Ποιος σε καταπιέζει;

Αν έχετε απαντήσει ναι σε όλα τα παραπάνω, θα πρότεινα να κάνετε ένα βήμα πίσω από τη ζωή σας και την καθημερινότητά σας και να αναρωτηθείτε αν αυτά σας τα κάνουν άλλοι ή τα κάνετε εσείς στον εαυτό σας.

Αυτή η απορία μου δημιουργήθηκε ακούγοντας τη μητέρα μου να λέει ότι θέλει να πάει ένα ταξίδι στο Λονδίνο (όσοι μας ξέρουν, καταλαβαίνουν ότι είναι οικογενειακή μας πλάκα!) και το λέει με παράπονο του στυλ «γιατί δεν με αφήνετε;;». Της λέω λοιπόν εγώ ότι κανείς δεν την εμποδίζει να πάει, μπορεί να κλείσει εισιτήρια και να πάει. Αλλά έχει βολευτεί στην καθημερινότητα και βαριέται να ξεκουβαληθεί μόνη της. Αν όμως της τα κανονίσω εγώ, μια χαρά θα πάει!

Η μητέρα μου προφανώς δεν είναι αντικειμενικό παράδειγμα, το λέει και για πλάκα. Αλλά μόλις της το είπα αυτό, έφερα στον νου μου άλλα παραδείγματα και συνειδητοποίησα ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα παραδείγματα «καταπίεσης» που έχω ακούσει, είναι στην ουσία «αυτό-καταπίεση». Κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη, κοινώς, και κατηγορούμε κάποιον άλλον γιατί είμαστε κότες να παραδεχτούμε ότι δεν παίρνουμε το ρίσκο να κάνουμε κάτι διαφορετικό ή απλά αυθόρμητο.

Είναι πολύ εύκολο να πεις «δεν μπορώ, χρειάζομαι διακοπές» κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά και πιέζεσαι. Αυτό το «θέλω να ξεφύγω» που προκύπτει κάθε τρεις και λίγο. Αυτό το ό,τι «με πνίγει το σπίτι» και δεν μπορώ να μείνω μέσα και θέλω να βγω έξω.

Το δύσκολο είναι να κάνεις κάτι για να καταπολεμήσεις αυτά τα συναισθήματα που, στην τελική, δεν στα επιβάλλει κανένας παρά μόνο ο ίδιος στον εαυτό σου. Γιατί δεν γίνεται να μην μπορείς να βρεις κάτι να κάνεις που να σου αρέσει μέσα στο ίδιο σου το σπίτι…Δεν γίνεται να έχεις συνέχεια ανάγκη από διακοπές και μόλις γυρνάς από αυτές, να θες αμέσως να ξαναφύγεις. Κάτι κάνεις λάθος, δεν «διαχειρίζεσαι» καλά και σωστά τον εαυτό σου. Και αν εσύ δεν μπορείς να τον κουμαντάρεις, πώς περιμένεις κάποιος άλλος να σου βρει τη λύση και να σε βοηθήσει; Ή η λύση είναι να πηγαίνεις ταξίδια, να φιλοσοφείς και στην ουσία να κρύβεσαι από τα προβλήματα που σε περιμένουν σπίτι;

Έχω έντονη την αίσθηση ότι δεν είναι τόσο πια περίπλοκη η ζωή μας αλλά, για κάποιο λόγο που αδυνατώ να καταλάβω, την κάνουμε εμείς λαβύρινθο και εφευρίσκουμε φανταστικούς εχθρούς ώστε κάτι, κάποιον συνέχεια να πολεμάμε και να μην έχουμε ησυχία. Γιατί τόσο μεγάλο πρόβλημα ικανοποίησης; Δεν έχω τις γνώσεις να βρω τις ρίζες αυτού του προβλήματος αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί δυσκολεύουμε τόσο τη ζωή μας. Υψηλά standards; Κενά; Ζήλια; Απωθημένα; Όλα αυτά διορθώνονται από εμάς, αρκεί να δώσουμε στον εαυτό μας 10 λεπτά και να δούμε τι φταίει.

Άντε λοιπόν με τις καταπιέσεις και τις «καταπιέσεις». Όλα δύσκολα πλέον τα κάναμε. Καταπιέζομαι και μόνο που τα σκέφτομαι (#not)!