Ένα δώρο γεμάτο σημασία, σε μία πτήση προς την πατρίδα!

Και τα κατάφερα. Πλέον ζω μόνιμα στο Λονδίνο και ακόμα και τις χρονιές που τα δύο Πάσχα (καθολικών και ορθόδοξων) συνέπιπταν, είτε πήγαινα Αθήνα, είτε βρισκόμουν σε άλλη περιοχή στο εξωτερικό.

Φέτος για κάποιο λόγο, ένιωσα την ανάγκη να βρεθώ μαζί με τους δικούς μου, πίσω στο νησί.

Η πτήση είναι μικρή. Ούτε μία ώρα διάρκεια.

Και όμως, χθες μέσα σε μία ώρα συνέβησαν κάποια πράγματα που “πρόλαβαν” να με κάνουν να νιώσω διαφορετικά.

Δίπλα μου καθόταν μία μητέρα με το αγοράκι της. Ο μικρός δεν έδειχνε και ιδιαίτερα ενθουσιασμένος με το όλο ταξίδι. Μου θύμισε πολύ έντονα εμένα.

Από πίσω μας καθόταν ένας παππούς ο οποίος είχε πιάσει την κουβέντα με έναν άντρα μικρότερης ηλικίας.

Μιλούσαν ακατάπαυστα και τότε ο παππούς του είπε κάτι που μου άλλαξε το ταξίδι.  “Πατρίδα είναι εκεί που έχεις τις παιδικές σου αναμνήσεις” του είπε.

Πόσο δίκιο χωράει σε μία φράση.

Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου το μυαλό μου γύρισε χρόνια πίσω.

Η Κυριακή των Βαγιώνε, η Φιλαρμονική, τα κεριά στον Duomo, η ανυπομονησία να τελειώσει η Μεγάλη Παρασκευή για να μπορέσουμε να “ξαναφάμε”, αλλά και το τελετουργικό της Μεγάλης Παρασκευής με το κόρο, τις τόρτσες, τα… “μανουάλια”, τις σκόλες και τα φλάμπουρα.

Ενώ η σκέψη μου ταξίδευε προς το παρελθόν, στα χέρια μου βρέθηκε αυτό:

 

Ένα καθιερωμένο -όπως έμαθα μετά- δώρο της Aegean που κάνει εδώ και 17 χρόνια σε όποιον ταξιδεύει Μεγάλη Βδομάδα προς την Κέρκυρα. Το ίδιο και το σοκολατένιο αυγό που “τσάκιζε” ο πιτσιρικάς δίπλα μου.

Μάλιστα και στα Social Media κάθε χρόνο γίνεται ένας σχετικός χαμούλης με posts για αυτήν την ενέργεια:

 

Πήρα το mini σταμνάκι μου και το έβαλα προσεκτικά στην τσάντα μου. Όχι δεν θα το σπάσω στους Μπότηδες.

Το πήρα και θα το κρατήσω για διακοσμητικό στο γραφείο μου στην Αγγλία.

Να μου θυμίζει αυτό το συναίσθημα “Άντε πότε θα έρθει η ώρα να προσγειωθούμε σπίτι”.

Να μου θυμίζει την Κέρκυρα.

Να μου θυμίζει την πατρίδα μου.