδιών που συνδέονται ταυτόχρονα με αυτά τα δύο σύνολα;

Το δεύτερο που με «ταρακούνησε» και πάλι επί του θέματος, ήταν μια ανάρτηση ενός φίλου μου που ζητούσε να καταρρίψει το επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Μάλιστα, σε κάποια σχόλια από κάτω, φίλοι του ανέφεραν ότι υπάρχουν αντίστοιχες «παρατάξεις» και σε σχολεία, σε κάποιες χώρες.

Έχοντας πάθει από άλλες φορές, επέλεξα να μην κάνω την ερώτηση που με έκαιγε διαβάζοντας όλα αυτά που γράφονταν: γιατί να συνδεθεί η πολιτικοποίηση (ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το) με την εκπαίδευση; Ποιος ο λόγος αυτή η διαδικασία να γίνεται μέσα στους κόλπους ενός σχολείου ή ενός πανεπιστημίου και όχι στις τοπικές οργανώσεις του κάθε κόμματος, για παράδειγμα; Και ακόμα χειρότερα, με ποια λογική εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων έχουν το δικαίωμα να εκφέρουν πολιτική άποψη μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας; Πόσο επηρεάζει αυτό την αμεροληψία τους όταν πρέπει να διδάξουν και την αντίθετη άποψη; Σκεφτείτε το σαν τα θρησκευτικά, που ο παπάς που τα διδάσκει (εμείς παπά είχαμε στο λύκειο) πρέπει να διδάξει και το Ισλάμ.

Ακόμα και να υπάρχουν παρατάξεις μέσα στα πανεπιστήμια, θα έπρεπε να είναι ξεχωριστές. Να είναι εκεί, να ενημερώνουν τους φοιτητές ότι είναι εκεί για όσους ενδιαφέρονται και οι φοιτητές να πηγαίνουν σε αυτές. Όχι το αντίστροφο που συμβαίνει σήμερα. Ή όχι, το ακόμα χειρότερο, να δρουν σαν ομάδες συμφερόντων που επεμβαίνουν σε θέματα λειτουργίας και εκπαίδευσης μέσα στο πανεπιστήμιο. Γιατί πιστέψτε με, δεν έχει καμία δουλειά η κάθε παράταξη να ελέγχει τι διδάσκεται.

Ίσως, σε κάποιο άλλο πλαίσιο, σε κάποια άλλη χώρα, σε κάποια άλλη κουλτούρα να ήταν εφικτό να υπάρχει αυτή η συνύπαρξη. Στην Ελλάδα όμως, με αυτό το αρρωστημένο πράγμα που λέγεται φοιτητική παράταξη, δεν νομίζω ότι γίνεται. Δεν χρειάζεται άλλωστε να είναι κανείς στο πανεπιστήμιο για να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά στο σύστημα. Αρκεί μια συνομιλία με έναν εκπρόσωπο παράταξης ή ακόμα καλύτερα μια εικόνα ή ένα βίντεο από τις διάφορες «διαμαρτυρίες», για να αντιληφθεί ότι κάτι γίνεται λάθος.

Και όχι, δεν θεωρώ την πολιτικοποίηση, έτσι όπως την εννοούμε εδώ, υποχρεωτική. Υπάρχει και το δικαίωμα να μην γουστάρεις τίποτα από όλα αυτά και να μην θες να ασχοληθείς. Το πού φτάνει αυτό το δικαίωμα και πού το δικαίωμα των άλλων να σε αναγκάζουν να ακούς την κάθε «πολιτική» παπαριά τους, είναι θέμα προς συζήτηση.