Οι φίλοι αλλάζουν, εσύ;

Όσο μεγαλώνει κάποιος, τόσο περισσότερες φιλοσοφικές «αναζητήσεις» έχει. Από πιο σοβαρές, του στυλ τι έχω κάνει εγώ με τη ζωή μου και τι θα κάνω στο μέλλον, μέχρι πιο λάιτ, όπως γιατί παλιοί μου φίλοι έχουν αλλάξει τόσο πολύ και μου σπάνε τα νεύρα.

Είχα μια συζήτηση πριν από κάποιο καιρό για μια φιλία φίλης που έληξε άδοξα. Μου περιέγραφε τι έγινε και ειλικρινά έπεσα από τα σύννεφα γιατί στο μυαλό μου δεν υπήρχε καμία λογική. Γιατί όσο και αν σε πληγώνει κάτι τέτοιο, αν βρίσκεις κάποια λογική, μπορείς να το δικαιολογήσεις και να το προσπεράσεις. Αλλά αν μείνεις με την απορία και αναρωτιέσαι τι φταίει, τότε σε τρώει. Ειδικά αν θεωρείς ότι κάτι έκανες εσύ.

Οι άνθρωποι αλλάζουν. Το ότι είμαστε εμείς ή το ότι είναι φίλοι μας -που νομίζουμε ότι τους ξέρουμε λίγο καλύτερα- δεν έχει καμία σημασία. Η αλλαγή είναι κάτι που θα έρθει σίγουρα. Το θέμα είναι να αλλάζεις μαζί με τον φίλο σου, να αλλάζεις με τον ίδιο τρόπο. Μόνο έτσι θα μπορεί να παραμείνει φίλος σου.

Προφανώς αυτό δεν γίνεται πάντα, δεν ζούμε σε ταινία που όλα λύνονται δια μαγείας από το πουθενά. Θα υπάρχουν και συγκρούσεις ή, ακόμα χειρότερα, ψυχρός πόλεμος. Το πώς θα το χειριστείς όλο αυτό είναι το κλειδί.

Κατά καιρούς έχω αναρωτηθεί και εγώ πώς σκατά έκανα παρέα με κάποια άτομα. Και αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ότι για να κάνω παρέα, θα πρέπει να ήμουν και εγώ σαν αυτούς. Αυτό είναι το χειρότερο. Χαίρομαι όμως που δεν προσπάθησα να τους αλλάξω εγώ με το πέρασμα του χρόνου. Λύθηκε το θέμα από μόνο του, με κοινή αντίληψη και από τις δύο πλευρές (στις περισσότερες περιπτώσεις) ότι η ιστορία δεν πάει άλλο. Το να τους αλλάξεις ή να σε αλλάξουν δεν είναι η λύση. Είναι λάθος από το μηδέν που καταδικάζει οποιαδήποτε προσπάθεια.

Όσο περνάνε τα χρόνια γινόμαστε όλο και πιο περίεργοι, στα περισσότερα θέματα. Η φιλία είναι ένα από αυτά, πολύ σοβαρή κατά τη γνώμη μου, και γι’ αυτό καταλήγουμε στα μεγάλα μας χρόνια να έχουμε πολύ λίγους και καλούς, καμία σχέση με το τσούρμο που μας καλούσε να βγούμε έξω κάθε μέρα και που με την πρώτη ή δεύτερη φορά που αρνηθήκαμε πέρασε στον επόμενο «κολλητό».

Δεν αλλάζουν λοιπόν μόνο οι άλλοι, αλλάζουμε και εμείς. Αν αλλάζουμε συγχρονισμένα, τότε δεν το προσέχουμε ποτέ. Αν όμως υπάρχει κενό επικοινωνίας, τότε καλό θα ήταν να το συζητήσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε. Δεν είναι κακό να αλλάζουμε, εξέλιξη είναι. Ούτε πρέπει να ντρεπόμαστε που ο κάποτε κολλητός μας, τώρα μας κάνει να βγάζουμε σπυράκια με τη συμπεριφορά του. Απλά, ας είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι για να μην πληγωθούμε.

Και ναι, κάποτε ίσως ήμασταν και εμείς εκνευριστικοί για τους άλλους. Γι’αυτό τώρα που το λουζόμαστε, ας κοιτάμε λίγο την καμπούρα μας για να μην ξαναπέσουμε στην ίδια παγίδα.